Της Συνταχτικής Επιτροπής της Ε.Δ.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ
ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ
«Ο ιμπεριαλισμός (ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού) είναι η παραμονή της
κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου. Από το 1917 και δώθε,
αυτό επιβεβαιώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα»
Ν. ΛΕΝΙΝ, 6 Ιούλη 1920, πρόλογος στο βιβλίο του:
«Ο ιμπεριαλισμός ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»
Πριν ακόμα από τον πρώτο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο (1914) οι μαρξιστές επαναστάτες και ιδιαίτερα ο Ν. Λένιν, ο Λ. Τρότσκι και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, υπερασπίζοντας με συνέπεια και αναπτύσσοντας τις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού, απέδειξαν ότι ο παγκόσμιος καπιταλισμός είχε μπει στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο, στην εποχή της παρακμής του, εποχή ολοένα και βαθύτερης κρίσης, οικονομικής και κοινωνικής, εποχή πολέμων, προλεταριακών σοσιαλιστικών επαναστάσεων και αντεπαναστάσεων.
Η έκρηξη του πρώτου παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου και στη συνέχεια το ξέσπασμα και η νίκη της επανάστασης του ρώσικου προλεταριάτου, φανέρωσαν την ορθότητα των επιστημονικών αναλύσεων του μαρξισμού, σύντριψαν τις αυταπάτες του σοσιαλπατριωτικού ρεφορμισμού (σοσιαλδημοκρατία) κι΄ έβαλαν τις βάσεις για την οικοδόμηση της μπολσεβίκικης Κομμουνιστικής Διεθνούς, δηλαδή του παγκόσμιου κόμματος της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης. Ως επιτακτικά αναγκαίας προϋπόθεσης για το γκρέμισμα του σαπισμένου καπιταλισμού σε κάθε χώρα, και τον θρίαμβο του σοσιαλισμού σ΄ ολόκληρο τον πλανήτη. Για την οριστική απαλλαγή της ανθρωπότητας από την καπιταλιστική μισθοδουλεία, τη σήψη και βαρβαρότητα κι΄ από τη φρίκη των ιμπεριαλιστικών πολέμων, με την εγκαθίδρυση των ευρωπαϊκών και των παγκόσμιων Ενωμένων Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Πολιτειών, στην προοπτική της κομμουνιστικής αδερφοσύνης των λαών.
Όπως το επαναλάμβαναν αδιάκοπα οι δύο συναρχηγοί της προλεταριακής Οκτωβριανής Επανάστασης (Λένιν και Τρότσκι): «ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της κοινωνικής επανάστασης του προλεταριάτου.» Γεγονός που «από το 1917 και δώθε επιβεβαιώθηκε σε παγκόσμια κλίμακα», από το σύνολο των εξελίξεων. Και γι΄ αυτό πρωτοστάτησαν στην ίδρυση της 3ης, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, και με πυρετώδη τρόπο πάλευαν ασταμάτητα κι οι δυο τους (τα τέσσερα πρώτα συνέδρια της νέας Διεθνούς το αποδεικνύουν αδιάψευστα) για την οικοδόμηση μπολσεβίκικων κομμάτων σε κάθε χώρα, κομμάτων της προλεταριακής πρωτοπορίας, θεμελιωμένων πάνω στο μπολσεβίκικο πρόγραμμα της διαρκούς επανάστασης (βλέπε τις λενινικές «Θέσεις του Απρίλη») το πρόγραμμα της παγκόσμιας σοσιαλιστικής επανάστασης και νίκης του προλεταριάτου.
* * *
Για τις ιδρυτικές αυτές μπολσεβίκικες θέσεις και σκοπούς των τεσσάρων πρώτων Συνεδρίων της λενινικής Κομμουνιστικής Διεθνούς, συνέχισε να παλεύει ασυμφιλίωτα ο Λ. Τρότσκι και η Αριστερή Αντιπολίτευση του ΚΚΣΕ, μετά τον θάνατο του Λένιν (1924). Και στην Ελλάδα η Μαρξιστική Αριστερά, με επικεφαλή τον πρώτο Γενικό Γραμματέα, του ΚΚΕ, τον φωτισμένο διανοούμενο επαναστάτη Παντελή Πουλιόπουλο. Αποκρούοντας με πλήρη μαρξιστική συνέπεια την σοσιαλπατριωτική σταλινική αναθεώρηση του μπολσεβίκικου προγράμματος (οικοδόμηση του σοσιαλισμού σε μια μονάχα χώρα, Στάλιν – Μπουχάριν). Και ξαναχτίζοντας από την αρχή το παγκόσμιο κόμμα της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης, την συνέχεια της λενινικής 3ης Διεθνούς (που την εκφύλισε και την διέλυσε ο σταλινικός εθνικομπολσεβικισμός) την 4η Διεθνή, κρατώντας ψηλά τη σημαία του μπολσεβικισμού, ενάντια στις προδοσίες και τα εγκλήματα του σταλινικού και του σοσιαλδημοκρατικού αναθεωρητισμού.
Κι΄ όπως έγινε πια φανερό σ΄ όλο τον κόσμο, η επικράτηση της γραφειοκρατίας και του σταλινικού σοσιαλπατριωτισμού, στο πρώτο και απομονωμένο εργατικό κράτος την ΕΣΣΔ και στην ηγεσία της εκφυλισμένης Κομμουνιστικής Διεθνούς, δεν μπορούσε παρά να έχει τις ολέθριες συνέπειες που είχαν ήδη προβλεφτεί από τους μαρξιστές ηγέτες της ρώσικης Οκτωβριανής Επανάστασης, τον Λένιν και τον Τρότσκι.
Η εγκατάλειψη του προγράμματος της διεθνιστικής προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης, από τη σταλινική ηγεσία, οδήγησε μοιραία στην ήττα και τη σφαγή των επαναστάσεων του προλεταριάτου σε μια σειρά χώρες (Γερμανία, Κίνα, Ισπανία κλπ). Και η ανθρωπότητα, έζησε την οικονομική συμφορά της κρίσης του 1929-30, τη βαρβαρότητα του φασισμού, την ασύλληπτη φρίκη του δεύτερου ιμπεριαλιστικού παγκόσμιου πολέμου και όλων των τοπικών πολέμων που ακολούθησαν και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Το παγκόσμιο προλεταριάτο και οι λαοί πλήρωσαν και πληρώνουν με ποτάμια αίμα και απερίγραπτα βάσανα την επιβίωση του σαπισμένου καπιταλισμού. Επιβίωση που την χρωστάει στην σταλινική σοσιαλπατριωτική αναθεώριση του μπολσεβικισμού, η οποία, αφού διέλυσε πρώτα την Κομμουνιστική Διεθνή, οδήγησε τελικά στην διάλυση της ΕΣΣΔ και του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος.
* * *
Στην Ελλάδα, ο σταλινικός σοσιαλπατριωτισμός επιβλήθηκε στο ΚΚΕ με το γραφειοκρατικό πραξικόπημα της περιβόητης 6ης Ολομέλειας της σταλινικής Κεντρικής Επιτροπής. Το Γενάρη του 1934, δίχως συνέδριο, το κόμμα του ελληνικού προλεταριάτου, υποχρεώθηκε να συμμορφωθεί με τις ντιρεχτίβες του σταλινικού μηχανισμού. Στο όνομα του Λένιν και του μπολσεβικισμού, οι σταλινικοί σοσιαλπατριώτες, ποδοπατώντας κάθε έννοια εσωκομματικής δημοκρατίας, αντικατέστησαν το λενινικό πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης, με ένα εθνικορεφορμιστικό κατασκεύασμα που το είπαν πρόγραμμα της αστικοδημοκρατικής ολοκλήρωσης. Ενώ ταυτόχρονα εξαπέλυσαν ένα βρώμικο πόλεμο παραποίησης και συκοφαντίας εναντίον της Μαρξιστικής Αριστεράς, που εξακολουθούσε να υπερασπίζεται με συνέπεια τις αρχές τις ιδέες και το πρόγραμμα του μπολσεβικισμού, όπως αποδεικνύεται από τα ντοκουμέντα, τα έντυπα και τη δράση της Αριστερής Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ (Σπάρτακος) της ΟΚΔΕ και της ΕΟΚΔΕ, στη συνέχεια (Βλέπε τα έργα του Π. Πουλιόπουλου).
Στα 78 χρόνια που μεσολάβησαν από το γραφειοκρατικό εκείνο σταλινικό πραξικόπημα του 1934, το προλεταριάτο και ο λαός αυτής της χώρας, με τους ηρωικούς αγώνες τους, έδειξαν ξανά και ξανά τη θέλησή τους να αποτινάξουν την καπιταλιστική σκλαβιά. Όμως, η σταλινική εθνικορεφορμιστική ηγεσία του ΚΚΕ, επιμένοντας στην αντιδραστική ουτοπία της αστικοδημοκρατικής ολοκλήρωσης, στάθηκε σταθερά εμπόδιο στην ανατροπή της σαπισμένης καπιταλιστικής εξουσίας. Και με την μικροαστική πολιτική του «λαϊκού μετώπου» και της ¨λαϊκής εξουσίας» που ακολουθεί μέχρι σήμερα, χρησιμεύει φανερά σαν αριστερό στήριγμα της κοινοβουλευτικής μασκαράτας του ελληνικού ιμπεριαλισμού που βολοδέρνει μέσα στη θύελλα της κρίσης του.
* * *
Απ΄ όλα αυτά αποδεικνύεται ότι απέναντι στην παρατεταμένη κρίση και το αδιέξοδο του παρακμασμένου παγκόσμιου καπιταλισμού, απέναντι στη βαρβαρότητά της θανάσιμης αγωνίας του, η ανθρωπότητα έχει μια και μόνη απάντηση, μια και μόνη σωτηρία. Και η απάντηση αυτή δεν είναι άλλη από την απάντηση που είχε δώσει ο επαναστατικός μαρξισμός της εποχής μας, ο μπολσεβικισμός, με το πρόγραμμα και την παγκόσμια οργάνωση της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης, το πρόγραμμα και τα κομμουνιστικά ιδανικά της ρώσικης Οκτωβριανής επανάστασης, που έγιναν θεμέλια της 3ης και της 4ης Διεθνούς, του παγκόσμιου κόμματος της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
* * *
Με βάση τα προγραμματικά αυτά θεμέλια του Λένιν, του Τρότσκι, της Ρ. Λούξεμπουργκ, του Π. Πουλιόπουλου και όλων των φωτισμένων μαρξιστών επαναστατών, σε κάθε χώρα, η προλεταριακή πρωτοπορία θα βρει ξανά το δρόμο που οδηγεί στην επαναστατική μαρξιστική ανασυγκρότηση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, στο γκρέμισμα του σαπισμένου καπιταλισμού, στο θρίαμβο του αληθινού σοσιαλισμού.
Οι νέοι πρωτοπόροι μαχητές της εργατικής τάξης και της οργισμένης νεολαίας, με οδηγό τους τις αυθεντικές ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού, τις επαναστατικές παρακαταθήκες του μπολσεβικισμού, που τις επιβεβαιώνει καθημερινά η αποσύνθεση του καπιταλισμού και όλων των πολιτικών στηριγμάτων του, θα καθαρίσουν τις γραμμές του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος απ΄ τις διάφορες ποικιλίες των σοσιαλπροδοτών και θα χτίσουν απ΄ την αρχή τη μπολσεβίκικη Διεθνή της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης, τη νέα Διεθνή της Κομμουνιστικής Απελευθέρωσης απ΄ τα δεσμά της μισθωτής σκλαβιάς και της ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας.
Η Συνταχτική Επιτροπή
της Εργατικής Δημοκρατίας