Ναυπηγεία Σκαραμαγκά
Η απελπισία γεννά καιροσκοπισμό
και όχι ταξική πολιτική
Απελπισμένοι εργάτες του ναυπηγείου Σκαραμαγκά, έξι μήνες απλήρωτοι (οι 160 του τροχαίου υλικού έχουν 3 χρόνια χωρίς μισθό), με πεινασμένες οικογένειες, με «εκ περιτροπής» εργασία 1 ημέρα την εβδομάδα, εκτοπισμένοι από την δουλειά τους, με το ναυπηγείο τεμαχισμένο και διαλυμένο και με την απειλή της μόνιμης ανεργίας να σκοτεινιάζει το μέλλον τους, απηυδισμένοι από τις συνεχείς και αμέτρητες υπουργικές κοροϊδίες που εισπράττουν σε κάθε «επίσκεψη» στα υπουργεία –όπου, για πολύ καιρό τώρα, εντελώς ανώφελα, τους σέρνει καιροσκοπικά η συνδικαλιστική ηγεσία του σωματείου- δεν άντεξαν και «ξέσπασαν» πάνω στα ρολά του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο του. Έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Μια αδιέξοδη πράξη απελπισίας.
Η απονενοημένη αυτή «εισβολή» προκάλεσε ένα «τσουνάμι» καθυστέρησης και διάλυσης κάθε σοβαρής σχεδιασμένης και οργανωμένης αγωνιστικής μαζικής προσπάθειας των εργαζομένων του Σκαραμαγκά και των άλλων ναυπηγείων για την άμεση αντιμετώπιση των σοβαρών και επιτακτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.
Ναυπηγεία Σκαραμαγκά
Η απελπισία γεννά καιροσκοπισμό
και όχι ταξική πολιτική
Απελπισμένοι εργάτες του ναυπηγείου, έξι μήνες απλήρωτοι (οι 160 του τροχαίου υλικού έχουν 3 χρόνια χωρίς μισθό), με πεινασμένες οικογένειες, με «εκ περιτροπής» εργασία 1 ημέρα την εβδομάδα, εκτοπισμένοι από την δουλειά τους, με το ναυπηγείο τεμαχισμένο και διαλυμένο και με την απειλή της μόνιμης ανεργίας να σκοτεινιάζει το μέλλον τους, απηυδισμένοι από τις συνεχείς και αμέτρητες υπουργικές κοροϊδίες που εισπράττουν σε κάθε «επίσκεψη» στα υπουργεία δεν άντεξαν και «ξέσπασαν» πάνω στα ρολά του υπουργείου Εθνικής Άμυνας και εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο του. Έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς σκοπό, χωρίς νόημα. Με μια αδιέξοδη πράξη απελπισίας.
Τα απουσιάζοντα και άμεσα επερχόμενα -μετά την «εισβολή»- ΜΑΤ, όρμησαν λυσσασμένα για να επιδείξουν για μια φορά ακόμα, πάνω στις πλάτες και τα κεφάλια των απελπισμένων εργατών, όλη την αγριότητα και την βαρβαρότητα του κατασταλτικού και αυταρχικού εκμεταλλευτικού καθεστώτος, συλλαμβάνοντας 110 περίπου.
Ταυτόχρονα, από την πρώτη στιγμή της «εισβολής», όλα τα ΜΜΕ, άρπαξαν την ευκαιρία και με ζωντανές αναμεταδόσεις, «ειδικές» αναλύσεις και εκπομπές, ξέσπασαν σ΄ ένα ντελίριο προβολής και υπερδιόγκωσης του γεγονότος, στη βάση της καταπάτησης των «ιερών και οσίων» χώρων του Πενταγώνου και της δυσφήμησης της χώρας στο εξωτερικό.
Η ΝΔ και ο πρωθυπουργός Σαμαράς, προχώρησαν ακόμα περισσότερο. Συνδέοντας την απελπισμένη «εισβολή» με την κατάληψη του αεροδρομίου Ηρακλείου Κρήτης από τρακτέρ αγροτών και με τις γενικότερες αναφορές για καταλήψεις από την ηγεσία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, διακήρυξαν, με όλους τους τόνους, ότι δήθεν «υπάρχει οργανωμένο σχέδιο εκτροπής» κατά του «δημοκρατικού πολιτεύματος». Και με μεγάλο θράσος, (χρησιμοποιώντας την άθλια «θεωρία» των «άκρων») επιδίωξαν να εξισώσουν τις εργατικές κινητοποιήσεις με την φασιστική εγκληματική δραστηριότητα της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής». Επιχειρώντας, φυσικά μ΄ όλα αυτά, να ενοχοποιήσουν την γενική οργή των εκμεταλλευομένων κατά της κυβέρνησης και της αντιλαϊκής πολιτικής της. Να συκοφαντήσουν και να καταστείλουν την αγωνιστική διάθεση που διαπερνάει τους εργαζόμενους ολόκληρης της χώρας.
Από την άλλη, η αγριότητα της αστυνομικής επίθεσης σε βάρος απλήρωτων για περισσότερο από 6 μήνες πεινασμένων εργατών ξεσήκωσε δικαιολογημένα πανελλαδικό κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης.
Μια συμπαράσταση, όμως, που έμεινε μόνο στο επίπεδο της συμπόνιας και της κατανόησης. Δεν άγγιξε καθόλου το περιεχόμενο αυτού του απελπισμένου «ηρωισμού» των εργατών του Σκαραμαγκά, από την σκοπιά της εργατικής πολιτικής και της λύσης των μεγάλων προβλημάτων που τους βασανίζουν. Κι αν αυτό κατανοείται και δικαιολογείται για εργάτες που είναι ανημέρωτοι για την πορεία και την εξέλιξη των γεγονότων, είναι ασυγχώρητο για ηγετικά στελέχη συνδικαλιστικών εργατικών οργανώσεων.
Όπως ήδη είπαμε. η «εισβολή» στο Πεντάγωνο ήταν το προϊόν βαθιάς απελπισίας και αδιεξόδου. Δεν είχε κανένα σχέδιο και δεν εξυπηρετούσε κανέναν στόχο και σκοπό. Και αντίθετα από τους αφελείς (σκόπιμους ή μη) ισχυρισμούς που ακούγονται ότι δήθεν «ανέδειξε τα προβλήματα του ναυπηγείου», στην πραγματικότητα κατάφερε να τα πετάξει από το προσκήνιο και να τα καταχωνιάσει στην αφάνεια. Αντί να συζητιέται η αναγκαία οργάνωση και ο απαραίτητος συντονισμός των αγώνων ενάντια στην «εκ περιτροπής εργασία», στην μη καταβολή των μισθών, στην επανένταξη των 160 του τροχαίου υλικού, στον τεμαχισμό την απονέκρωση και την διάλυση των ναυπηγείων, το σωματείο και οι εργαζόμενοι του ναυπηγείου υποχρεώνονται να ασχολούνται με την «εισβολή» και τα δικαστήρια που αυτή προκάλεσε. Η Γενική Συνέλευση των εργαζομένων που επιτακτικά πρέπει να γίνει για να συζητήσει και να αποφασίσει ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό σχέδιο δράσης «ξεχάστηκε» για το απροσδιόριστο μέλλον (κάτι που πάντα επιδιώκει, βέβαια, το συμφιλιωτικό προεδρείο του σωματείου). Ακόμα και οι συνεδριάσεις του Δ.Σ. του σωματείου έχουν σταματήσει να γίνονται. Ο μαζικός αγώνας, που πρέπει να αναπτυχθεί και η επιβαλλόμενη κοινή αγωνιστική δράση των εργαζομένων όλης της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας εκτοπίστηκαν και την θέση τους την πήρε η συμπαράσταση σε διωκόμενους «ήρωες».
Η απονενοημένη αυτή «εισβολή» προκάλεσε ένα «τσουνάμι» καθυστέρησης και διάλυσης κάθε σοβαρής σχεδιασμένης και οργανωμένης αγωνιστικής μαζικής προσπάθειας των εργαζομένων του Σκαραμαγκά και των άλλων ναυπηγείων για την άμεση αντιμετώπιση των σοβαρών και επιτακτικών προβλημάτων που αντιμετωπίζουν.
Επιπλέον, πέτυχε να δώσει απρόσμενη ευκαιρία στην κυβέρνηση, στους αληθινούς υπεύθυνους για την κατάντια του ναυπηγείου και των εργαζομένων του και σε όλους τους εχθρούς των εργατικών συμφερόντων να εξαπολύσουν μια άγρια επίθεση συκοφάντησης των δίκαιων εργατικών αγώνων.
Αν κάποιοι «σχεδίαζαν» αυτή την «εισβολή» ως μέθοδο αντίστασης και προβολής των εργατικών διεκδικήσεων (και αν είναι αλήθεια όσα δημοσιεύτηκαν στον καθημερινό και περιοδικό αστικό τύπο) τότε αυτοί δεν μπορεί παρά να είναι τυχοδιώκτες ή τους συμβουλεύουν τυχοδιώκτες ξένοι προς τα εργατικά συμφέροντα! Και είναι πολύ αξιοπερίεργη η «συγνώμη» που ζήτησε για τα γεγονότα στο Πεντάγωνο, ο πρόεδρος του ΔΣ της ΤΡΙΑΙΝΑΣ, Β. Καρακίτσος. Γιατί άραγε και από ποιον ζητάει «συγνώμη»; Νοιώθει μήπως κάποια ευθύνη για την απελπισμένη «εισβολή» και ποια ακριβώς; Και αν, οπως λέει σε άλλες δηλώσεις του, δε είχε καμιά ανάμιξη, γιατί ζητάει συγνώμη;
.
Ο εργατοπατερισμός οδηγεί στην απελπισία
Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν ο Β. Καρακίτσιος και η ομάδα του είχαν ή όχι ανάμιξη στην ενθάρρυνση και την προετοιμασία της «εισβολής». Ξέρουμε όμως σίγουρα ότι αυτός και το υπόλοιπο επιτελείο της ΠΑΣΚΕ, που για δεκαετίες διευθύνει εργατοπατερικά το σωματείο των εργαζομένων του ναυπηγείου, με την συμφιλιωτική και διαλυτική πολιτική τους, έχουν άμεσα την κύρια ευθύνη για το αδιέξοδο και την απελπισία που έχουν οδηγήσει τους εργαζόμενους.
Η απόγνωση, που κίνησε τα νήματα της απελπισμένης «εισβολής», δεν γεννήθηκε μόνο από την αναλγησία της αραβογερμανικής εργοδοσίας (μη καταβολή μισθοδοσίας, εκ περιτροπής εργασία κλπ) και την αντεργατική στάση των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ (κάλυψη και δικαίωση των απατών και των αυθαιρεσιών της γερμανικής Thyssen, νόμος συμφωνία τεμαχισμού και παράδοσης του ναυπηγείου στην σημερινή ιδιοκτησία, περιορισμός του μόνο σε στρατιωτική δραστηριότητα κλπ).
Καλλιεργήθηκε και από την χρόνια συμφιλιωτική και τελείως αναποτελεσματική στάση της διοίκησης του σωματείου. Που το προεδρείο της, (της πλειοψηφίας της ΠΑΣΚΕ), πότε σαν φερέφωνο της εργοδοσίας πότε σαν υπάκουο όργανο των υπουργών και των κυβερνήσεων, (συνήθως και τα δύο μαζί ταυτόχρονα), οδηγούσε και οδηγεί τους εργαζόμενους στην παθητικότητα, στην αδράνεια και στην απονέκρωση κάθε οργανωμένης μαζικής δράσης.
Εδραιωμένοι εργατοπατερίσκοι έχουν αναλάβει εργολαβικά να αποσυντονίζουν αντί να οργανώνουν τον εργατικό αγώνα.
Ακόμα και όταν η κυβέρνηση ψήφιζε τον κατάπτυστο νόμο διάλυσης του ναυπηγείου και των εργατικών κατακτήσεων, που προδίκαζε με μαθηματική
ακρίβεια την σημερινή κατάντια, το προεδρείο αυτής της πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ) χειροκροτούσε, μαζί με την ΔΑΚΕ, τον νόμο αυτόν και εξυμνούσε στην επιτροπή της Βουλής τον Βενιζέλο και τον Μπεγλίτη για την «σωτηρία του ναυπηγείου».
Ακόμα κι όταν η αραβογερμανικη εργοδοσία εφάρμοσε την εκ περιτροπής εργασία 1 ημέρας την εβδομάδα, αυτοί αρνήθηκαν ξανά την οργάνωση και κινητοποίηση των εργαζομένων για την ανατροπή της. Ούτε Γ. Συνέλευση των εργαζομένων δεν θέλησαν να συγκαλέσουν. Κι όταν υποχρεώθηκαν να κάνουν κάποιες συγκεντρώσεις, που τις αποκάλεσαν «συνελεύσεις», τις διέλυσαν αμέσως μετά τις ομιλίες του προέδρου του ΔΣ και του εκπροσώπου της ΔΑΚΕ, για να εμποδίσουν κάθε συζήτηση και μην ακουστεί καμιά άλλη φωνή!
Αντί για οργανωμένη δράση ενάντια στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας περιορίστηκαν σε πολλοστές επαναλαμβανόμενες και ανώφελες επισκέψεις στα υπουργεία, ανάλωσαν τους απλήρωτους εργαζόμενους σε «περιπάτους» κάτω από τα υπουργεία, για να κάνει το προεδρείο αναποτελεσματικές διαδρομικές διαβουλεύσεις με τους υπουργικούς επιτελείς, όχι για την λύση των προβλημάτων του ναυπηγείου αλλά μήπως και (παρακαλώντας και «γλύφοντας») αποσπάσει κανένα «επίδομα» ελεημοσύνης που θα «ηρεμήσει» τους ανήσυχους και διαμαρτυρόμενους εργάτες. Μια ακόμα τέτοια επίσκεψη προορίζονταν να είναι και αυτή της «εισβολής» στο υπ. Εθνικής Άμυνας.
Ο συμφιλιωτικός καιροσκοπισμός αυτής της συνδικαλιστικής ηγεσίας, η αναποτελεσματικότητα που φέρνει στην αντιμετώπιση της εργοδοτικής και κυβερνητική επίθεσης, η αποθάρρυνση των εργαζομένων από οργανωμένη και συντονισμένη μαζική αγωνιστική δράση αποτελεί ένα βασικό παράγοντα φούντωσης και διόγκωσης της απελπισίας και του αδιεξόδου.
Ένας καιροσκοπισμός που μόνο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν και πρέπει να συντρίψουν άμεσα μέσα από μια δημοκρατική Γενική Συνέλευση. Που ανοιχτά και χωρίς κανένα περιορισμό θα συζητήσει και θα αποφασίσει:
- την απαραίτητη οργανωμένη δράση για την άμεση και αναδρομική ανάκληση της εκ περιτροπής εργασίας,
- την άμεση καταβολή όλων των μισθών,
- την άμεση επανένταξη των 160 του τροχαίου υλικού και την καταβολή όλων των δεδουλευμένων τους
- την κατάργηση του νόμου – συμφωνία του Βενιζέλου,
- το διώξιμο της αρπακτικής αραβογερμανικής εργοδοσίας και το άνοιγμα του ναυπηγείου με όλες τις δραστηριότητες του, εθνικοποιημένο, κάτω από εργατικό έλεγχο.
Σταθάτος Ε. Χάρης