Normal 0
«Κοινωνικός διάλογος»: Σικέ αντεργατικό θέατρο
για ακόμα λιγότερα εργατικά δικαιώματα
για ακόμα μικρότερο λαϊκό βιοτικό επίπεδο
Σε προηγούμενο άρθρο μας («Κρίση, ευρώ και δραχμή») επισημάναμε το μπαράζ καταστροφολογίας που ξέσπασαν επιτελικά κυβερνητικά και τραπεζικά στελέχη σχετικά με την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Καταστροφολογία που ακολουθήθηκε και από τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και τονίζαμε ότι όλο αυτό το μπαράζ δεν αποσκοπούσε παρά στην προετοιμασία του κλίματος για νέα ακόμα πιο σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός. Με τον ερχομό της τρόικας, ο καινούριος κατάλογος των νέων μέτρων είναι πια γνωστός. Με την επιστολή τους προς την κυβέρνηση, οι τροϊκανοί προσδιόρισαν με κυνική και απάνθρωπη σαφήνεια το περιεχόμενο του «νέου» μνημονίου
«Κοινωνικός διάλογος»: Σικέ αντεργατικό θέατρο
για ακόμα λιγότερα εργατικά δικαιώματα
για ακόμα μικρότερο λαϊκό βιοτικό επίπεδο
Σε προηγούμενο άρθρο μας («Κρίση, ευρώ και δραχμή») επισημάναμε το μπαράζ καταστροφολογίας που ξέσπασαν επιτελικά κυβερνητικά και τραπεζικά στελέχη σχετικά με την αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή στην δραχμή. Καταστροφολογία που ακολουθήθηκε και από τα περισσότερα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Και τονίζαμε ότι όλο αυτό το μπαράζ δεν αποσκοπούσε παρά στην προετοιμασία του κλίματος για νέα ακόμα πιο σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που έρχονται.
Δεν χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός. Με τον ερχομό της τρόικας, ο καινούριος κατάλογος των νέων μέτρων είναι πια γνωστός. Με την επιστολή τους προς την κυβέρνηση, οι τροϊκανοί προσδιόρισαν με κυνική και απάνθρωπη σαφήνεια το περιεχόμενο του «νέου» μνημονίου:
- Κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα
- Μείωση του κατώτατου μισθού των 751 € της ΕΓΣΣΕ
- Πάγωμα αυξήσεων, ωριμάνσεων, επιδομάτων, κατάργηση της 6μηνης παράτασης στις κλαδικές συμβάσεις που λήγουν, προσφυγή στη Διαιτησία μόνο με τη σύμφωνη γνώμη εργοδοτών – εργαζομένων, μείωση εισφορών και μείωση επικουρικών συντάξεων.
- Αύξηση των αντικειμενικών αξιών των ακινήτων κατά 25 % έως την 1η Ιουνίου του 2012, αλλά με αναδρομική ισχύ από την 1η Ιανουαρίου.
- Μαζικές απολύσεις από τον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα, μέσα από τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις οργανισμών.
- Μείωση των επικουρικών συντάξεων
- Άρση των νομικών εμποδίων που υπάρχουν για απολύσεις προσωπικού και μειώσεις μισθών στις τράπεζες.
- Πώληση δυο – τριών μεγάλων επιχειρήσεων του Δημοσίου, έως το τέλος Ιουνίου του 2012, και πολλά άλλα ακόμα που αποσκοπούν στην παραπέρα μείωση του πενιχρού βιοτικού λαϊκού επιπέδου και στην κατάργηση όσων δικαιωμάτων και κοινωνικών υπηρεσιών έχουν απομείνει!!
Το «παιγνίδι» είχε ήδη ξεκινήσει πριν την επιστολή της τρόικας, με τον σικέ «κοινωνικό» διάλογο της ΓΣΕΕ και των εργοδοτών. Οι βιομήχανοι, οι έμποροι και τα υπόλοιπα αρπαχτικά της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, ενώ με «μεγαλοθυμία» αρνιόνταν, δήθεν, ότι επιθυμούν την κατάργηση του κατώτατου μισθού της ΕΓΣΣΕ ή του 13ου και 14ου μισθού (ομολογώντας ανοιχτά ότι το κάνουν γιατί ενδιαφέρονται να μετατραπούν αυτά σε τζίρο και κέρδη), αξιοποιούσαν την «παραχώρησή» τους αυτή για να απαιτήσουν το τριετές και ακόμα μεγαλύτερο πάγωμα μισθών και ωριμάνσεων (τριετίες κλπ) στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεών τους. Αφήνοντας στον τραπεζίτη πρωθυπουργό της κυβέρνησης του Μαύρου Μετώπου να εκτοξεύει ανοιχτά προειδοποιήσεις ότι αν οι «κοινωνικοί εταίροι» δεν συμφωνήσουν στις μισθολογικές περικοπές των εργαζομένων, θα τις επιβάλλει αυτός με νόμο.
Απαραίτητο στοιχείο, βέβαια, σ΄ αυτό το στημένο αντεργατικό ντεκόρ του «κοινωνικού διαλόγου» η παρουσία και συμμετοχή της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Το κομματικό πασοκικό φερέφωνο του καθεστώτος, Γ. Παναγόπουλος, που παριστάνει τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ και τον εκπρόσωπο των εργαζομένων, «νομιμοποιεί» και στηρίζει όλη αυτή την αντεργατική παράσταση, εκφράζοντας «κάποιες» «χαμογελαστές» «αντιρρήσεις» και αναλαμβάνοντας να δεσμεύσει την εργατική τάξη με τις «συμφωνίες που θα υπογράψει για το καλό της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών καπιταλιστικών επιχειρήσεων.
Όμως, όλο αυτό το αντεργατικό θέατρο, δεν θα μπορούσαν να το στήσουν αν οι δυνάμεις του εργατικού κινήματος δεν μαστίζονταν από αγωνιστική αδράνεια, πολυδιάσπαση, ανοργανωσιά και έλλειψη συντονισμού. Και κυρίως αν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, όλων των βαθμίδων, δεν πνίγονταν κάτω από τον ασφυκτικό αντιδημοκρατικό έλεγχο του γραφειοκρατικού μηχανισμού που με τόση επιμέλεια έχτισαν, ενίσχυσαν και συντηρούν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και χρησιμοποιούν όλοι όσοι «θέλουν» τα εργατικά σωματεία μόνο ως δεξαμενή άντλησης ψήφων και κοινοβουλευτικής «δύναμης».
28/1/2012
Χάρης Σ.