ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΚΑΙ ΚΤ

Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Η πρόσφατη κυβερνητική αλλαγή και οι αυξημένες πιέσεις που ασκούνται και θα ασκηθούν, πάνω στους αξιόλογους  νέους συντρόφους μας, της Κομμουνιστικής Τάσης (ΚΤ), που διάλεξαν να παλέψουν για τις μαρξιστικές ιδέες μέσα από τις δύσβατες γραμμές του μικροαστικού εθνικορεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ, κάνει τώρα πιο επίκαιρη και πολύ πιο αναγκαία την επανάληψη της τίμιας και ξάστερης επισήμανσης, ότι οι κομμουνιστές, (δηλαδή οι μαρξιστές επαναστάτες), έχουν καθήκον να λένε πάντα και όλα  τα πράγματα, με το αληθινό τους όνομα. Και πριν απ’ όλα να ξεσκεπάζουν θαρραλέα τις πολιτικές μανούβρες και απάτες των καιροσκόπων ρεφορμιστών ηγετών. Να μην αφήνουν κανένα περιθώριο για παρανοήσεις και να μην προκαλούν οποιαδήποτε πολιτική σύγχυση, με διφορούμενες τοποθετήσεις ή διπλωματικούς χαρακτηρισμούς. Γιατί οι κομμουνιστές δεν είναι διπλωμάτες, αλλά προλεταριακοί επαναστάτες που υπερασπίζουν την αλήθεια  κάτω απ’ όλες τις περιστάσεις, χωρίς εκπτώσεις…..

Διαβάστε την Συνέχεια…

 


 

Η ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΣΥΜΠΡΑΞΗ ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ

ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΗ ΚΑΙ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΙΛΟΓΗ

Οι κομμουνιστές (δηλαδή οι μαρξιστές επαναστάτες) έχουν καθήκον να λένε πάντα και όλα  τα πράγματα, με το αληθινό τους όνομα. Και πριν απ’ όλα να ξεσκεπάζουν θαρραλέα τις πολιτικές μανούβρες και απάτες των καιροσκόπων ρεφορμιστών ηγετών. Να μην αφήνουν κανένα περιθώριο για παρανοήσεις και να μην προκαλούν οποιαδήποτε πολιτική σύγχυση, με διφορούμενες τοποθετήσεις ή διπλωματικούς χαρακτηρισμούς. Γιατί οι κομμουνιστές δεν είναι διπλωμάτες, αλλά προλεταριακοί επαναστάτες που υπερασπίζουν την αλήθεια  κάτω απ’ όλες τις περιστάσεις, χωρίς εκπτώσεις.

Την επανάληψη της τίμιας αυτής και ξάστερης επισήμανσης, την έχει κάνει τώρα πιο επίκαιρη και πολύ πιο αναγκαία, η πρόσφατη κυβερνητική αλλαγή και οι αυξημένες πιέσεις που ασκούνται  και θα ασκηθούν, πάνω στους αξιόλογους  νέους συντρόφους μας, που διάλεξαν να παλέψουν για τις μαρξιστικές ιδέες μέσα από τις δύσβατες γραμμές του μικροαστικού εθνικορεφορμιστικού ΣΥΡΙΖΑ.

Οι νέοι αυτοί μαχητές του επαναστατικού μαρξισμού, που απαρτίζουν την Κομμουνιστική Τάση (Κ.Τ) του ΣΥΡΙΖΑ και αγωνίζονται για την προώθηση της επαναστατικής σοσιαλιστικής πολιτικής, εμφανίζουν ωστόσο ορισμένες ανησυχητικές διαθέσεις υποχώρησης και συμβιβασμού με το ρεφορμιστικό περιβάλλον που βρίσκονται.

*  *  *

Ενδεικτική αυτών των προσαρμοστικών διαθέσεων είναι η ηλεκτρονική ανακοίνωση που κυκλοφόρησαν στις 26 Γενάρη. Με την ανακοίνωση αυτή η Κ.Τ. έσπευσε να χαρακτηρίσει σαν «ατόπημα» την αναίσχυντη κυβερνητική σύμπραξη του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό αστικό κόμμα του εθνικιστή Πάνου Καμμένου. Μία σύμπραξη που συνοδεύτηκε ακόμα και με την παράδοση του νευραλγικού υπουργείου εθνικής Άμυνας ( το υπουργείο των ενόπλων δυνάμεων) στα χέρια ενός σκληροπυρηνικού ακροδεξιού πολιτικού σχηματισμού.

Ο χαρακτηρισμός αυτής της ολοφάνερα προμελετημένης (στο παρασκήνιο) σύμπραξης ως «ατόπημα» ασφαλώς δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην συγκεκριμένη και πολύ αποκαλυπτική ρεφορμιστική πραγματικότητα. Είναι χαρακτηρισμός  τελείως αβάσιμος, ανάξιος για μαρξιστές επαναστάτες, μια απαράδεκτη συγκάλυψη της αλήθειας. Μια επιπόλαια απόπειρα διπλωματικής απάλυνσης της πολιτικής ουσίας εμπεριέχεται στην σύμπραξη με τους ακροδεξιούς δήθεν αντιμνημονιακούς στυλοβάτες του αποσυντιθέμενου καπιταλισμού.

Τα γεγονότα μαρτυράνε και βεβαιώνουν με τον πιο καθαρό τρόπο ότι ο πρόεδρος και ολόκληρη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν διέπραξαν κανέναν απολύτως ατόπημα η παραστράτημα. Με την αιφνιδιαστική απόφαση τους να σχηματίσουν συμμαχική κυβέρνηση με το ακροδεξιό αστικό κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. αποκάλυψαν όλο το βάθος του «δημοκρατικού ριζοσπαστισμού» τους. Και φανέρωσαν τις αληθινές  προθέσεις τους  για την αναστύλωση της ετοιμόρροπης καπιταλιστικής εξουσίας. Και είναι αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να πούνε και να υπογραμμίσουν οι σύντροφοί της Κ.Τ του ΣΥΡΙΖΑ, ως μαχητές του επαναστατικού μαρξισμού.

Να δείξουν δηλαδή ότι, τόσο η ίδια η απόφαση της κυβερνητικής σύμπραξης με τους ακροδεξιούς εθνικιστές και θρησκόληπτους αλλά και ο αντιδημοκρατικός τρόπος  με τον οποίο, οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, πραγμάτωσαν αυτήν την απόφαση τους , είναι ολοφάνερα μια απαράδεκτη συνειδητή πολιτική πράξη  και μια προμελετημένη παρασκηνιακή ενέργεια, τελείως ασυμβίβαστη με ένα κόμμα της αριστεράς!

Να στιγματίσουν επομένως κάθε προσπάθεια υποβάθμισης της κρίσιμης σημασίας που πραγματικά έχουν οι αντιδραστικές αυτές ενέργειες της ρεφορμιστικής  ηγεσίας. Και να εξηγήσουν ότι η σύμπραξη με την ακροδεξιά ομάδα των ΑΝ.ΕΛ., μακριά απ’ το να είναι ένα απλό «ατόπημα», είναι η λογική συνέπεια ολόκληρης της συντηρητικής αντίληψης και της προγραμματικής στόχευσης που επικρατεί στο σύνολο, σχεδόν, του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δηλαδή οργανικό προϊόν της μικροαστικής εθνικορεφορμιστικής φύσης του συγκεκριμένου κομματικού σχηματισμού, στις συνθήκες βαθειάς κρίσης του παρακμασμένου παγκόσμιου καπιταλισμού.

Και βέβαια, να εξηγήσουν και να τονίσουν, ότι η παθητική στάση που κράτησαν οι οργανώσεις και η βάση του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι σ’ αυτήν  την αντιδραστική σύμπραξη με ένα κομμάτι της ακροδεξιάς, αν συνεχιστεί, θάχει ολέθριες συνέπειες στην πάλη για την σοσιαλιστική απελευθέρωση, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ολόκληρη!

Οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με όλους τους μαχητές του κομμουνιστικού μας κινήματος , οφείλουν τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να συγκεντρώσουν , την προσπάθεια τους στον αγώνα για την ταξική ανασύνταξη, την μαζικοποίηση και την ανόρθωση του εργατικού κινήματος. Υψώνοντας σταθερά την σημαία της πάλης για το ενιαίο Εργατικό Μέτωπο (από τα κάτω κι’ από τα πάνω) ενάντια στη ληστρική επίθεση του ντόπιου και του ξένου κεφαλαίου, στην προοπτική της εργατικής σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας, με βάση την σχεδιασμένη κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής.

 

Σοσιαλισμός με το αστικό Κοινοβούλιο;

Στην ίδια ηλεκτρονική ανακοίνωση, της  ΚΤ του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει και ο παρακάτω ισχυρισμός:

«Τώρα πια δεν υπάρχουν δικαιολογίες και άλλοθι για το άκαιρο και ανέφικτο του «στρατηγικού σκοπού». Τώρα με 164 βουλευτές μπορούν να περάσουν στο κοινοβούλιο μέτρα που μαζί με τα Μνημόνια θα αρχίζουν να «ξηλώνουν» και τον καπιταλισμό, όπως είναι οι κοινωνικοποιήσεις των βασικών μοχλών της οικονομίας και το ξερίζωμα του διεφθαρμένου και αυταρχικού αστικού κρατικού μηχανισμού».

Ανεξάρτητα από την πρόθεση και τον σκοπό που είχαν οι συγγραφείς τους, γράφοντάς τες, σ’ αυτές τις λιγοστές αράδες εμπεριέχονται αντιλήψεις που βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση με τις θεμελιακές αντιλήψεις του επαναστατικού μαρξισμού. για το αστικό κοινοβούλιο, για τον κρατικό μηχανισμό και για την σοσιαλιστική αλλαγή.

Αντίθετα από τα διδάγματα της ιστορίας και του επαναστατικού μαρξισμού, ο ισχυρισμός αυτός της ΚΤ του ΣΥΡΙΖΑ, εξαφανίζει την αναγκαιότητα κάθε προετοιμασίας του προλεταριάτου για την οργανωμένη βίαιη επαναστατική κατάληψη της εξουσίας, αφού στην θέση της βάζει  τον ειρηνικό τρόπο της «κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας». Μαζί, βέβαια, εξαφανίζει τελείως και την ίδια την αναγκαιότητα οικοδόμησης του επαναστατικού προλεταριακού κόμματος για την σοσιαλιστική νίκη, αφού την δουλειά του μπορούν να την κάνουν 164 βουλευτές του αστικού κοινοβουλίου..

Η ιδέα ότι μέσα από το αστικό κοινοβούλιο μπορεί να γίνει το «ξερίζωμα» του αστικού κρατικού μηχανισμού και το «ξήλωμα» του καπιταλισμού, είναι εντελώς ψεύτικη και παραπλανητική. Ο μαρξισμός, με όλες του τις δυνάμεις, την καταπολέμησε και την καταπολεμά ως αντίληψη που εξυπηρετεί την υποδούλωση των εργαζομένων μαζών στην επιρροή της αστικής τάξης και φράζει τον δρόμο για την απελευθέρωσή τους από τα καπιταλιστικά δεσμά.

Το κοινοβούλιο είναι βασικό θεσμικό κομμάτι της κρατικής εξουσίας της αστικής τάξης. Οι νομοθετικές  του διαδικασίες, συνδέονται αδιάσπαστα και «οργανικά», φανερά και υπόγεια, με τα συνολικά καπιταλιστικά συμφέροντα. Και ανεξάρτητα από τις πλειοψηφίες του, είναι αμετάκλητα ενταγμένο στον συνολικό αστικό κρατικό μηχανισμό που υπάρχει και λειτουργεί αποκλειστικά και μόνο για την διατήρηση, εξυπηρέτηση και διαιώνιση της κυριαρχίας του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. «Κοιτάξτε, οποιαδήποτε κοινοβουλευτική χώρα, -έλεγε ο Λένιν to 1917- από την Αμερική ως την Ελβετία, από την Γαλλία ως την Αγγλία, τη Νορβηγία κτλ: η καθαυτό ¨κρατική¨ δουλειά διεξάγεται πίσω από τα παρασκήνια και την κάνουν οι Διευθύνσεις των υπουργείων, τα γραφεία, τα επιτελεία. Στα κοινοβούλια απλώς φλυαρούν με τον ειδικό σκοπό να ξεγελούν το ¨λαουτζίκ層 (Κράτος και Επανάσταση», σελ. 115, Εκδόσεις «Θεμέλιο»).

Σήμερα, 98 χρόνια μετά, κοιτάζοντας τα κοινοβούλια όλων των χωρών στον κόσμο, τα χαρακτηριστικά αυτά που περιγράφει ο Λένιν, έχουν ενισχυθεί σε αφάνταστο βαθμό, δικαιώνοντας απόλυτα τον Μαρξ και τον Ένγκελς που με τα διδάγματα της Παρισινής Κομμούνας ρητά και με σαφήνεια προσδιόρισαν ότι «η εργατική τάξη δεν μπορεί απλώς να καταχτήσει την έτοιμη κρατική μηχανή και να τη βάλει σε κίνηση για τους δικούς της σκοπούς»  αλλά «πρέπει να την συντρίψει, να την τσακίσει, να μην περιοριστεί στην απλή κατάληψή της».(Στο ίδιο σελ. 103 και 104)

Ο ανιστόρητος ισχυρισμός ότι «οι κοινωνικοποιήσεις των βασικών μοχλών της οικονομίας και το ξερίζωμα του διεφθαρμένου και αυταρχικού αστικού κρατικού μηχανισμού» μπορεί να γίνουν μέσα από το αστικό κοινοβούλιο, με μέτρα που θα αποφασίσει η πλειοψηφία (των 164 βουλευτών), δεν είναι καινούρια. Αποτελεί τον βασικό κορμό των προδοτικών αντιμαρξιστικών θέσεων του Κάουτσκι με τις οποίες  η σοσιαλδημοκρατία, ενσωματώθηκε στα συμφέροντα της αστικής τάξης. «Ο Κάουτσκι μεταμορφώνει το ζήτημα της κατάχτησης της εξουσίας από το προλεταριάτο, σε ένα ζήτημα κατάχτησης της πλειοψηφίας των ψήφων από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα… Ο φετιχισμός της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας δεν περιλαμβάνει μονάχα την ωμή άρνηση της δικτατορίας του προλεταριάτου, αλλά και την άρνηση του μαρξισμού και γενικά άρνηση της επανάστασης…» («Τρομοκρατία και Κομμουνισμός», Λ. Τρότσκι, 1920,σελ 65, Εκδόσεις “ΑΛΛΑΓΗ”)

Τα πιστεύουν, άραγε, οι σύντροφοι της ΚΤ όλα αυτά που πηγάζουν από την ανακοίνωσή τους; Είμαστε βέβαιοι ότι όχι, δεν τα πιστεύουν. Κι αν ρωτηθούν, σίγουρα θα δηλώσουν, ανεπιφύλακτα, χωρίς όρους και περιορισμούς, την πίστη τους στις αντιλήψεις του επαναστατικού μαρξισμού. Γιατί όμως, με την ανακοίνωσή τους, υποστηρίζουν αυτές τις επικίνδυνες καουτσκικές αντιλήψεις που τους βάζουν απέναντι από τον μαρξισμό;

Δυστυχώς, η προσαρμοστικότητα που προσπαθούν να δείξουν στις συμβιβαστικές αντιλήψεις και τις οπορτουνιστικές ιδέες που διαπερνούν το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, όπου κινούνται, γεννάει αυτόν τον καταστροφικό διχασμό. Άλλα δηλώνουν ότι θέλουν και πιστεύουν και άλλα  κάνουν στην πράξη. Η πίεση των κυρίαρχων ρεφορμιστικών ιδεών τους σπρώχνει σε «ιδεολογική» ευκαμψία με ανυπολόγιστες αρνητικές και επικίνδυνες  αντιμαρξιστικές συνέπειες.

Η δήλωση πίστης στις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού, όσο εμφαντικά κι αν γίνεται, αν δεν συνοδεύεται με σταθερότητα και επιμονή στην πρακτική δράση και την συνεπή υποστήριξή τους, μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες, έχει καταστροφικά αποτελέσματα. Αυτό πρέπει να το σκεφτούν πολύ σοβαρά οι σύντροφοι της ΚΤ.

Επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Λένιν, «Η πάλη για την απαλλαγή των εργαζομένων μαζών από την επιρροή της αστικής τάξης γενικά, και της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης ιδιαίτερα, είναι αδύνατη χωρίς την καταπολέμηση των οπορτουνιστικών προλήψεων σχετικά με το «κράτος»… Το ζήτημα της στάσης της σοσιαλιστικής επανάστασης, του προλεταριάτου απέναντι στο κράτος αποχτάει, έτσι, όχι μόνο πραχτική – πολιτική σημασία, μα και την πιο επίκαιρη σημασία, σα ζήτημα που εξηγεί στις μάζες τι θα πρέπει να κάνουν για να λυτρωθούν στο άμεσο μέλλον από το ζυγό του κεφαλαίου». (Πρόλογος της πρώτης έκδοσης  του «Κράτος και Επανάσταση», Αύγουστος 1917).

Σχετικά άρθρα