Εκλογικά Αποτελέσματα Ιανουαρίου 2015
Βαθαίνει η κρίση του αστικού καθεστώτος
Η αγανάκτηση και η οργή που απλώνεται τα τελευταία χρόνια στους εκμεταλλευόμενους της ελληνικής κοινωνίας εκφράστηκε δυναμικά στα εκλογικά αποτελέσματα της 25/1/2015. Ο μικροαστικός ΣΥΡΙΖΑ, εμφανιζόμενος ως κόμμα της αριστεράς, έγινε ο κύριος εκφραστής αυτού του μαζικού ρεύματος. Και από το χαμηλό ποσοστό του 4,60% που συγκέντρωνε μόλις 5 χρόνια πριν, (στις εκλογές του 2009), έφτασε, μέσα σε 2 μόνο εκλογικές αναμετρήσεις (2012 και 2015) να είναι σήμερα πρώτο κόμμα, συγκεντρώνοντας το εντυπωσιακό 36,34% των ψήφων…..
Εκλογικά Αποτελέσματα Ιανουαρίου 2015
Βαθαίνει η κρίση του αστικού καθεστώτος
Τα κόμματα του κεφαλαίου καταποντίστηκαν
Οι εργαζόμενοι «ψάχνουν» την διέξοδο
στην ρεφορμιστική «αριστερά»
Η αγανάκτηση και η οργή που απλώνεται τα τελευταία χρόνια στους εκμεταλλευόμενους της ελληνικής κοινωνίας εκφράστηκε δυναμικά στα εκλογικά αποτελέσματα της 25/1/2015.
Ο μικροαστικός ΣΥΡΙΖΑ, εμφανιζόμενος ως κόμμα της αριστεράς, έγινε ο κύριος εκφραστής αυτού του μαζικού ρεύματος. Και από το χαμηλό ποσοστό του 4,60% που συγκέντρωνε μόλις 5 χρόνια πριν, (στις εκλογές του 2009), έφτασε, μέσα σε 2 μόνο εκλογικές αναμετρήσεις (2012 και 2015) να είναι σήμερα πρώτο κόμμα, συγκεντρώνοντας το εντυπωσιακό 36,34% των ψήφων.
Συναθροίζοντας στο ποσοστό αυτό του ΣΥΡΙΖΑ, το 5,47% του ΚΚΕ και το 0,85% των ακροαριστερών ομάδων, το συνολικό ποσοστό των ψηφοφόρων που ψήφησαν προς αριστερή κατεύθυνση φτάνει το 42,66%!!
Αν συνυπολογιστεί ότι το μεγαλύτερο μέρος της καταγραμμένης αποχής (36,13% -ακόμα και αν αφαιρεθεί το ποσοστό που προέρχεται από την μη εκκαθάριση των εκλογικών καταλόγων παραμένει σε ψηλά επίπεδα) και των Λευκών – Άκυρων (2,36%) αποτελεί τρόπο διαμαρτυρίας αγανακτισμένων εκμεταλλευομένων, γίνεται ξεκάθαρο ότι ακόμα και μέσα από τις αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές -παρά τον συστηματικό και οργανωμένο πολυποίκιλο τρόπο του πολιτικού μάρκετινγκ που παραμορφώνει, διαστρεβλώνει και κουκουλώνει την πραγματική λαϊκή θέληση- εκδηλώθηκε με αδιαμφισβήτητο τρόπο η διάθεση των εργαζομένων να καταδικάσουν τον «παλιό» τρόπο διακυβέρνησης των κομμάτων του κεφαλαίου, αναζητώντας, στα ασφυκτικά προβλήματα της καπιταλιστικής κρίσης (φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση, αβεβαιότητα κλπ), διέξοδο και λύση στις φιλολαϊκές διακηρύξεις και στην «αλλαγή» που αντιπροσωπεύουν, στην συνείδηση των εργαζομένων, τα κόμματα της ρεφορμιστικής αριστεράς.
Αντίθετα τα πρώην κυβερνητικά κόμματα του κεφαλαίου, «Νέα Δημοκρατία» και ΠΑΣΟΚ, στο ίδιο διάστημα καταποντίστηκαν. Η «ΝΔ», από το 33,47% του 2009 (41,84% το 2007), έφτασε στο 27,81%, ενώ το ΠΑΣΟΚ, από 43,92% (το 2009) έπεσε στο 4,68%!
Η συντριβή της κυβέρνησης των κομμάτων αυτών και η αδυναμία τους να εξασφαλίσουν την συνέχιση της διακυβέρνησης του αστικού κοινοβουλευτικού καθεστώτος, αποτελεί εμφανή εκδήλωση της βαθιάς πολιτικής κρίσης που διαπερνά το καθεστώς της ελληνικής άρχουσας αστικής τάξης. Δείχνει ότι δεν μπορούν να κυβερνούν με τον παλιό τρόπο. Και το γεγονός ότι την διαχείρισή του την ανέλαβε μια κυβέρνηση που ως βασικό κορμό έχει ένα αριστερό – δημοκρατικό μεταρρυθμιστικό κόμμα, σίγουρα ενισχύει και βαθαίνει την κρίση αυτή. Που, ασφαλώς, δεν μπορεί να την ανακόψει και να την αποσοβήσει ούτε και η δηλωμένη οπορτουνιστική και συμβιβαστική διασωστική πρόθεση της ηγεσίας του μικροαστικού ΣΥΡΙΖΑ ούτε και η αναίσχυντη κυβερνητική σύμπραξή της με το ακροδεξιό ΑΝ.ΕΛ.
Η φασιστική απειλή της ναζιστικής «ΧΑ»
και η αναγκαία ενιαία δράση του εργατικού κινήματος
Το ποσοστό του 6,28%, που διατήρησε η ναζιστική εγκληματική οργάνωση της «Χρυσής Αυγής» -που είναι ελάχιστα πιο χαμηλά από το 6,97% του Μαΐου 2012 ή το 6,92% του Ιουνίου 2012- αντιπροσωπεύει την μεγάλη απειλή του φασισμού ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Το ποσοστό αυτό της «ΧΑ» συγκεντρώνεται από εξαθλιωμένους και απελπισμένους μικροαστούς και λούμπεν προλετάριους, που βυθισμένοι στην λάσπη της πολιτικής καθυστέρησης και στο αδιέξοδο της καπιταλιστικής κρίσης, στην τυφλή αναζήτηση ενόχων της κατάντιας τους, κεντρίζονται από την βάρβαρη και κτηνώδη δράση του φασισμού και την παραπλανητική δημαγωγία του. Και όσο το οργανωμένο προλεταριάτο δεν καταφέρνει να δείξει ότι διαθέτει την θέληση και την δύναμη για την κατάκτηση της εξουσίας και την σοσιαλιστική αλλαγή της κοινωνίας, τόσο και περισσότεροι μικροαστοί, απελπισμένοι από την όλο και βαθύτερη κοινωνική και οικονομική κρίση του καπιταλισμού, θα ενισχύουν την φασιστική πανούκλα.
Η ναζιστική αυτή συμμορία της «ΧΑ», όπως και κάθε άλλο φασιστικό μόρφωμα, είναι δημιούργημα του μεγάλου κεφαλαίου. Το κεφάλαιο, ανίκανο να εξασφαλίσει τους βασικούς όρους επιβίωσης των εργατών και των άλλων εκμεταλλευομένων και αδύναμο να συγκρατήσει την αναπόφευκτη οργή τους στα όρια του «δημοκρατικού καθεστώτος», υποχρεώνεται να επιχειρήσει το τσάκισμά τους με την βία. Που, βέβαια, δεν μπορεί να το καταφέρει μόνο με την αστυνομία ή τον ευάλωτο στις κοινωνικές επιδράσεις, στρατό. Γι’ αυτό, οι κεφαλαιοκράτες, καταφεύγουν στις συμμορίες σαν την «ΧΑ». Τις οργανώνουν, τις εκπαιδεύουν, τις εξοπλίζουν, τις χρηματοδοτούν και τις ξαμολάνε, σαν καλογυμνασμένα σκυλιά, ενάντια στους εργατικούς αγώνες και την φυσική εξόντωση των εργατών και της οργανωμένης πρωτοπορίας τους.
Η ναζιστική εγκληματική συμμορία, ως μακρύ χέρι των εκμεταλλευτών, περιμένοντας τις κατάλληλες συνθήκες και αφορμές και αξιοποιώντας τα κοινοβουλευτικά ποσοστά της, θα επιστρέψει στην εγκληματική της δραστηριότητα, πολύ πιο οργανωμένα απ’ αυτή που επιχείρησε να αναπτύξει (δολοφονία Φύσσα κλπ) αλλά υποχρεώθηκε να σταματήσει, από την λαϊκή αντίδραση.
Η φασιστική αντεργατική δράση και απειλή δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί από τα κοινοβουλευτικά, δικαστικά ή τα άλλα όργανα της αστικής εξουσίας. Αντίθετα, η βαθιά κρίση του αστικού συστήματος και ιδιαίτερα η αποσύνθεση του κοινοβουλευτισμού με τα αναρίθμητα σκάνδαλα και την ολοφάνερη συνύφανσή του με τα μεγάλα μονοπωλιακά συμφέροντα, τρέφουν την φασιστική δημαγωγία και τροφοδοτούν την εγκληματική τους αντεργατική δράση.
Η μόνη δύναμη που μπορεί να σταματήσει και να διαλύσει τα φασιστικά αυτά εκτρώματα του κεφαλαίου είναι το ίδιο το εργατικό κίνημα και οι οργανώσεις του. Η ενιαία μαζική εργατική δράση και η ανυποχώρητη συλλογική πάλη ενάντια στην καπιταλιστική κρίση και τις βαριές συνέπειές της πάνω στη ζωή των εκμεταλλευομένων, θα μπορέσει να δώσει αγωνιστικό και κοινωνικό διέξοδο σε κάθε εκμεταλλευόμενο και εξαθλιωμένο, βάζοντας φραγμό στην παραπλάνηση και την δημαγωγία των φασιστικών συμμοριών. Η συγκρότηση κοινών ομάδων άμυνας των εργατών και της νεολαίας, στα συνδικάτα και τις γειτονιές, είναι ο μόνος τρόπος για την αποτελεσματική απόκρουση, το σταμάτημα και την διάλυση, της εγκληματικής αντεργατικής τους δράσης.
Κοινοβουλευτικές Αυταπάτες και Ψευδαισθήσεις
Τα μεγάλα εκλογικά ποσοστά που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με την διάθεση των μαζών να αναζητήσουν λύσεις στις επαγγελίες των κόμματων της αριστεράς, εκφράζουν και τις έντονες αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις που διαπερνούν την πολιτική τους συνείδηση.
Οι αυξημένες προσδοκίες τους, -για ριζική αντιμετώπιση της φτώχειας, της ανεργίας και των άλλων συνεπειών της σάπιας καπιταλιστικής πραγματικότητας, για βελτίωση της ζωής και για κοινωνική αλλαγή- εναποτίθενται, ακόμα, στην κοινοβουλευτική ψήφο και την εκλογική διαδικασία της ψευτοδημοκρατίας του κεφαλαίου. Με την υποστήριξή στον μικροαστικό ΣΥΡΙΖΑ, πίστεψαν ως εφικτές τις απατηλές «ελπίδες» ότι αυτά θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα μέσα στα πλαίσια της σάπιας και αποσυντιθέμενης καπιταλιστικής λειτουργίας.
Ο αποπροσανατολισμός, αυτός, που κυριαρχεί σήμερα στην συνείδηση της εργατικής τάξης, είναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα της μακρόχρονης ανυπαρξίας επαναστατικής ηγεσίας του προλεταριάτου. Αποτελεί την διαλυτική επίδραση που έχουν πάνω στο εργατικό στρατόπεδο οι οπορτουνιστικές μικροαστικές «δημοκρατίστικες» αντιλήψεις που καλλιεργήθηκαν και καλλιεργούνται από τον σταλινισμό για περισσότερο από 8 δεκαετίες.
Η ογδοντάχρονη πολιτική της σταλινικής ηγεσίας του ΚΚΕ για «δημοκρατικές συνεργασίες» με αστικές δυνάμεις, για μικροαστικούς «λαϊκούς» προσανατολισμούς για έναν «βελτιωμένο» «λαϊκό» καπιταλισμό και για μια «εκδημοκρατισμένη» αστική δημοκρατία, εκτός από τις βαριές καταστροφικές ήττες που έφεραν πάνω στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, διαπότισαν βαθιά την συνείδηση των εργατών και των κομμουνιστών μέχρι του σημείου, πλατιά εργατικά και λαϊκά στρώματα, να θεωρούν ότι ο σοσιαλισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από την πάλη για μια πιο «δημοκρατική» και «εκσυγχρονισμένη» κοινοβουλευτική «δημοκρατία» του κεφαλαίου!
Η εγκληματική αυτή πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που μέσα στην ροή της ιστορίας το έχει απομακρύνει από τους προλεταριακούς προσανατολισμούς και το έχει προσδέσει περισσότερο στις επιδιώξεις και τις νοοτροπίες των μικροαστικών «λαϊκών» στρωμάτων, συνεχίζεται μέχρι και σήμερα. Ακόμα και μετά τις σοβαρές και σωστές στρατηγικές αλλαγές, που υιοθετήθηκαν στο 19ο συνέδριο του ΚΚΕ (2013), για την ανάγκη της πάλης για την προλεταριακή εξουσία και την σοσιαλιστική ανατροπή του καπιταλισμού. Η θολή καθημερινή πολιτική της για «λαϊκή συμμαχία» και «λαϊκή οικονομία» παραμένει στις ίδιες μικροαστικές «λαϊκομετωπικές» σταλινικές κατευθύνσεις. Που, σε συνδυασμό με την αριστερίστικη στάση, στην πράξη, ακυρώνουν κάθε στρατηγικό σοσιαλιστικό προσανατολισμό και συνεχίζουν να καλλιεργούν την μικροαστική οπορτουνιστική σύγχυση μέσα στους εργάτες.
Η σταλινική αυτή ρεφορμιστική πολιτική, που δένει την εργατική τάξη στο άρμα των ταξικά αντίθετων και πραγματικά ουτοπικών επιδιώξεων «βελτίωσης» της χρεωκοπημένης αστικής δημοκρατίας και μετατροπής του σάπιου και παρακμασμένου καπιταλισμού σε «λαϊκή οικονομία», απόκτησε ακόμα πιο σοσιαλδημοκρατική μορφή από τα δήθεν «ανανεωτικά» κομμάτια του σταλινισμού στη χώρα μας. Που σπάζοντας από το ΚΚΕ, και μέσα από διάφορες κομματικές μεταμορφώσεις, κατέληξαν στον σημερινό μικροαστικό ΣΥΡΙΖΑ. Η οπορτουνιστική ηγεσία του, από την αρχή της «ανεξάρτητης» κομματικής της ύπαρξης, με πρόσχημα την δήθεν «αποσταλινοποίηση» της, επένδυσε τον «ανανεωτισμό» της στην πλήρη εγκατάλειψη κάθε προλεταριακής και σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής αναφοράς. Συνεχίζοντας τους προσανατολισμούς της σταλινικής μήτρας της, εμφανίζεται σαν «αριστερά» των «μεσαίων στρωμάτων» της κοινωνίας, προσχωρώντας, ακόμα πιο απροκάλυπτα και ολοκληρωτικά, στην υπεράσπιση της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας και των εθνικών και διεθνών προσανατολισμών του ελληνικού και ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Συμβάλλοντας, έτσι, ακόμα πιο αποφασιστικά, στο παραπέρα βάθεμα της σύγχυσης και του πολιτικού – ιδεολογικού αφοπλισμού της εργατική τάξης.
Οι βαριές απογοητευτικές και διαλυτικές συνέπειες, που είχαν, πάνω στην ζωή των εργατών, οι μεγάλες ιστορικές και καθοριστικές ήττες απ’ αυτές τις σταλινικές προδοτικές πολιτικές, ενισχύθηκαν από τις μεταπολιτευτικές διαψεύσεις των σοσιαλιστικών προσμονών του ΠΑΣΟΚ. Ιδιαίτερα η βαριά και καταστροφική αναποτελεσματικότητα των εργατικών αγώνων, που προκαλεί, τις τελευταίες δεκαετίες, ο ασφυκτικός έλεγχος των οργανώσεων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος από τον γραφειοκρατικό εργατοπατερικό καθεστωτικό μηχανισμό που έχτισαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, (ίσως η πιο καίρια προσφορά του στο καθεστώς του ελληνικού κεφαλαίου), με την ανοχή των κομματικών ηγεσιών της αριστεράς, ενίσχυσαν και ενισχύουν σημαντικά την διαχρονική απογοήτευση της εργατική τάξης για τις μεγάλες κοινωνικές δυνάμεις που πραγματικά διαθέτει και υπονομεύουν τους ηγετικούς σοσιαλιστικές ρόλους που, η σάπια καπιταλιστική πραγματικότητα, επιτάσσει να αναλάβει.
Πάνω σ’ αυτό το γόνιμο έδαφος της ανημποριάς, η εργατική τάξη σπρώχνεται στην αποδοχή της μεμψίμοιρης αντίληψης «και λίγα να πάρουμε καλά θα είναι». Η ανυπαρξία αληθινής επαναστατικής προλεταριακής ηγεσίας, την υποχρεώνει να περιορίζεται στις ψευδαισθήσεις του «λιγότερου κακού» και να ακολουθεί την μικροαστικές αυταπάτες για «καλύτερη δημοκρατία» και «λιγότερη εκμετάλλευση».
Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ.
απόρροια των συμβιβαστικών προσανατολισμών
Όπως ειπώθηκε ήδη, ο εθνικορεφορμιστικός προγραμματικός προσανατολισμός του μικροαστικού ΣΥΡΙΖΑ, πάντα ήταν περιορισμένος στα πλαίσια της συμβιβαστικής μεταρρύθμισης του ελληνικού και ευρωπαϊκού καπιταλισμού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν πολιτικός σχηματισμός, αντιπροσωπεύει τις αυταπάτες των μικροαστικών και μεσαίων στρωμάτων της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας για μια «ανταγωνιστική βελτίωση» της λειτουργίας του μονοπωλιακού καπιταλισμού και για μια πιο «φιλολαϊκή» λειτουργία του αστικού κρατικού μηχανισμού που θα εξυπηρετούσε και τα δικά τους συμφέροντα έναντι των μονοπωλιακών συγκροτημάτων του μεγάλου κεφαλαίου.
Οι πολιτικές του βάσεις κινούνται σταθερά και αποκλειστικά στις επιδιώξεις διαχειριστικού «εκδημοκρατισμού» του αστικού κρατικού μηχανισμού, «εκσυγχρονισμού» της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας και «δημοκρατικής» διόρθωσης του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, της αποκαλούμενης «Ευρωπαϊκής Ένωσης». Ορκίζεται σταθερή προσήλωση σ’ αυτή και, αρνούμενος κάθε περίπτωση εξόδου, την εμφανίζει, απατηλά, ως «Ενωμένη Ευρώπη», που μπορεί τάχα να γίνει «Ευρώπη των εργαζομένων»!
Όσο η εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ αυγάταινε και η ώρα της εκλογικής νίκης του γίνονταν όλο και πιο ορατή, τόσο πιο απροκάλυπτα, η ηγεσία του, προσάρμοζε, όλο και περισσότερο, τους αστικούς προσανατολισμούς της, στις ανάγκες του αστικού καθεστώτος, μέσα στις συνθήκες της οξυμένης κρίσης του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Εμφανίζοντας τις αιτίες της κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, ως αποτέλεσμα μόνο του «μνημονίου» και επικεντρώνοντας την πολιτική και οικονομική λύση στην «επαναδιαπραγμάτευση» του χρέους και της αποπληρωμής του, με τα «θεσμικά όργανα» της ληστρικής «ΕΕ», στην ουσία, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, προσδιόριζε και προσδιορίζει, με σαφήνεια, ότι οι κυβερνητικές πολιτικές προθέσεις της, όχι μόνο δεν απειλούν τις αστικές δομές και τα θεμέλια του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά, αντίθετα, κινούνται αυστηρά στην «καλύτερη» διαχείριση και διαιώνισή τους. Και κάνουν καθαρό ότι όποια έκβαση κι αν έχει η διαπραγμάτευσή της, όσο σκληρή και «ανυποχώρητη» κι αν παρουσιαστεί, οι κυβερνητικοί της στόχοι αρχίζουν και τελειώνουν μέσα στα όρια των ληστρικών αυστηρών κανόνων και δεσμεύσεων της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Το πολυδιαφημισμένο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» δεν είναι τίποτα άλλο από μια συγκεκριμένη έκφραση αυτών των προσανατολισμών διαχείρισης του καπιταλισμού. Διανθισμένη με κάποια ψίχουλα «ανθρωπιστικής» μορφής, που δεν θίγουν τις εκμεταλλευτικές λειτουργίες του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος και τους βασικούς αντεργατικούς, εθνικούς και διεθνείς, προσανατολισμούς του.`
Η συγκυβέρνηση που σχημάτισε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αμέσως μετά την εκλογική νίκη, με το ακροδεξιό αστικό κόμμα των ΑΝ.ΕΛ. και με μεγάλο αριθμό παραγόντων και συμβουλατόρων προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, δεν είναι παρά προϊόν αυτών ακριβώς των συμβιβαστικών αστικών προσανατολισμών διάσωσης του καπιταλισμού, που πάντα την καθόριζαν.
Και είναι βέβαιο ότι από την μεριά των μηχανισμών του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών του κέντρων, θα ξετυλιχτεί κάθε πίεση και προσέγγιση ώστε να ενσωματώσουν πλήρως τον ΣΥΡΙΖΑ στις αντεργατικές επιδιώξεις τους.
Παρά τις λαϊκές προσμονές που δημιούργησε η μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τα πολιτικά και κυβερνητικά πλαίσια αυτής της συγκυβέρνησης, δεν αφήνουν καμιά ελπίδα για την ουσιαστική αντιμετώπιση των τεράστιων προβλημάτων της οικονομίας, των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας, αφού δεν αγγίζουν τις θεμελιακές καπιταλιστικές αιτίες τους. Αντίθετα, αυτή η αδιέξοδη και καταστροφική πολιτική, η κυβερνητική διαχείριση του σάπιου ελληνικού καπιταλισμού, με την εθνική και διεθνή ιμπεριαλιστική κρίση να βαθαίνει όλο και περισσότερο, θα απαιτεί από τους διαχειριστές της όλο και πιότερα αντεργατικά – αντιλαϊκά μέτρα, για όλο και μεγαλύτερη κερδοφορία των κεφαλαιοκρατικών επιχειρήσεων.
Τα πολυδιαφημιζόμενα πρώτα νομοθετήματα που ανακοινώθηκαν ότι θα προωθηθούν, κυρίως για την αποκαλούμενη «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», αν και θα ενισχύσουν πρόσκαιρα τις λαϊκές προσδοκίες, δεν θα είναι παρά ψίχουλα εντυπωσιασμού, εντελώς περιορισμένης αποτελεσματικότητας. Δεν θα αντιμετωπίζουν την εκτεταμένη φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση που ο σάπιος καπιταλισμός και οι προηγούμενες κυβερνήσεις του έχουν απλώσει στην ελληνική κοινωνία. Και θα αφήνουν εντελώς ανεκπλήρωτη την ουσιαστική αναπλήρωση της τεράστιας απώλειας κατακτήσεων και βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων.
Δυστυχώς, μέσα στα αστικά όρια που, από μόνη της, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, έχει εγκλωβίσει την κυβερνητική της πολιτική, η «ελπίδα» που σύμφωνα με τα προεκλογικά συνθήματά της θα «έρχονταν», δεν πρόκειται να φτάσει ποτέ..
Από τις πρώτες κιόλας στιγμές, της νέας κυβέρνησης, οι «διαπραγματευτικές» της προσπάθειες με τα «ευρωενωσιακά» ιμπεριαλιστικά επιτελεία, έπεσαν πάνω στα τείχη της λυκοσυμμαχίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου μέσα στα οποία αυτοεγκλωβίστηκε. Και ήδη, μια από τις βασικές της επιδιώξεις, -το «κούρεμα» ή η διαγραφή» μέρους του ελληνικού χρέους- συνθλίφτηκε πάνω σ’ αυτά και μετατέθηκε στο απώτερο μέλλον, πριν καν ανακοινωθούν οι προγραμματικές της δηλώσεις. Ενώ το «τρισκατάρατο» προς κατάργηση μνημόνιο γίνεται αποδεκτό ως προς το 70% «των μεταρρυθμίσεών» του και με άλλο όνομα, επανέρχεται ως νέο πρόγραμμα, εμπλουτισμένο με γνωστές αντεργατικές και αντιλαϊκές υποδείξεις της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ!
Ανεξάρτητα το χρόνο και την ένταση της «διαπραγμάτευσης» ή την τελική μορφή «συμφωνίας» που θα έχει η κατάληξή της, το βέβαιο είναι ότι θα κινηθεί αυστηρά μέσα στα πλαίσια και τους κανόνες της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» με την διατήρηση, την ανανέωση ή την ανάλογη τροποποίηση των δεσμεύσεων που πηγάζουν από αυτούς.
Η πραγματικότητα αυτή δεν αλλάζει καν από το γεγονός ότι, ο Α. Τσίπρας, με την υποστήριξη του Ομπάμα και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, «σέρνει», σήμερα, τον χορό της «πιστωτικής χαλαρότητας» («κατά της λιτότητας» όπως τους αρέσει να αποκαλούν, απατηλά, αυτή την παραλλαγή της αστικής διαχείρισης), ελπίζοντας να τραβήξει μαζί του κι άλλες πολυχρεωμένες χώρες του ευρωπαϊκού νότου, ενάντια στην «μερκελική» συνταγή της «δημοσιονομικής σταθερότητας» του γερμανικού ιμπεριαλισμού.
Ακόμα κι απ’ αυτόν τον, δήθεν «διαφορετικό», ιμπεριαλιστικό δρόμο, οι πιέσεις για «συμμόρφωση στους κανόνες της ΕΕ» και για «δημοσιονομική σύνεση» είναι μεγάλες. Είναι ενδεικτικό ότι, ταυτόχρονα με την «υποστήριξη» και τις παραινέσεις του Ομπάμα «κατά της λιτότητας», στελέχη της αμερικάνικης κυβέρνησης, και ο ίδιος ο Λευκός Οίκος, εγκαλούν την νέα ελληνική κυβέρνηση «να σεβαστεί τους κανόνες της ΕΕ και τις δεσμεύσεις», και να επισημαίνουν ότι «Οι Ηνωμένες Πολιτείες πιστεύουν ότι είναι πολύ σημαντικό για την ελληνική κυβέρνηση να συνεργαστεί με τους ευρωπαίους εταίρους καθώς και με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο»!
Η στάση αυτή, βέβαια, του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, είναι εντελώς εναρμονισμένη με τις βραχυπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιδιώξεις του, σε σχέση με την «Ευρωπαϊκή Ένωση».
Από την μια, ο επικεφαλής του αμερικάνικου κεφαλαίου, Ομπάμα, στριμωγμένος από την βαθιά κρίση που μαστίζει την γερασμένη αμερικάνικη οικονομία και τον όλο και αυξανόμενο ανταγωνισμό στην παγκόσμια αγορά, κάνει ότι μπορεί να περιορίσει τις δυνατότητες του αντιπάλου γερμανικού ιμπεριαλισμού να τροφοδοτεί και να ενισχύει την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων του από την αφαίμαξη των άλλων ευρωπαϊκών οικονομιών, μέσω της «δημοσιονομικής αυστηρότητας» της «ΕΕ». Η ενίσχυση της πολιτικής της «πιστωτικής χαλαρότητας» μέσα στις γραμμές της «ΕΕ», φέρνει την «υποστήριξη» της κυβέρνησης Τσίπρα που ευθυγραμμίζεται με τέτοιους αστικούς δημοσιονομικούς προσανατολισμούς, χωρίς να ταυτίζεται εντελώς και αναλαμβάνει πρόθυμα το βάρος της συσπείρωσης και άλλων χωρών προς την κατεύθυνση αυτή. Που, σε συνδυασμό με την ανεξάρτητη και διαφορετική δράση του ΔΝΤ μέσα στην «ΕΕ», θα περιορίσει τα οφέλη απομύζησης που απολαμβάνει η γερμανική οικονομία.
Από την άλλη, ο φόβος του αμερικάνικου κεφαλαίου για τις τρομακτικές συνέπειες που θα έχει μια βαθιά κρίση και κατάρρευση των ευρωπαϊκών τραπεζών, του ευρώ και ολόκληρης της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», όχι μόνο πάνω στην αμερικάνικη οικονομία, το χρηματιστήριο και τις τράπεζές της, αλλά σε ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία, από την οποία ο ηγετικός αμερικάνικος ιμπεριαλισμός απομυζά πολύτιμα και σωτήρια κεφάλαια για την λειτουργία της πληγωμένης εσωτερικής οικονομίας του, σπρώχνει τον Ομπάμα στις προσεκτικές παραινέσεις προς τον Τσίπρα να αποφύγει ρήξεις ποτ μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα και κλυδωνισμούς στην «ΕΕ», να συνεργαστεί με τους εταίρους και το κυριότερο να διατηρήσει την στενή σχέση με το δράση του ΔΝΤ μέσα σ’ αυτή. Παρακολουθώντας τις αναφορές της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ για προσανατολισμούς προς τις χώρες των BRICS, την Ρωσία, την Κίνα κλπ, στοχεύει να περιορίσει την «πολύπλευρη» εξωτερική πολιτική που διακηρύσσεται και να την διατηρήσει στους γενικότερους σχεδιασμούς και τις επιδιώξεις του αμερικάνικου και του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.
Τα γρανάζια δεν αλλάζουν την μηχανή
Η αδυσώπητη υλική πραγματικότητα του σάπιου καπιταλισμού, με την βαθιά κρίση και αποσύνθεση και με τις εντεινόμενες καταστροφικές συνέπειες πάνω στους εργαζόμενους και την κοινωνία, μαζί με τους κανόνες των διεθνών ιμπεριαλιστικών μηχανισμών («ΕΕ», ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, ΝΑΤΟ,ΠΟΕ κλπ), δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ουσιαστικής και θεμελιακής αντιμετώπισης της κρίσης και των συνεπειών της, χωρίς την ανατροπή τους.
Καταδικάζουν την κάθε κυβέρνηση και χώρα που αποφασίζει να κινηθεί μέσα στα πλαίσια αυτά, ακόμα κι αν πιθανά έχει διαφορετικές διαθέσεις, να γίνεται γρανάζι της εθνικής και διεθνούς καπιταλιστικής μηχανής, και να εξυπηρετεί την εκμεταλλευτική και κερδοσκοπική κερδοφορία ντόπιας και ξένης κεφαλαιοκρατίας, σε βάρος των εργαζομένων και της κοινωνίας. Όπως σε μια μηχανή τα νέα γρανάζια, όσο γυαλισμένα και καθαρά να είναι, δεν αλλάζουν την λειτουργία και τους σκοπούς της μηχανής, έτσι και οι κυβερνήσεις «αριστερών» κομμάτων, όσο φιλολαϊκές διαθέσεις και να διακηρύττουν, μέσα στον καπιταλιστικό μηχανισμό δεν είναι παρά γρανάζια που κινούνται για τους σκοπούς του.
Θα μπορούσε όμως, μια αριστερή κυβέρνηση να κάνει διαφορετικά; Θα μπορούσε να ξεφύγει από αυτά τα δεσμευτικά καπιταλιστικά όρια;
Μοναδική διέξοδος είναι ο σοσιαλισμός
Αναμφίβολα ναι. Αποφασίζοντας, πρώτα, την άμεση αποχώρηση της χώρας από την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της λεγόμενης «ΕΕ» και της ευρωζώνης της, που μέσα στους μηχανισμούς και τους κανόνες της, δεν μπορεί να γίνει τίποτα διαφορετικό απ’ ότι επιτρέπουν και ορίζουν τα κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα και ιδιαίτερα των μεγάλων μονοπωλιακών συγκροτημάτων.
Όμως, ο μικροαστικός χαρακτήρας του ΣΥΡΙΖΑ χαράζει και τα απαγορευτικά αστικά πολιτικά όρια, που δεν μπορεί να ξεπεράσει. Η οπορτουνιστική αστική πολιτική της ηγεσίας του, τον καθηλώνει στην σύμπλευσή με τους προσανατολισμούς του ελληνικού κεφαλαιοκρατικού συστήματος και των μηχανισμών του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.
Η αναγκαία αποχώρηση από τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και την ευρωζώνη, για να μην έχει καταστροφικές συνέπειες ανάμεσα στις μυλόπετρες της καπιταλιστικής οικονομίας, των διεθνών αλληλεξαρτήσεων και αντιθέσεών της, θα πρέπει να συνοδευτεί αναγκαία με την ανατροπή των καπιταλιστικών βάσεων και την σοσιαλιστική σχεδιασμένη ανοικοδόμησή της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας.
Γεγονός που είναι συνυφασμένο με την αναγκαία ύπαρξη της επαναστατικής προλεταριακής ηγεσίας. Που θα μπορούσε, κινητοποιώντας την μάζα της εργατικής τάξης και κερδίζοντας, μαζί της, τους φυσικούς συμμάχους της, τους φτωχούς αγρότες και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας, να οδηγήσει το προλεταριάτο στην κατάληψη της εξουσίας.
Με δεδομένες τις σημερινές συνθήκες και τους υπάρχοντες κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, το ΚΚΕ, αν δεν ήταν εγκλωβισμένο στον εγκληματικό μικροαστικό «λαϊκομετωπικό» κοινοβουλευτικό προσανατολισμό και τον απομονωτικό αριστερισμό, αν διέθετε μια επαναστατική προλεταριακή ηγεσία, θα μπορούσε να παίξει καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις. Χρησιμοποιώντας το λενινικό μαρξιστικό όπλο του Ενιαίου Ταξικού Μετώπου, με σκοπό την ταξική συσπείρωση της εργατικής τάξης, θα απευθύνονταν άμεσα τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ, στην ηγεσία, στην βάση και τους οπαδούς του, αλλά και σε κάθε άλλη εργατική οργάνωση, και θα τους καλούσε άμεσα στην συγκρότηση ενός Ενιαίου Ταξικού Μετώπου Πάλης για:
• Την άμεση αποχώρηση από την ληστρική λυκοσυμμαχία του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, την «Ευρωπαϊκή Ένωση» και την ευρωζώνη της. Όπως και από κάθε άλλον διεθνή ιμπεριαλιστικό μηχανισμό του κεφαλαίου.
• Το σπάσιμο του ΣΥΡΙΖΑ από τον εναγκαλισμό του με τους ακροδεξιούς ΑΝ.ΕΛ. και κάθε άλλο «δημοκρατικό» ή μη πολιτικό αντιπρόσωπο του κεφαλαίου.
• Τον άμεσο σχηματισμό Κυβέρνησης Εργατών και Φτωχών Αγροτών που θα προχωρήσει άμεσα:
• Στην επιστροφή των χαμένων εργατικών κατακτήσεων και της πλήρους αναπλήρωσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων. Για να αντιμετωπιστεί η εξαθλίωση που απειλεί μαζικά την εργατική τάξη και την ικανότητά της να αγωνίζεται.
• Στην κοινωνικοποίηση των βασικών μονάδων παραγωγής της χώρας, χωρίς καμιά αποζημίωση και κάτω από τον εργατικό έλεγχο και την διεύθυνση των εργαζομένων. Για να αντιμετωπιστούν ριζικά και αποτελεσματικά τα βασικά αίτια της κρίσης, η παραγωγική υπολειτουργία και καταστροφή των παραγωγικών δυνατοτήτων που προκαλεί η καπιταλιστική ιδιοκτησία τους.
• Στον κεντρικό σχεδιασμό της παραγωγής και ολόκληρης της οικονομίας στην βάση των αναγκών των εργαζομένων και όλης της κοινωνίας, κάτω από τον έλεγχο και την διεύθυνση των ίδιων.
• Στην άμεση, χωρίς καμιά αποζημίωση, απαλλοτρίωση και εθνικοποίηση των τραπεζών με την δημιουργία μιας Κεντρικής κρατικής τράπεζας. Που θα ρυθμίζει την αναγκαία νομισματική λειτουργία με βάση τον κεντρικό σχεδιασμό της οικονομίας.
• Στην άμεση συντριβή – διάλυση του αντιδραστικού κράτους της αστικής τάξης και στην οικοδόμηση του συμβουλιακού εργατικού κράτους. Που μέσα από τα συμβούλια της πλέριας εργατικής δημοκρατίας, θα ασκείται ο πραγματικός έλεγχος και η διεύθυνση όλης της κοινωνικοποιημένης και σχεδιασμένης οικονομίας από τους ίδιους τους εργάτες και τους άλλους εργαζόμενους.
• Στην άμεση σύνδεση της διεθνιστικής πάλης των ευρωπαίων εργατών και ολόκληρου του κόσμου, για την Ομοσπονδία των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης, την διάλυση ιμπεριαλιστικής «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και κάθε άλλου διεθνούς ιμπεριαλιστικού μηχανισμού, για την σοσιαλιστική νίκη της παγκόσμιας εργατικής τάξης.
Οι άξονες αυτοί, -που πηγάζουν από τις ανάγκες της υπερώριμης αντικειμενικής πραγματικότητας του σάπιου και παρακμασμένου καπιταλισμού και πάνω τους μπορεί και πρέπει να θεμελιωθεί ένα πλήρες πρόγραμμα αναγκαίας καπιταλιστικής ανατροπής και σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας-, μπορούν να έχουν καταλυτικά αποτελέσματα στην ταξική συσπείρωση των εργατών ενάντια στην επίθεση και τα σχέδια του κεφαλαίου, ενάντια στις καταστροφικές αστικές ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που συστηματικά καλλιεργούνται και εγκλωβίζουν το προλεταριάτο στα «δημοκρατικά» κεφαλαιοκρατικά συμφέροντα.
Κάθε άλλη πολιτική, που θα περιοριστεί μέσα στα όρια του αστικού κοινοβουλευτισμού και της ψευτοδημοκρατίας του κεφαλαίου ή θα αδρανήσει, μπροστά στην ανάγκη της ενιαιομετωπικής εργατικής πάλης με σοσιαλιστική κατεύθυνση θα φέρει το εργατικό κίνημα, για μια φορά ακόμα, αντιμέτωπο με ολέθρια καταστροφή.
Ενάντια σε κάθε τέτοια πολιτική, πρέπει άμεσα τώρα να αναπτυχθεί σκληρός αγώνας. Όλες οι δυνάμεις της κομμουνιστικής αριστεράς οφείλουν να παλέψουν, με κάθε αγωνιστικό τρόπο, για να ανέβει στο προσκήνιο το κίνημα της εργατικής τάξης. Να παλέψουν για την ανόρθωση, την ανασύνταξη και την ανάπτυξη του πρωταγωνιστικού ρόλου του εργατικού κινήματος στις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις. Να πρωτοστατήσουν ενάντια στην πολιτική της «συμμαχίας» με τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τους εκπροσώπους του, ενάντια στην υποταγή στο εκμεταλλευτικό σύστημα, ενάντια στις ψευδαισθήσεις και τις αυταπάτες που πνίγουν τον αγώνα των εργατών και των άλλων εκμεταλλευομένων. Και ανοιχτά να καλέσουν κάθε σοσιαλιστή αγωνιστή, κάθε αγωνιστής εργάτη και νεολαίο, σε ενιαίο ταξικό μέτωπο. Σε κοινό αγώνα, ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου, για μια σοσιαλιστική πολιτική.
Απέναντι στις συστηματικές προσπάθειες των δυνάμεων του κεφαλαίου και των ιμπεριαλιστικών κέντρων του να αξιοποιήσουν την εκλογική δύναμη του ΣΥΡΙΖΑ για τους δικούς τους αντεργατικούς και αντεπαναστατικούς σκοπούς, οι κομμουνιστές έχουν υποχρέωση να αντιταχθούν και να παρέμβουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά για να κερδηθεί η εργατική μάζα που ακολουθάει τον ΣΥΡΙΖΑ στους σκοπούς της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Η μεγαλύτερη ευθύνη αυτού του αγώνα πέφτει πάνω στο ΚΚΕ. Που, άμεσα τώρα, εγκαταλείποντας την αριστερίστικη πολιτική του απομονωτισμού, μπορεί και πρέπει να πάρει την πρωτοβουλία για την ταξική συγκέντρωση των διασκορπισμένων αγωνιστικών εργατικών δυνάμεων σε ενιαία δράση για τα κοινά ταξικά συμφέροντα. Αδιαφορώντας για την όποια στάση των ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στις ενιαιομετωπικές εκκλήσεις, να τον καλέσει ανοιχτά, μαζί με όλες τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος, συνδικαλιστικές και πολιτικές, όπως και κάθε αγωνιστή της εργατικής τάξης και της νεολαίας, κάθε εργαζόμενο, να συστρατευτούν άμεσα, όλοι μαζί, σε ενιαίο ταξικό αγώνα ενάντια στα σχέδια του κεφαλαίου, για την σοσιαλιστική νίκη της εργατικής τάξης.
Αθήνα, Φεβρουάριος 2015
Κίνηση «Εργατική Δημοκρατία»
Διαβάστε και το άρθρο: Η πάλη του Λένιν για το Ενιαίο Μέτωπο