«Ευρωπαϊκή Ένωση»
ληστρικός μηχανισμός του κεφαλαίου
και όχι ενοποιημένη Ευρώπη
Η νέα απροκάλυπτη κυριαρχική απαίτηση της τρόικας για ακόμα πιο σκληρά μέτρα φτωχοποίησης των εργαζομένων και των άλλων εκμεταλλευομένων έχει την πλήρη αποδοχή, με αυξητικές μάλιστα τάσεις, της δικομματικής Σαμαρο – Βενιζελικής κυβέρνησης του κεφαλαίου, για μεγαλύτερη αφαίμαξη του εργατικού και λαϊκού βιοτικού επιπέδου –όπως υπαγορεύονται άμεσα από τις επιτακτικές κερδοσκοπικές ανάγκες των ξένων και ντόπιων κεφαλαιοκρατών και της κρίσης του σάπιου εκμεταλλευτικού τους συστήματος. Και προωθούνται προς εφαρμογή παρά την αύξηση της λαϊκής οργής, την παραπέρα εμβάθυνση της κοινωνικής αναταραχής και την επέκταση της πολιτικής καθεστωτικής κρίσης που προκαλούν…
«Ευρωπαϊκή Ένωση»
ληστρικός μηχανισμός του κεφαλαίου
και όχι η ενοποιημένη Ευρώπη
Η νέα απροκάλυπτη κυριαρχική απαίτηση της τρόικας για ακόμα πιο σκληρά μέτρα φτωχοποίησης των εργαζομένων και των άλλων εκμεταλλευομένων έχει την πλήρη αποδοχή, με αυξητικές μάλιστα τάσεις, της δικομματικής Σαμαρο – Βενιζελικής κυβέρνησης του κεφαλαίου, για μεγαλύτερη αφαίμαξη του εργατικού και λαϊκού βιοτικού επιπέδου –όπως υπαγορεύονται άμεσα από τις επιτακτικές κερδοσκοπικές ανάγκες των ξένων και ντόπιων κεφαλαιοκρατών και της κρίσης του σάπιου εκμεταλλευτικού τους συστήματος. Και προωθούνται προς εφαρμογή παρά την αύξηση της λαϊκής οργής, την παραπέρα εμβάθυνση της κοινωνικής αναταραχής και την επέκταση της πολιτικής καθεστωτικής κρίσης που προκαλούν.
Το κακό θέατρο της δήθεν «πιο σκληρής διαπραγμάτευσης», που υποχρεώνεται να παίξει η παραπαίουσα και σαθρή κυβέρνηση όπως και οι εκτεταμένες αγωνίες, ανησυχίες και «διαφωνίες» που εκφράζονται απ’ όλα τα οικονομικά, πολιτικά και δημοσιογραφικά επιτελεία της άρχουσας τάξης, για τις υπό εξέλιξη ακόμα, τελευταίες συζητήσεις με την τρόικα, αντανακλούν εμφανώς τον τρόμο που διαπερνά όλες τις καθεστωτικές δυνάμεις, συμπολιτευόμενες και αντιπολιτευόμενες, για τον αυξανόμενο κίνδυνο «αποσταθεροποίησης» και ανεξέλεγκτων κοινωνικών εκρήξεων.
Οι εξελίξεις αυτές και ιδιαίτερα η εντεινόμενη φρικτή πραγματικότητα της μαζικής ανεργίας των δεκάδων εκατομμυρίων ανέργων που έχει απλωθεί πάνω σ’ όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, η τεράστια εξάπλωση της φτώχειας, της ανέχειας και της εξαθλίωσης στους λαούς τους και η γενικότερη οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκαλεί η κρίση του σάπιου καπιταλισμού έχει διαλύσει, περισσότερο απ’ όσο ποτέ άλλοτε, τους πολλαπλούς μύθους που συστηματικά καλλιεργούνταν για την λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Ένωση» και το ευρώ. Οι ψευτιές περί «ευρωπαϊκής ενοποίησης», «ευημερίας», «δημοκρατίας» και «σταθερότητας» με τις οποίες επένδυαν την «Ευρωπαϊκή Ένωση» ή οι παραπλανητικές απολογητικές ερμηνείες περί «δανειστών» και δανειζομένων» και των δήθεν «δικαιωμάτων» των μεν και «υποχρεώσεων» των δε, καταρρέουν με πάταγο. Και απ’ όλες τις μεριές των ευρωπαϊκών κοινωνιών έρχονται δυναμικά στην επιφάνεια ερωτήματα, αντιδράσεις και διαφωνίες για τον ρόλο και τον χαρακτήρα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Θιγόμενα κομμάτια της κάθε «εθνικής» αστικής τάξης των μελών – χωρών της «ΕΕ», (μαζί και της ελληνικής φυσικά), και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, ενισχύουν τον αποκαλούμενο «ευρωσκεπτικισμό» αυξάνοντας τις αμφιβολίες, τις διαφωνίες, ως και την πλήρη απόρριψη της «ΕΕ». Ενώ, στην μεριά των εργαζομένων, το αποκρουστικό και απάνθρωπο πρόσωπο της «ΕΕ», αυτής της αντιδραστικής ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, απλώνει πιο πλατειά την δυσαρέσκεια και την οργή και όλο και περισσότερες μάζες τάσσονται εχθρικά απέναντι σ’ αυτόν τον αντεργατικό μηχανισμό, τροφοδοτώντας και τις ανάλογες πολιτικές αντιδράσεις, διαφωνίες και ερωτηματικά, ακόμα και στο εσωτερικό «αριστερών» φιλοευρωπαϊκών σχηματισμών (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ).
Τα ερωτηματικά για τον ρόλο, τον χαρακτήρα και τις προοπτικές της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και του ευρώ επανέρχονται ξανά και ξανά, όλο και πιο έντονα, όλο και πιο δυναμικά, αναζητώντας ξεκάθαρες πολιτικές και προγραμματικές απαντήσεις. Από τα πράγματα ήταν και γίνονται όλο και περισσότερο ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα όχι μόνο της ελληνικής εργατικής τάξης αλλά και ολόκληρου του ευρωπαϊκού προλεταριάτου και των άλλων εκμεταλλευομένων.
«Ευρωπαϊκή Ένωση»: Ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία
Η «ΕΕ», που βρίσκεται στο επίκεντρο της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης, αντίθετα από τους μύθους που για δεκαετίες, έντεχνα και συστηματικά, καλλιεργούνται (ότι δήθεν αποτελεί την «ενοποίηση της ευρωπαϊκής ηπείρου»), δεν είναι παρά μόνο ένας μηχανισμός του ιμπεριαλιστικού ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Μια διακρατική εκτεταμένη συμφωνία των καπιταλιστικών κρατών για την ενιαία αντιμετώπιση των λειτουργικών οικονομικών και εμπορικών προβλημάτων που δημιουργεί στον καπιταλισμό η αγεφύρωτη βαθιά αντίθεση της πλατιάς και αυξανόμενης διεθνοποίησης της οικονομίας, του αχαλίνωτου «ξεχειλίσματος» των παραγωγικών δυνάμεων και δυνατοτήτων, με τα ασφυκτικά στενά όρια της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και των εθνικών συνόρων. Για την ανάγκη «ενιαίας» δράσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου απέναντι στους όλο και εντεινόμενους ανταγωνισμούς της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς. Για την κοινή παρέμβαση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου στην ταξική πάλη κάθε χώρας – μέλους αλλά και ολόκληρου του κόσμου, με σκοπό: την διαμόρφωση του εργατικού κόστους σε όλο και χαμηλότερα επίπεδα, την καταλήστευση των εργατικών αποδοχών και στην καταβύθιση του εργατικού και λαϊκού βιοτικού επιπέδου, την διαμόρφωση όλο και πιο «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων και στην πλήρη διάλυση των εργατικών κατακτήσεων.
Η «ΕΕ» συγκροτήθηκε για να προωθεί τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, να επιβάλλει τις πολιτικές που χρειάζονται οι κυρίαρχες αστικές δυνάμεις, να προστατεύει τα ευρωπαϊκά αστικά καθεστώτα της εκμετάλλευσης και να καταπνίγει κάθε εργατική επαναστατική δραστηριότητα για την ανατροπή τους.
Αυτή ακριβώς η πλούσια αντεργατική αντιλαϊκή δράση, που αναπτύσσει, από την ίδρυσή της, η «ΕΕ», κάνει αρκετά καθαρό ότι -εντελώς αντίθετα από τις αστικές, «αριστερές» ή άλλες δοξασίες περί «ευρωπαϊκής ενοποίησης» ή «Ευρώπης των Λαών»- είναι ο μηχανισμός που το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο πάντα ήθελε να αποκτήσει, αμέσως σχεδόν από την είσοδό του στην ιμπεριαλιστική φάση. Και κατάφερε να τον χτίσει στις ευνοϊκές συνθήκες του 30χρονου οικονομικού μπουμ που γεννήθηκε από τις τερατώδεις καταστροφές του 2ου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Αυτή η κεφαλαιοκρατική κατασκευή, από την φύση της, ενσωμάτωσε και ενσωματώνει όλα τα χαρακτηριστικά της καπιταλιστική παρακμής και αποσύνθεσης που διαπερνά όλα μέλη του. Εμπεριέχει και αναπτύσσει την ανισομέρεια και όλες τις αντιφάσεις της καπιταλιστικής λειτουργίας, όλες τις κυριαρχικές σχέσεις και τους σκληρούς ανταγωνισμούς των μελών –χωρών του. Βασίζεται και διαιωνίζει την ατομική ιδιοκτησία και τα εθνικά σύνορα, προϋποθέτει την συντήρηση και την διαιώνιση του «εθνικού» διαχωρισμού της καπιταλιστικής Ευρώπης. Εμπεριέχει και αναπτύσσει, δηλαδή, την ίδια του την κρίση και τις διαλυτικές του συγκρουσιακές τάσεις. Η λεγόμενη «Ευρωπαϊκή Ένωση» όχι μόνο δεν μπορεί να αποτρέψει ή να σταματήσει τις αναπόφευκτες κρίσεις των άνισων μερών του αλλά, με τις παρεμβάσεις της, τις αναπαραγάγει και τις διαχέει, ισχυρότερες, στο σύνολο του. Όσο για τις εντεινόμενες κουβέντες που γίνονται στο εσωτερικό του διευθυντηρίου της, για την ανάγκη προώθησης της «πολιτικής και οικονομικής του ενοποίησης», στην πραγματικότητα δεν είναι παρά εγχείρημα επέκτασης της κυριαρχίας των ισχυρότερων καπιταλιστικών κρατών σε βάρος των πιο αδύναμων, μέσω αυτού του μηχανισμού.
Στην εξέλιξή του ως σήμερα, ο μηχανισμός αυτός, μορφοποιώντας και τυποποιώντας τις αυξανόμενες σχέσεις κυριαρχίας και υποταγής σε συγκεκριμένες δομές (που συνοδεύονται βέβαια και με παραπλανητικά κατασκευάσματα σαν το «ευρωκοινοβούλιο», το «ευρωσύνταγμα», τις «κοινωνικές» επιτροπές κλπ), διευρύνθηκε και πήρε την σημερινή μορφή. Ενός αντεργατικού αντεπαναστατικού διευθυντηρίου που συμπυκνώνει τα συμφέροντα των μεγάλων ευρωπαϊκών μονοπωλίων, υποχρεώνοντας τα πιο αδύναμα κράτη μέλη σε πλήρη συμμόρφωση και ευθυγράμμιση με τα συμφέροντα αυτά. Και μέσω της λεγόμενης «νομισματικής ένωσης», με το «ενιαίο» θνησιγενές νόμισμα του ευρώ, τυποποίησε την συστηματική αφαίμαξη των πιο αδύναμων χωρών από τις ισχυρότερες. Από την άλλη, οι καπιταλιστές των πιο αδύναμων ευρωπαϊκών χωρών, προκειμένου να εξασφαλίσουν, μέσα στον μηχανισμό της «ΕΕ», ένα «λιμάνι» προστασίας από τις οικονομικές θύελλες της παγκόσμιας αγοράς και τις απειλές ανατροπής από τις καταιγίδες των ταξικών συγκρούσεων, δέχονται να χάνουν μεγάλα κομμάτια από την εσωτερική τους αγορά προς όφελος των πιο μεγάλων δυνάμεων του ευρωπαϊκού κεφαλαίου. Υποτάσσονται να εκχωρούν, στο διευθυντήριό του, ακόμα και «εθνικά κυριαρχικά» πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα διακυβέρνησης της χώρας τους.
Τα δύο αυτά «σχήματα» ερμηνείας του χαρακτήρα της «Ε.Ε.» -της «ενοποίησης» ή του «μηχανισμού»- είναι αντιφατικές έννοιες, δεν συνταιριάζουν. Η «Ευρωπαϊκή Ένωση» ή αποτελεί πραγματικό βήμα προς την ενοποίηση της Ευρώπης, ή είναι ένας ιμπεριαλιστικός μηχανισμός, ένα διακρατικό μπλοκ των ιμπεριαλιστών, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Δεν μπορεί να είναι και τα δύο μαζί. Η πρώτη περίπτωση, της δήθεν «ενοποίησης», αν ήταν αληθινή, θα ήταν μια προοδευτική «ιστορική εξέλιξη» που θα συνέβαινε παρά και ενάντια στην θέληση των ιμπεριαλιστών. Θα ξεπερνούσε, δηλαδή, τις κεφαλαιοκρατικές βάσεις πάνω στις οποίες οικοδομήθηκε και στην βάση των οποίων διαιωνίζεται ο καπιταλιστικός εθνικός διαχωρισμός της Ευρώπης. Κάτι φυσικά που οφθαλμοφανώς δεν συμβαίνει. Στην δεύτερη περίπτωση είναι συνειδητή και οργανωμένη αντιδραστική λυκοσυμμαχία ιμπεριαλιστών ντυμένη με την λεοντή της ψευτο – «ενοποίησης».
Η αποδοχή της μιας ή της άλλης ερμηνείας, αναπόφευκτα, συνεπάγεται και διαμετρικά αντίθετες πολιτικές στάσεις από τις πολιτικές δυνάμεις που δρουν μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα ή απευθύνονται σ’ αυτό.
Η πρώτη περίπτωση συνεπάγεται την ρεφορμιστική λογική της «μεταρρύθμισης» της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» για την δήθεν εξυπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων. Μια προέκταση, δηλαδή, της λογικής που διαδίδει την απάτη ότι θα μπορούσε ο καπιταλισμός να «μεταρρυθμιστεί» σε σοσιαλισμό από τα μέσα, χωρίς να χρειάζεται να ανατραπεί. Ότι μπορεί, δήθεν, ο κρατικός μηχανισμός εξουσίας της αστικής τάξης να χρησιμοποιηθεί και για τα σοσιαλιστικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων, χωρίς να χρειάζεται να διαλυθεί. Θα αρκούσε, τάχα, μόνο η αλλαγή της πολιτικής του διακυβέρνησης και του πολιτικού του προσωπικού. Είναι η λογική των συμβιβαστών της «αριστεράς» που, όπως επανειλημμένα έχει δείξει η ιστορία, το μόνο που καταφέρνει είναι να διατηρεί στη ζωή το καθεστώς της εκμετάλλευσης. Να αφήνει ανέπαφη την εξουσία της αστικής τάξης και την σκλαβιά της εργατικής τάξης.
Αντίθετα, η δεύτερη περίπτωση, οδηγεί στην ανάγκη της συντονισμένης πάλης της εργατικής τάξης και των οργανώσεών της ενάντια στον ιμπεριαλιστικό αντιδραστικό μηχανισμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, για την πλήρη διάλυση του, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την αντικατάστασή του με τις εργατικές Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης.
Αριστερά και εθνικορεφορμιστικές αυταπάτες «μεταρρύθμισης»
Σήμερα, η ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της «ΕΕ», με το διευθυντήριό της, έχει γίνει ισχυρός και καταλυτικός παράγοντας παρέμβασης στην ταξική πάλη όλων των ευρωπαϊκών χωρών της Ευρώπης και αποτελεί θανάσιμο αντίπαλο της εργατικής τάξης στον καθημερινό της αγώνα για το βιοτικό της επίπεδο και τα κατακτημένα δικαιώματά της και στην πάλη για την απελευθέρωσή της από την καπιταλιστική σκλαβιά. Επεμβαίνει απροκάλυπτα για να διατηρήσει και να προστατέψει την οικονομική και πολιτική κυριαρχία του κεφαλαίου σε κάθε χώρα, να εμβαθύνει την εκμετάλλευση των εργατών για τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας, να καταπνίξει, με κάθε τρόπο, κάθε απειλή ανατροπής των εκμεταλλευτικών καθεστώτων από την εργατική τάξη, να φράξει κάθε δυνατότητα σοσιαλιστικής αλλαγής της κοινωνίας σε κάθε χώρα χωριστά, σε ολόκληρη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο.
Οι πολιτικοί σχηματισμοί που συναποτελούν το λεγόμενο «Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ανάμεσα σε αυτούς και ο ΣΥΡΙΖΑ, κατά κύριο λόγο σχηματισμοί σοσιαλδημοκρατικού προσανατολισμού και περιεχομένου, φορείς μιας συμβιβαστικής «μεταρρυθμιστικής» πολιτικής «διόρθωσης» και «βελτίωσης» της καπιταλιστικής εξουσίας, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, κλείνουν τα μάτια και τα αυτιά μπροστά στην πραγματικότητα της αντιδραστικής λυκοσυμμαχίας της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», την μετονομάζουν «ευρωπαϊκή ενοποίηση» και διακηρύσσουν ευθαρσώς ότι θα «διορθώσουν» δήθεν τα «λάθη» του «νεοφιλελευθερισμού» και θα την «μετατρέψουν» σε «Ευρώπη των Λαών»! «Διεθνοποιώντας» την υποταγή τους στην «δημοκρατία» της καπιταλιστικής εξουσίας, οι σχηματισμοί αυτοί, με τον μύθο της «δημοκρατικοποίησης» της «ΕΕ», και γενικά των ταξικών μηχανισμών του κεφαλαίου, παραπλανούν τους εκμεταλλευόμενους και τους αποτρέπουν από την αναγκαία πάλη για την ανατροπή τους. Όπως ξεδιάντροπα υποστηρίζουν, ότι μπορεί, δήθεν, ο κρατικός μηχανισμός εξουσίας της αστικής τάξης να χρησιμοποιηθεί και για τα σοσιαλιστικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων, χωρίς να χρειάζεται να διαλυθεί αλλά μόνο με την αλλαγή της πολιτικής του διακυβέρνησης, την ίδια αντιδραστική δοξασία την μεταφέρουν και για την «ΕΕ». Είναι η λογική των συμβιβαστών της «αριστεράς» που, όπως επανειλημμένα έχει δείξει η ιστορία, το μόνο που καταφέρνει είναι να διατηρεί στη ζωή το καθεστώς της εκμετάλλευσης, να αφήνει ανέπαφη την εξουσία της αστικής τάξης και την σκλαβιά της εργατικής τάξης.
Υπάρχουν και οι «αριστεροί» εκείνοι που, μαζί με άλλους συμπορευόμενους, διαλαλούν ότι με την έξοδο από το ευρώ, αλλά χωρίς την αποδέσμευση της χώρας από την «ΕΕ» είναι δυνατό, και μόνο με κάποια μεταρρυθμιστικά μέτρα στα πλαίσια του αστικού καθεστώτος (εθνικοποιήσεις, αναδιανομή εισοδήματος κλπ), να αντιμετωπιστεί η καπιταλιστική κρίση και να πετύχουν «τον ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής». Μια παραλλαγή των προηγούμενων, δηλαδή, που παρά την πραγματικότητα της καπιταλιστικής παρακμής και αποσύνθεσης, πίσω από τις «αριστερές» και «σοσιαλιστικές κορώνες» τους, επιμένουν να είναι βαθιά διαποτισμένοι από τον εθνικορεφορμισμό. Οι «φιλολαϊκές» τους διαθέσεις εξαντλούνται στον «εκδημοκρατισμό» του σάπιου ελληνικού καπιταλιστικού καθεστώτος και στην «δημοκρατικοποίηση» της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» του κεφαλαίου.
Αλλά στον ίδιο αυτό δρόμο του εθνικορεφορμισμού βαδίζουν και όσοι (π.χ. ΚΚΕ, «Αριστερό Ρεύμα» Λαφαζάνη και άλλοι σταλινογεννείς) σωστά μεν συνδέουν την αναγκαία πάλη για έξοδο από το ευρώ με την ανάγκη άμεσης αποδέσμευσης από την «Ευρωπαϊκή Ένωση», αλλά σταματούν εκεί. Πιστοί στις σταλινικές αφετηρίες τους, αφοσιωμένοι στις «λαϊκομετωπικές» (ή τις «λαϊκοσυμμαχικές», όπως τις λέει τώρα η ηγεσία του ΚΚΕ) πολιτικές συμβιβασμού, κλείνουν εφτασφράγιστα τα μάτια μπροστά την πραγματικότητα της πλέριας διεθνοποιημένης οικονομίας και την ανυπέρβλητη σύγκρουσή της με τα εθνικά σύνορα του καπιταλισμού και αρνούνται συστηματικά να προχωρήσουν στην υιοθέτηση του προσανατολισμού της πάλης για τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης. Η εθνικορεφορμιστική αυτή στάση, όσο και αν λέει ότι αντιπαλεύει τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της «ΕΕ», ακόμα κι αν κάποιοι απ’ αυτούς (ΚΚΕ), την συνοδεύουν με σωστές διακηρύξεις για την αναγκαία εθνική ανατροπή του καπιταλισμού, καταλήγουν στα ίδια αποτελέσματα με τους άλλους «αριστερούς» ρεφορμιστές θιασώτες της «ΕΕ».
Μόνο πάνω στον διεθνιστικό προσανατολισμό των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης, και στην συνέχεια ολόκληρου του κόσμου, μπορεί να πατήσει στέρεα και νικηφόρα η πάλη του προλεταριάτου για την έξοδο από το ευρώ, την αποδέσμευση από την «ΕΕ», την κατάληψη της εξουσίας, την ανατροπή του καπιταλισμού σε κάθε χώρα και την αποτελεσματική σοσιαλιστική αντιμετώπιση των οικονομικών και κοινωνικών αναγκών, όπως καθορίζονται από τις ήδη υπάρχουσες διεθνοποιημένες παραγωγικές δυνάμεις.
Χωρίς τέτοιο διεθνιστικό προσανατολισμό, ο αγώνας της εργατικής τάξης κάθε χώρας για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού, καταδικάζεται, μέσα στους περιορισμούς των ήδη ξεπερασμένων αστικών εθνικών συνόρων (που ανταποκρίνεται στις καπιταλιστικές δομές αλλά βρίσκονται σε πλήρη αντίθεση με τις σοσιαλιστικές), να καταλήξει, αντί του σοσιαλισμού, στην διαχείριση του σάπιου καπιταλισμού και να οδηγηθεί στην καταστροφική ήττα από τις δυνάμεις της καπιταλιστικής αντίδρασης.
Όποιος λέει (ή αφήνει να υπονοείται) ότι, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, είναι δυνατό να κατακτήσει και να διατηρήσει την εξουσία, χωρίς την σταθερή πάλη των εργατικών και κομμουνιστικών οργανώσεων για την άμεση αποδέσμευση από τον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και το ευρώ, χωρίς την συνεχή διακήρυξη της ανάγκης διάλυσής του, χωρίς τον ασταμάτητο πόλεμο γι’ αυτή και δίχως την διαρκή πάλη προς τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης, δεν λέει απλά ψέματα. Δεν έρχεται μόνο σε αντίθεση με την πραγματικότητα. Συμβάλλει στον θανάσιμο εγκλωβισμό της εργατικής τάξης στις αστικές ιμπεριαλιστικές αντεπαναστατικές επιδιώξεις, υψώνοντας κι αυτός φράγματα στην εργατική επανάσταση και την νίκη της. Πολύ περισσότερο μάλιστα αν διαδίδει, παραπλανητικά, ότι θα μπορούσε ποτέ μέσα από τις γραμμές και τις δομές αυτού του μηχανισμού να τον «μεταρρυθμίσει» και να τον μετατρέψει σε «σοσιαλιστικό».
14/12/2013