Ο μαρξισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ισπανικό PODEMOS
Μέρος Β΄
Ευσεβείς Πόθοι και πλάνες επικίνδυνες
Ας επιστρέψουμε, όμως, τώρα ξανά στο φανταχτερό αριστερό – ρεφορμιστικό, «αμεσοδημοκρατικό», ισπανικό «PODEMOS», με την ξέφρενη εκλογική απήχηση και οργανωτική ανάπτυξη, τούτον τον καιρό.
Και πριν απ’ όλα, ας δούμε, με την πιο καλοπροαίρετη συντροφική διάθεση, πως βλέπουν παρουσιάζουν και αξιολογούν πολιτικά την εμφάνιση και τον ρόλο του «PODEMOS», στην πάλη των τάξεων στην Ισπανία και στην Ευρώπη, οι ομάδες των μαρξιστών επαναστατών που ακολουθάνε την ταχτική της τασιακής ένταξης στα «μαζικά εργατικά κόμματα» (ΣΥΡΙΖΑ, «Ενωμένη Αριστερά» της Ισπανίας κλπ).
Διαβάστε την Συνέχεια του Β’ Μέρους…
Διαβάστε το Α’ Μέρος του άρθρου…
Διαβάστε το Γ’ Μέρος του άρθρου…
Ο μαρξισμός, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ισπανικό PODEMOS
Μέρος Β΄
Ευσεβείς Πόθοι και πλάνες επικίνδυνες
Ας επιστρέψουμε, όμως, τώρα ξανά στο φανταχτερό αριστερό – ρεφορμιστικό, «αμεσοδημοκρατικό», ισπανικό «PODEMOS», με την ξέφρενη εκλογική απήχηση και οργανωτική ανάπτυξη, τούτον τον καιρό.
Και πριν απ’ όλα, ας δούμε, με την πιο καλοπροαίρετη συντροφική διάθεση, πως βλέπουν παρουσιάζουν και αξιολογούν πολιτικά την εμφάνιση και τον ρόλο του «PODEMOS», στην πάλη των τάξεων στην Ισπανία και στην Ευρώπη, οι ομάδες των μαρξιστών επαναστατών που ακολουθάνε την ταχτική της τασιακής ένταξης στα «μαζικά εργατικά κόμματα» (ΣΥΡΙΖΑ, «Ενωμένη Αριστερά» της Ισπανίας κλπ).
Στην 15θήμερη εφημερίδα «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ» που εκδίδει η «Κομμουνιστική Τάση του ΣΥΡΙΖΑ» (τεύχος 44, 15/11/2014) δημοσιεύτηκε ολοσέλιδο άρθρο με τον πολύ εύγλωττο τίτλο: «Η εκρηκτική άνοδος του «PODEMOS» τρομοκρατεί την άρχουσα τάξη»!
Πηγή ενημέρωσης του έλληνα αρθρογράφου (όπως το σημειώνει ο ίδιος) είναι η «εφημερίδα των ισπανών μαρξιστών της «Ενωμένης Αριστεράς» «Lucha de Clases». Γεγονός που μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι οι δύο ομάδες, ισπανική και ελληνική, κάνουν την ίδια εκτίμηση και αξιολόγηση για το «PODEMOS». Και γι’ αυτό είναι το ίδιο ενθουσιασμένες και χαρούμενες, από την ίδρυση και την επιτυχία του νέου αυτού κομματικού σχηματισμού της ρεφορμιστικής αριστεράς!
Δεν θα κάναμε μάλιστα κανένα λάθος αν λέγαμε ότι ξεπέρασαν σε πολιτικό ενθουσιασμό κι αυτόν ακόμα τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος έχει βέβαια κάθε λόγο να χαίρετε, διαπιστώνοντας την «εντυπωσιακή» πολιτική και οργανωτική πρόοδο των αγανακτισμένων ισπανών αριστεροδημοκρατικών νεορεφορμιστών της μικροαστικής απελπισίας. Αυτός όμως, πιο συγκρατημένος πολιτικά, δεν έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι «η εκρηκτική άνοδος του «PODEMOS» τρομοκρατεί την άρχουσα τάξη!» της Ισπανίας, όπως το λέει ο τίτλος του άρθρου της εφημερίδας της «Κομμουνιστικής Τάσης του ΣΥΡΙΖΑ».
Ο ενθουσιώδης αυτός πολιτικός τίτλος σίγουρα δεν είναι καθόλου μια λαθεμένη δημοσιογραφική διατύπωση. Αντίθετα, συνοψίζει ολόκληρη την αξιολόγηση και πολιτική τοποθέτηση που κάνουν οι μαρξιστές εκδότες της «Lucha de Clases» και της «Επανάστασης».
Που βασίζουν λοιπόν, αυτοί οι σύντροφοι, την εκτίμησή τους ότι η ισπανική άρχουσα τάξη έχει τρομοκρατηθεί; Είναι δυνατό να πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι η εκλογική, πιο σωστά η δημοσκοπική, εντυπωσιακή άνοδος του αριστερο – ρεφορμιστικού μικροαστικού «PODEMOS» μπορεί να απειλήσει την καπιταλιστική εξουσία;
Στα ερωτήματα αυτά το άρθρο της «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ» απαντάει με τον παρακάτω εκπληκτικό τρόπο:
« Το στοιχείο που τράβηξε τον κόσμο στο «PODEMOS» είναι ότι ήταν πολύ ριζοσπαστικό στην αντιμετώπιση του καθεστώτος και θαρρετά δήλωσε μέσω της ηγεσίας του, ότι μέσα σε 2 χρόνια σκοπεύει να έρθει στην εξουσία για να αλλάξει ριζικά την κατάσταση…». Ο ριζοσπαστισμός, λοιπόν, και οι θαρραλέες δηλώσεις και προθέσεις της ηγεσίας του «PODEMOS» είναι το στοιχείο που τραβάει τον κόσμο κοντά του.
Και αυτό σημαίνει ότι: «Με το «PODEMOS» όμως πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις, η πιο πιθανή προοπτική πλέον είναι στις εθνικές εκλογές που θα διεξαχθούν σε περίπου ένα χρόνο από τώρα, η Ισπανία να αναδείξει μια ισχυρή αυτοδύναμη αριστερή κυβέρνηση. Σε συνδυασμό με μια πιθανή αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το γεγονός μπορεί να γίνει η αρχή ενός αριστερού «ντόμινο» σε όλη την Ευρώπη, που θα θέσει αντικειμενικά στο προσκήνιο μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για την ανατροπή του καπιταλισμού.»
Με την επαναστατική αυτή πρόγνωση καταλήγει το άρθρο των μαρξιστών επαναστατών του ΣΥΡΙΖΑ! Πιο πριν, ωστόσο, στο ίδιο άρθρο, γράφουν:
«Το πρόγραμμα του «PODEMOS» είναι πολύ πιο μετριοπαθές από τις σοσιαλιστικές διακηρύξεις (που δεν έχουν όμως ουσιαστικά εφαρμοστεί) του Μπολιβαριανού Κινήματος στη Βενεζουέλα. Αλλά αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στην παρούσα φάση, είναι το πώς αντιλαμβάνονται το κόμμα οι μάζες…»
«Η εκρηκτική άνοδος του «PODEMOS» βάζει τη σφραγίδα της στην πολιτική ζωή της Ισπανίας. Εμφανίζονται γενικευμένες αυθόρμητες ενωτικές διαθέσεις με την Ε.Α. (Ενωμένη Αριστερά)…»
«Στην πραγματικότητα τα προγράμματα και των δύο κομμάτων (Ε.Α. και «PODEMOS») είναι σχεδόν ταυτόσημα και το ίδιο πολιτικά ακατάλληλα, γιατί είναι ρεφορμιστικά και χωρίς την πρόθεση να βγουν έξω από τα όρια του καπιταλισμού…»
Σ’ αυτές όλες τις εκπληκτικές επισημάνσεις στηρίζουν την πρόβλεψη που λέει ότι στο κοντινό μέλλον, το πιθανότερο είναι να έχουμε έναν ευτυχή πολιτικό συνδυασμό: την εκλογική νίκη του «PODEMOS» και του ΣΥΡΙΖΑ, τον σχηματισμό αυτοδύναμων, ισχυρών αριστερών κυβερνήσεων και στις δύο χώρες και την απαρχή ενός αριστερού «ντόμινο» σε όλη την Ευρώπη! Κι έτσι θα διαμορφωθεί αντικειμενικά μια επαναστατική πολιτική πραγματικότητα, «μια μεγάλη ιστορική ευκαιρία για την ανατροπή του καπιταλισμού».
Να λοιπόν γιατί έχει τρομοκρατηθεί η άρχουσα τάξη της Ισπανίας. Και μαζί της ασφαλώς πρέπει να τρέμει και ο καπιταλιστικός κόσμος όλης της Ευρώπης!
Βέβαια, τα προγράμματα του «PODEMOS» και της «Ενωμένης Αριστεράς» είναι ρεφορμιστικά, ακατάλληλα, πολύ πιο μετριοπαθή και από τις σοσιαλιστικές διακηρύξεις που έχουν στα συρτάρια τους οι ηγέτες της θρυλικής «μπολιβαριανής επανάστασης» στην Βενεζουέλα! Το ίδιο άλλωστε ισχύει επίσης και για το εθνικορεφορμιστικό πρόγραμμα αναστύλωσης της σαπισμένης ελληνικής καπιταλιστικής δημοκρατίας που ευαγγελίζονται οι «ριζοσπάστες» αριστεροδημοκράτες ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ.
Και βέβαια όλα αυτά τα κόμματα είναι ρεφορμιστικά. Όχι μόνο δεν έχουν καμιά πρόθεση να βγουν έξω από τον καπιταλισμό, να ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου. Όχι μόνο δεν είναι επαναστατικά κόμματα, αλλά είναι εχθρικά προς την επανάσταση και τους επαναστάτες αγωνιστές της εργατικής τάξης. Αυτό που θέλουν κι ελπίζουν οι ηγέτες των νεορεφορμιστικών κομμάτων είναι η στερέωση της σαπισμένης και ετοιμόρροπης καπιταλιστικής εξουσίας! Αυτή ήταν η αποστολή και το έργο όλων των ρεφορμιστών, παλαιών και νέων, πάντα και σ’ όλο τον κόσμο: ναυαγοσώστες του καπιταλισμού! Ένα από τα αμέτρητα παραδείγματα του αντεπαναστατικού ρόλου που διαδραματίζουν ιδιαίτερα οι «ριζοσπάστες» αριστεροί ρεφορμιστές (οι οποίοι συχνά φοράνε και την προσωπίδα του επαναστάτη σοσιαλιστή) είναι και αυτό που παρακολουθούμε να κάνουν στη Βενεζουέλα, πάνω από μια δεκαετία, οι ηγέτες της «μπολιβαριανής επανάστασης».
Με άλλα λόγια, η ηγεσία και το κόμμα της ανατροπής του καπιταλισμού, το κόμμα της αναγκαίας εργατικής σοσιαλιστικής επανάστασης, δεν υπάρχει, δυστυχώς. Το διέλυσαν οι αποστάτες του σοσιαλισμού, με τις ρεφορμιστικές λαοπλάνες δοξασίες τους.
Όμως, η κρίση, η αποσύνθεση και η βαρβαρότητα του παρακμασμένου κεφαλαιοκρατικού συστήματος σπρώχνει αναπότρεπτα κι αδιάκοπα, τους μισθωτούς σκλάβους στο δρόμο της διαμαρτυρίας, της ταξικής πολιτικής αφύπνισης και της επανάστασης. Γι’ αυτό και ξεπροβάλουν διαρκώς κάθε λογής νέοι ναυαγοσώστες λαοπλάνοι ανανεωτές «δημοκράτες» «ριζοσπάστες» και «μετριοπαθείς» μεταρρυθμιστές του αμεταρρύθμιστου σαπισμένου, αγριανθρωπικού καπιταλισμού!
Χωρίς καμιά αμφιβολία, οι έλληνες και οι ισπανοί μαρξιστές του ΣΥΡΙΖΑ και της Ε.Α., τα γνωρίζουν όλα αυτά και φυσικά τα παραδέχονται, όπως το είδαμε πιο πάνω στα αποσπάσματα που παραθέσαμε από το άρθρο των εφημερίδων τους.
Γνωρίζουν επομένως, οι νέοι αυτοί κομμουνιστές αγωνιστές, ότι δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η δεύτερη φορά, που οι οργισμένες εργατικές και λαϊκές μάζες, σ’ ολόκληρο τον πλανήτη, και ιδιαίτερα στην Ελλάδα και την Ισπανία, παγιδεύονται από λαοπλάνους καιροσκόπους ηγέτες και φανταχτερούς λαϊκομετωπικούς σχηματισμούς ταξικού συμβιβασμού, που τάζουν λαγούς με πετραχήλια. Και γι’ αυτό η παγκόσμια ιστορία της πάλης των τάξεων είναι γεμάτη από «μεγάλες ιστορικές ευκαιρίες» που χάθηκαν. Που από αντικειμενικά ώριμες επαναστατικές συνθήκες μεταβλήθηκαν στο αντίθετό τους και είχαν τραγικό τέλος εξαιτίας των ηγετών και κομμάτων με τα παραπλανητικά, ακατάλληλα, αντεπαναστατικά προγράμματα. Εξαιτίας, δηλαδή, της απουσίας της αναγκαίας επαναστατικής ηγεσίας!
Ευρισκόμενοι ξανά τώρα, για μια ακόμα φορά, μπροστά στην πιθανότητα επανάληψης μιας ανάλογης τραγικής ιστορικής εξέλιξης, στην Ελλάδα, στην Ισπανία και σ’ όλη την Ευρώπη, οι μαρξιστές επαναστάτες, οι μικρές ομάδες των διεθνιστών κομμουνιστών, περισσότερο από οποτεδήποτε άλλοτε, έχουν ιστορικό καθήκον, όχι να διαδίδουν ρεφορμιστικές φαντασιώσεις, μα να προειδοποιήσουν με τον πιο έντονο και καθαρό τρόπο, την προλεταριακή πρωτοπορία κι’ ολόκληρο το χιλιοπροδομένο προλεταριάτο, για τους κινδύνους μιας νέας συμφοράς που έχουν προβάλει στον κοινωνικό – πολιτικό ορίζοντα!
Είναι κυριολεκτικά αδιανόητο, στις σημερινές συνθήκες, μαρξιστές επαναστάτες να θρέφουν ευσεβείς ρεφορμιστικούς πόθους, να σπέρνουν κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να καλλιεργούν επικίνδυνες καταστροφικές πλάνες, ρίχνοντας νερό στους αντεπαναστατικούς μύλους των δημαγωγών ηγετών της νεόκοπης ρεφορμιστικής, δήθεν ανανεωτικής, αριστεράς.
Καμιά αμφιβολία και καμιά σύγχυση δεν δικαιούνται νάχουν οι μαχητές των ιδεών του Λένιν και του Τρότσκι, σχετικά με τον αληθινό ρόλο που θα διαδραματίσουν τα κόμματα του μικροαστικού ρεφορμισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ και το «PODEMOS», στην περίπτωση που θα κληθούνε να αναλάβουν να κυβερνήσουν και να διαχειριστούν την θανάσιμη αγωνία του αποσυντιθέμενου καπιταλισμού.
Κατά συνέπεια, για κανέναν λόγο ή σκοπιμότητα, οι επαναστάτες μαρξιστές που βρίσκονται μέσα σ’ αυτά τα λαϊκομετωπικά κόμματα της ταξικής συνεργασίας, δεν δικαιολογούνται να ενθουσιάζονται από την εκλογική απήχηση της καιροσκοπικής αστικοδημοκρατικής πολιτικής των τσαρλατάνων ηγετών του «PODEMOS» και του ΣΥΡΙΖΑ. Τη στιγμή μάλιστα που το ακέφαλο κομματιασμένο και αποδιοργανωμένο κίνημα της εργατικής τάξης βολοδέρνει μέσα σε μια πρωτοφανή ιδεολογικο – πολιτική σύγχυση. Και είναι ανίκανο να αναλάβει τον δικό του ανεξάρτητο ταξικό επαναστατικό ρόλο, βαδίζοντας στο δρόμο της μοναδικής κοινωνικής διεξόδου στον δρόμο της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Το κίνημα του επαναστατικού μαρξισμού, όσο μειοψηφικό κι αν είναι, παλεύει ενάντια στο ρεύμα. Κάτω απ’ όλες τις συνθήκες, λέει ολόκληρη την αλήθεια στις παραπλανημένες εργατικές και λαϊκές μάζες. Ξεσκεπάζει αδίσταχτα την ψευτιά και την υποκρισία των δημαγωγών του ρεφορμισμού, όλων των αποχρώσεων. Προειδοποιεί επίμονα για κάθε κίνδυνο. Αποκαλύπτει τις αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις των ίδιων των μαζών. Και δεν εκθειάζει ποτέ τις καλλιεργημένες πλάνες τους για τα διάφορα «αριστερά» στηρίγματα της αστικής εξουσίας.
Όμως οι μαρξιστές της «Κομμουνιστικής τάσης του ΣΥΡΙΖΑ» και της «Lucha de Clases», όχι μόνο παρασιωπούν τον κίνδυνο που επέρχεται στην περίπτωση μιας εκλογικής νίκης των κομμάτων της ρεφορμιστικής αριστεράς, εφ’ όσον απουσιάζει η ηγεσία και το κόμμα της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης! Όχι μόνο δεν προβάλουν την επείγουσα ανάγκη της πάλης για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, την ταξική επαναστατική ανασύνταξη του προλεταριακού κινήματος και την οικοδόμηση του μαρξιστικού λενινικού κόμματος (απαραίτητη προϋπόθεση για την σοσιαλιστική νίκη του προλεταριάτου). Αλλά, αντίθετα, χαίρονται και καθησυχάζουν για τους λόγους που θάπρεπε σφόδρα να ανησυχούν και να προειδοποιούν και αναπαράγουν τον ενθουσιασμό των ρεφορμιστών και των παραπλανημένων μαζών, για την δημιουργία και την απήχηση του «PODEMOS». Και λησμονώντας τα μαθήματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, προσπερνώντας τις θλιβερές και πολύ διδαχτικές εξελίξεις στην Βενεζουέλα, διατυπώνουν ένα νέο απόφθεγμα, που αναιρεί συθέμελα την αντίληψη του μαρξισμού για το κόμμα!
Όπως το σημειώσαμε ήδη πιο πριν (παραθέτοντας αποσπάσματα από το άρθρο της «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ») ανάμεσα στα άλλα που λένε για το «μετριοπαθές ρεφορμιστικό» πρόγραμμα του «PODEMOS» γράφουν και τούτο το εκπληκτικό:
«Αλλά, αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία στην παρούσα φάση, είναι το πώς αντιλαμβάνονται το κόμμα οι μάζες».
Τι να θέλουν άραγε να πουν οι εκδότες της «ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ» με το νέο αυτό απόφθεγμά τους, θα επιχειρήσουμε να το διακριβώσουμε στο Γ και τελευταίο Μέρος της κριτικής μας, με θέμα: Το μαρξιστικό κόμμα, οι μάζες και η επανάσταση.