Η αστυνομική επίθεση
κατά των απεργών της «Χαλυβουργίας»
είναι «επίδειξη» αδυναμίας της τρικομματικής κυβέρνησης
Η ανάλγητη αντεργατική επίθεση των ΜΑΤ κατά των απεργών της Χαλυβουργίας, με απόφαση του ίδιου του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, δεν στόχευε μόνο τον 9μηνο δίκαιο αγώνα των χαλυβουργών εργατών που για 9 μήνες πολεμάνε για να σώσουν τη δουλειά τους και τα δικαιώματά τους αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρας με καταφάνερο στόχο το αγωνιστικό της απεργιακό δικαίωμα…
Η αστυνομική επίθεση κατά των απεργών της «Χαλυβουργίας»
είναι «επίδειξη» αδυναμίας της τρικομματικής κυβέρνησης
Η ανάλγητη αντεργατική επίθεση των ΜΑΤ κατά των απεργών της Χαλυβουργίας, με απόφαση του ίδιου του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά, δεν στόχευε μόνο τον 9μηνο δίκαιο αγώνα των χαλυβουργών εργατών που για 9 μήνες πολεμάνε για να σώσουν τη δουλειά τους και τα δικαιώματά τους αλλά ολόκληρη την εργατική τάξη της χώρας με καταφάνερο στόχο το αγωνιστικό της απεργιακό δικαίωμα.
Η απόφαση αυτή -που ήταν και από τις πρώτες κυβερνητικές ενέργειες μετά τις προγραμματικές δηλώσεις- και ο προκλητικός πρωθυπουργικός κομπασμός πως «στο προαύλιο της «Χαλυβουργίας» δείξαμε ότι εννοούμε αυτά που λέμε» αποτελεί σαφές μήνυμα προς όλους τους εργαζόμενους και ολόκληρη την κοινωνία για τον αντεργατικό και αντιλαϊκό της τρικομματικής του κυβέρνησης. Μήνυμα ότι η κυβέρνηση αυτή ως βασικό της σκοπό έχει την σύνθλιψη της αγωνιστικής αντίστασης της εργατικής τάξης στα όλο και πιο σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα για την εξυπηρέτηση των ντόπιων και ξένων κεφαλαιοκρατικών συμφερόντων.
Ταυτόχρονα αποτελεί και μια διαβεβαίωση προς τα αφεντικά της, τους ντόπιους και ξένους κεφαλαιοκράτες και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς της, για τις αληθινές προθέσεις της.
Ο «υπερβατικός» Σαμαράς, μαθητευόμενος και αδύναμος πρωθυπουργίσκος, θέλησε με την επίθεσή του να δώσει στην τρικλίζουσα και ασθενική κυβέρνησή του το κύρος που δεν έχει. Να διαβεβαιώσει τα ντόπια και ξένα κεφαλαιοκρατικά αφεντικά του και τους διεθνείς μηχανισμούς τους, ιδιαίτερα τον ληστρικό μηχανισμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, ότι διαθέτει δήθεν την θέληση και την πυγμή να καθυποτάξει την εργατική και λαϊκή αγανάκτηση. Ότι αυτός και η κυβέρνησή του διαθέτουν όλη την απαιτούμενη πειθήνια υποταγή για την σταθεροποίηση του κλονισμένου αστικού καθεστώτος και την πιστή εφαρμογή των αντεργατικών και αντιλαϊκών απανωτών και ατέλειωτων μέτρων τους.
Στην πραγματικότητα όμως, αυτή η προσπάθεια επίδειξης δύναμης αποδεικνύει το αντίθετο. Την βαθιά αδυναμία τους. Τον κυρίαρχο φόβο τους για
την εργατική τάξη και τους αγώνες της. Την παντελή αδυναμία τους να ελέγξουν την πλατιά κοινωνική δυσαρέσκεια που γκρέμισε τις «αυτοδυναμίες» των αστικών κομμάτων και έριξε το πολιτικό τους σύστημα σε βαθιά κρίση και αστάθεια. Που για να λειτουργήσει και να κυβερνήσει την κοινωνία έχει ανάγκη όχι απλά και μόνο κυβερνήσεις «συνεργασίας» αλλά και την απαραίτητη συμμετοχή σε αυτές «αριστερών» κομμάτων για την παραπλάνηση και εξαπάτηση των εκμεταλλευομένων.
Ήδη η κυβερνητική αστυνομική επιχείρηση ενάντια στον αγώνα των εργατών της «χαλυβουργίας» σκόνταψε πάνω στην αγωνιστική αποφασιστικότητα τους και το μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης που αναζωπύρωσε. Με συνεχείς αποφάσεις των γενικών τους συνελεύσεων οι χαλυβουργοί εργάτες συνεχίζουν την απεργία τους, παρά την ανοιχτή αστυνομοκράτηση του εργοστασίου, παρά τα άθλια ψέματα της κυβέρνησης και των ΜΜΕ, παρά το απροκάλυπτο στήσιμο και την ενίσχυση απεργοσπαστικών μηχανισμών από μερικούς απελπισμένους. Και οι δυναμικές εργατικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης που αναπτύχθηκαν σε όλη τη χώρα έδειξαν καθαρά ότι η εργατική τάξη έλαβε το μήνυμα και απαντάει κατάλληλα. Κάνοντας το τρικομματικό κυβερνητικό τσίρκο πιο ασθενικό, πιο αδύναμο, πιο ασταθές, πιο βραχύβιο. Τόσο απλά!
Κι αν το εργατικό κίνημα καταφέρει να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του ενάντια στην πολυδιάσπαση, την ανοργανωσιά και τον έλεγχο των οργανώσεών του από τις κάθε λογής γραφειοκρατικές καθεστωτικές εργατοπατερικές κάστες που καθηλώνουν την αποτελεσματικότητα των αγώνων του. Αν συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σε Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο ενάντια στην κεφαλαιοκρατική επίθεση, τότε όχι μόνο αυτή η ασθενική κυβέρνηση των γυμνοσαλιάγκων αλλά και ολόκληρο το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό καθεστώς, με τις εξαθλιωτικές συνέπειες της κρίσης του, θα σωριαστεί μπροστά του, ανοίγοντας τον δρόμο για την εργατική εξουσία και την αναγκαία σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας.
Σ.Χ.