Ανανεωμένο (α) 1/12/2019
1. «Συγχρονισμένη» παγκόσμια αναταραχή
Η νέα εγκληματική στρατιωτική εισβολή της Τουρκίας στην Συρία, οι σκληρές πολεμικές συγκρούσεις στα εδάφη της, τα φανερά διπλωματικά και στρατιωτικά παιγνίδια διαμελισμού της και οι καταστροφικές – θανάσιμες συνέπειες για τον λαό της, γίνονται με τις αποφάσεις, την επίβλεψη και την άμεση εμπλοκή των ΗΠΑ, της «ΕΕ» και της Ρωσίας, Απεικονίζουν με τραγικό τρόπο την οξεία σύγκρουση των αντίθετων συμφερόντων αυτών των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, μαζί και άλλων μικρότερων περιφερειακών ιμπεριαλισμών της περιοχής. Είναι ο ανελέητος πόλεμος που γίνεται με όπλα, με οικονομικά μέτρα με πολιτικούς εξαναγκασμούς και με κάθε άλλο διαθέσιμο τρόπο για τον έλεγχο και την αναδιανομή των πηγών ενέργειας και κατ’ επέκταση της κυριαρχίας στην παγκόσμια. Και οπωσδήποτε δεν περιορίζεται μόνο στην Συρία. Αφορά όλη την περιοχή της Μ. Ανατολής, της Μεσογείου, των Βαλκανίων και, με πολλαπλές μορφές, εκτείνεται σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Όλος ο πλανήτης, πιασμένος στην μέγγενη της ιμπεριαλιστικής καπιταλιστικής κερδοσκοπικής φρενίτιδας σφαδάζει κάτω από τις ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και τα αδιέξοδα της κρίσης του σάπιου παγκόσμιου καπιταλισμού.
Ο ανοιχτός εμπορικός πόλεμος που κήρυξε ο Τραμπ στην Κίνα, την Ρωσία, την Γερμανία και την «ΕΕ», οι δικές τους σκληρές ανταπαντήσεις. Τα «πήγαινε – έλα» των ΗΠΑ στην Συρία και η σκληρή σύγκρουσή της με Ρωσία και «ΕΕ» σε ολόκληρη την Μεσόγειο. Οι παλινδρομήσεις της Τουρκίας μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Οι σκληρές αντιθέσεις ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Γερμανία και την Γαλλία και όλες μαζί ενάντια στην Ρωσία για την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» των Βαλκανίων. Οι σκληρές φαγωμάρες της Γαλλίας με την Γερμανία και όλων των άλλων στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας («ΕΕ»), η αντιθετική και αδιέξοδη διαχείριση του Brexit και η ανοιχτή παρέμβαση των ΗΠΑ σ’ αυτή. Η σκληρή αντιπαράθεση Κίνας, ΗΠΑ και Ιαπωνίας στον Ειρηνικό. Όλα αυτά που γεμίζουν καθημερινά τις οθόνες των τηλεοράσεων και τις σελίδες των εφημερίδων, δεν είναι παρά κομμάτια της ίδιας γενικευμένης άγριας σύγκρουσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Για την εξασφάλιση περισσότερων αναγκαίων κερδών και για να ξεφύγει από την δική της κρίση, η κεφαλαιοκρατία της κάθε χώρας, με κάθε τρόπο και ανεξαρτήτων των συνεπειών, επιτίθεται στους ανταγωνιστές της. Μια σύγκρουση που αποκτάει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση του καπιταλισμού μέσα σε κάθε χώρα και παγκόσμια.
Τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, ανίκανα να αντιμετωπίσουν την πηγή των αντιθέσεών τους , βρίσκονται σε όλο και μεγαλύτερη δυσκολία να τις διευθετούν μέσα από τον διπλωματικό δρόμο ή με συμβιβαστικές αποφάσεις των διεθνών οργανισμών τους, φτάνοντάς τες σε σημείο έκρηξης. Η μεγάλη ρευστότητα που δίνει η κρίση στις σχέσεις τους, τους σπρώχνει να παραβιάζουν τις συμμαχίες τους, να τις αναπροσαρμόζουν ή να συνάπτουν άλλες πρόσκαιρες για να τις εγκαταλείψουν αμέσως μετά.
Οι έντονες και τακτικές κοινωνικοοικονομικές εκρήξεις που ξεσπάνε μέσα σε κάθε καπιταλιστική αναπτυγμένη ή καθυστερημένη χώρα, η εκτεταμένη αναζωπύρωση των εθνικών διεκδικήσεων αυτονομίας, η όξυνση των «εθνικών» αντιθέσεων ανάμεσα σε γειτονικά κράτη συμπληρώνουν την σημερινή εικόνα της γενικευμένης παγκόσμιας αναταραχής. Της βαθιάς δομικής θεμελιακής κρίσης του ιστορικά ξεπερασμένου καπιταλιστικού συστήματος. Που ανίκανο να εξασφαλίζει πια την λειτουργία των υπαρχόντων παραγωγικών δυνάμεων και να ανταποκρίνεται στην αναγκαία διεύρυνση της αναπαραγωγής τους, βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες της οικονομίας, της κοινωνίας και της φύσης, απειλώντας ολόκληρη την ζωή πάνω στον πλανήτη.
Ο παροξυσμός που εμφανίζει αυτή η αναταραχή τα τελευταία χρόνια σχετίζεται άμεσα με την γενική πορεία επιδείνωσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Το τέλος της αναιμικής και αδύναμης «ανάκαμψης», (που ακολούθησε το μεγάλο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008)πάνω στην οποία είχαν στηρίξει τις φρούδες ελπίδες τους, τελειώνει άδοξα, αφήνοντας άθιχτες τις βασικές αιτίες που προκάλεσαν το 2008, και άλυτα τα μεγάλα οικονομικά δομικά προβλήματα του καπιταλισμού. Οι παραγωγικές επενδύσεις έμειναν καθηλωμένες χαμηλά έως και μηδενικές, αφήνοντας στην αχρησία ή καταστρέφοντας μεγάλο μέρος των παραγωγικών δυνάμεων, μη καταφέρνοντας να αποκαταστήσουν ούτε καν τις λειτουργικές φθορές τους. Οι φούσκες του χρηματοπιστωτικού τομέα συνέχισαν να αυξάνουν παγκόσμια σε ασύλληπτα μεγέθη, εκτείνοντας τα πλοκάμια τους και πέρα από τις τράπεζες. Η ανεργία διατηρήθηκε σε πολύ μεγάλα ποσοστά, η φτώχεια και η εξαθλίωση των εργαζομένων μεγάλωσε, η συγκεντροποίηση των παραγωγικών δυνάμεων σε λιγότερα χέρια αυξήθηκε και ο εκτοπισμός από τις αγορές των μικρότερων καπιταλιστών πολλαπλασιάστηκε.
Τώρα ένας νέος κύκλος προς μια καινούρια μεγάλη παγκόσμια ύφεση έχει αρχίσει, που σύμφωνα με εκτιμήσεις αναμένεται χειρότερη από αυτή του 2008 . Η αφετηρία της πιστοποιείται από τις σημαντικές επιβραδύνσεις της παγκόσμιας οικονομίας που ήδη ανακοινώθηκαν από το ΔΝΤ (που μιλάει για μια «συγχρονισμένη» παγκόσμια επιβράδυνση). Τις πρώτες καταγραμμένες απώλειες των 700 δις δολαρίων από τον αναπτυσσόμενο εμπορικό πόλεμο και που θα αυξηθούν ραγδαία. Το τεράστιο μέγεθος των 19 τρις δολαρίων του επιχειρηματικού χρέους που δεν θα μπορεί να εξυπηρετηθεί ακόμα και με μια μικρή μείωση του οικονομικού ρυθμού. Και ένα πλήθος ακόμα οικονομικών επισημάνσεων που σηματοδοτούν την «συγχρονισμένη» αυτή πορεία της παγκόσμιας οικονομίας που θα βαθύνει ακόμα περισσότερο την γενική οργανική κρίση και αποσύνθεση του παγκόσμιου καπιταλισμού .
Η εκτεινόμενη αγανάκτηση, η κοινωνική αναταραχή, οι μαζικές κινητοποιήσεις των εκμεταλλευομένων και η πολιτική αστάθεια, που συνταράσσουν συθέμελα όλες τις χώρες, φτωχές και πλούσιες, σε όλες τις ηπείρους του πλανήτη θα οξυνθούν πολύ περισσότερο. Οι κινητοποιήσεις των εργατών και των άλλων εκμεταλλευομένων, που προκαλούνται από το μαστίγιο της φτώχειας, των στερήσεων και της αυξανόμενης καταπίεσης, θα πολλαπλασιαστούν, αυξάνοντας την κοινωνική και πολιτική αστάθεια των εκμεταλλευτικών καθεστώτων και αναπτύσσοντας όλη την δυνατότητα να γκρεμίσουν τα τρεμάμενα εκμεταλλευτικά καθεστώτα , να βάλουν τέλος στην καπιταλιστική κρίση και να ανοίξουν τον δρόμο για την αναγκαία σοσιαλιστική κοινωνική απελευθέρωσή τους.
Δυστυχώς όμως, η διάσπαση, η απογοήτευση, η έλλειψη οργάνωσης και συντονισμού που μαστίζει το εργατικό και λαϊκό κίνημα, σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, καθηλώνουν την δυνατότητα αυτή. Και ιδιαίτερα η απουσία μιας διεθνούς επαναστατικής προλεταριακής οργάνωσης , που θα πρωτοστατούσε στην πάλη για την συνειδητή ανατροπή του καπιταλισμού την εργατική εξουσία και τον σοσιαλιστικό προσανατολισμό της πάλης των εργαζομένων, επιτρέπει να κυριαρχούν στις συνειδήσεις των εργατών οι συμβιβαστικές σταλινικές, σοσιαλδημοκρατικές και ρεφορμιστικές αυταπάτες που, κάνουν ό,τι μπορούν για να εγκλωβίσουν και να περιορίσουν τις επαναστατικές εκρήξεις μέσα στα κοινοβουλευτικά όρια των αστικών καθεστώτων, καταδικάζοντάς τες στην αναποτελεσματικότητα, την απογοήτευση και την αποδυνάμωση.
Η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, ο ενιαίος εργατικός ταξικός αγώνας για την ανατροπή της, όλο και σφοδρότερης, κεφαλαιοκρατικής αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Η ανάπτυξη της εργατικής ταξικής αδελφοσύνης και αλληλεγγύης και η καταπολέμηση με κάθε τρόπο του εγκληματικού «εθνικού» μίσους και των άλλων διαχωρισμών που σπέρνονται ανάμεσα στους εργάτες από την αστική αντίδραση. Η συνεχής πάλη για την ανοικοδόμηση της επαναστατικής οργάνωσης του προλεταριάτου εθνικά και παγκόσμια. Ο ανυποχώρητος πόλεμος στις ρεφορμιστικές συμβιβαστικές ιδέες. Όλα αυτά είναι στενά συνυφασμένα με την αναγκαία δράση ενάντια στους καταστροφικούς κινδύνους που συνεπάγεται για την ανθρωπότητα ολόκληρη η ιμπεριαλιστική αλληλοφαγομάρα της παγκόσμιας κεφαλαιοκρατίας και οι συνέπειες της βαθιάς κρίσης κι αποσύνθεσης του σάπιου εκμεταλλευτικού της συστήματος.