Ασκήσεις Βοναπαρτισμού
και ισορροπία τρόμου
Για τέταρτη φορά, μέσα στους τελευταίους 5 μήνες, η αντιλαϊκή κυβέρνηση «συνεργασίας» του Α. Σαμαρά, αποφάσισε να αντιμετωπίσει μια ακόμη απεργία εργαζομένων με την αντισυνταγματική πολιτική επιστράτευση των απεργών. Όμως, με την τελευταία της αυτή απόφαση, η κυβέρνηση τσίρκο του Α. Σαμαρά, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ο πρωθυπουργός, κήρυξε την πολιτική επιστράτευση κατά των καθηγητών πριν ακόμα οι καθηγητές αποφασίσουν την απεργία τους!!
Βέβαια, η κυβερνητική επίθεση ενάντια σε κάθε οικονομικο – πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα των εργατών και των άλλων εκμεταλλευομένων, δεν υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιας υποθετικής κοινωνικής ή πολιτικής δύναμης που δήθεν διαθέτει. Η κυβέρνηση αυτή, από την δημιουργία της, είναι φανερό ότι στερείται κάθε λαϊκής υποστήριξης και ανοχής. Κάτω από το βάρος της βαθιάς οικονομικής κρίσης του σάπιου καπιταλισμού και της εκτεταμένης αποσύνθεσης του πολιτικού καθεστώτος τους, η κυβέρνηση του Σαμαρά, από τα πρώτα της βήματα, τρεκλίζει μεθυσμένα…
Ασκήσεις Βοναπαρτισμού
και ισορροπία τρόμου
Κυβέρνηση λαγών σε ρόλους λεόντων
Για τέταρτη φορά, μέσα στους τελευταίους 5 μήνες, η αντιλαϊκή κυβέρνηση «συνεργασίας» του Α. Σαμαρά, αποφάσισε να αντιμετωπίσει μια ακόμη απεργία εργαζομένων με την αντισυνταγματική πολιτική επιστράτευση των απεργών. Όμως, με την τελευταία της αυτή απόφαση, η κυβέρνηση τσίρκο του Α. Σαμαρά, ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ο πρωθυπουργός, κήρυξε την πολιτική επιστράτευση κατά των καθηγητών πριν ακόμα οι καθηγητές αποφασίσουν την απεργία τους!!
Έτσι, με αποκαλυπτικό τρόπο, η κυβέρνηση Σαμαρά, με την υποστήριξη των άλλων κλόουν συνεταίρων της, δεν καταργεί μόνο τις διατάξεις του Συντάγματος για το δικαίωμα της απεργίας. Προχωρά ακόμα περισσότερο. Απροκάλυπτα επιχειρεί να καθιερώσει την απαγόρευση ακόμα και της πρόθεσης ή της σκέψης για απεργία!!
Βέβαια, η κυβερνητική επίθεση ενάντια σε κάθε οικονομικο – πολιτικό και κοινωνικό δικαίωμα των εργατών και των άλλων εκμεταλλευομένων, δεν υποδηλώνει την ύπαρξη κάποιας υποθετικής κοινωνικής ή πολιτικής δύναμης που δήθεν διαθέτει. Η κυβέρνηση αυτή, από την δημιουργία της, είναι φανερό ότι στερείται κάθε λαϊκής υποστήριξης και ανοχής. Κάτω από το βάρος της βαθιάς οικονομικής κρίσης του σάπιου καπιταλισμού και της εκτεταμένης αποσύνθεσης του πολιτικού καθεστώτος τους, η κυβέρνηση του Σαμαρά, από τα πρώτα της βήματα, τρεκλίζει μεθυσμένα, αντιμέτωπη με την συνεχή απειλή διάλυσής της και αντανακλώντας την γενική κρίση που διαπερνά ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό αστικό εποικοδόμημα. Η επιβίωσή της, για ένα χρόνο σχεδόν, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην αδυναμία του βασικού της αντιπάλου, του εργατικού και λαϊκού κινήματος, να της δώσει την ελάχιστη ώθηση που χρειάζεται για να σωριαστεί διαλυμένη.
Η αδυναμία αυτή οπωσδήποτε δεν καθορίζεται από την έλλειψη διάθεσης και πρόθεσης των εργαζομένων να αγωνιστούν γι’ αυτό τον σκοπό. Είναι φανερό, ακόμα και σε τυφλούς, ότι η οργή και η αγανάκτηση ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές λιτότητας και τις ασταμάτητες μειώσεις του λαϊκού βιοτικού επιπέδου, ξεχειλίζει και διαπερνάει όλα τα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα, ολόκληρη την κοινωνία.
Οι ηγεσίες των κομμάτων της αριστεράς
και το αφιόνι του αστικού κοινοβουλευτισμού
Η αδυναμία αυτή καθορίζεται, πρώτα και κύρια, από την πολυδιάσπαση, την απογοήτευση και την έλλειψη οποιουδήποτε συντονισμού που διαπερνάει σήμερα το εργατικό κίνημα και τις κινητοποιήσεις του. Από την άρνηση της συνδικαλιστικής ηγεσίας του εργατικού κινήματος να οργανώσει και να συντονίσει οποιασδήποτε μορφής σοβαρό αγώνα και δράση ενάντια στην κυβερνητική πολιτική. Από την συμβιβαστική και πυροσβεστική πολιτική της να φράζει την οργάνωση και την ανάπτυξη των εργατικών και λαϊκών αγώνων, να εκτονώνει και να φθείρει κάθε εργατική και λαϊκή κινητοποίηση. Από τον έλεγχο της ΓΣΕΕ, του κορυφαίου συνδικαλιστικού οργάνου της εργατικής τάξης της χώρας μας, από τον γραφειοκρατικό μηχανισμό των εγκάθετων των καθεστωτικών κομμάτων, που την έχουν μετατρέψει σε κυβερνητικό συνοδοιπόρο και πειθήνιο «συνομιλητή» των βιομηχάνων και των άλλων εργοδοτών. Γεγονός που αντανακλάται σε όλες τις οργανώσεις, όλων των βαθμίδων, του συνδικαλιστικού εργατικού κινήματος (Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, Σωματεία κλπ).
Μα ο σημαντικότερος παράγοντας που παραλύει το εργατικό κίνημα και το καταδικάζει στην ανημποριά και την αναποτελεσματικότητα απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, είναι η πολιτική των ηγεσιών των μαζικών κομμάτων και παρατάξεων της αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ.
Από την μια, με την στάση που κρατούν απέναντι στον συνδικαλιστικό γραφειοκρατικό μηχανισμό που λυμαίνεται τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος. Όχι μόνο δεν του αντιστέκονται και δεν τον καταπολεμούν αλλά, αντίθετα, συμμετέχουν ενεργά σ’ αυτόν και τον στηρίζουν είτε ανοιχτά (ΣΥΡΙΖΑ – «Αυτόνομη Παρέμβαση»)) είτε ακόμα και όταν λένε πως τον πολεμούν (ΚΚΕ – ΠΑΜΕ). Αρνούμενες να αναπτύξουν οποιονδήποτε αγώνα για την ενιαιομετωπική δράση της εργατικής τάξης, οι ηγεσίες αυτές, αντιγράφουν τις μεθόδους του και διεκδικούν την διοίκηση του μηχανισμού αυτού, χωρίς να ενδιαφέρονται για την συντριβή του και την καθιέρωση της λειτουργίας των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων στην βάση της εργατικής δημοκρατίας.
Από την άλλη, με την πολιτική τους στάση απέναντι στην κυβέρνηση, το εκμεταλλευτικό καθεστώς και τα τεράστια οικονομικο – κοινωνικά προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων.
Η μεν ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μεθυσμένη με την προοπτική ότι μπορεί και να αναλάβει την κυβέρνηση του καθεστώτος, έχει ξαμοληθεί με ένα ξέφρενο ρυθμό σε συνεννοήσεις και συμφωνίες με ντόπια και διεθνή πολιτικά και οικονομικά επιτελεία της άρχουσας τάξης, ενώ, την ίδια στιγμή, στους εργαζόμενους καλλιεργεί απλόχερα ανυπόστατες αυταπάτες για την δήθεν αντιμετώπιση του σάπιου καπιταλισμού και της κρίσης του, με την κυβερνητική και μόνο διαχείριση του από την ίδια, διατηρώντας άθιχτες τις δομές του καθεστώτος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Επιχειρεί συστηματικά να εγκλωβίσει την οργή των εργαζομένων μέσα στις εξελίξεις του στείρου αστικού κοινοβουλίου, αφήνοντας την κυβέρνηση, τις τράπεζες και ολόκληρη την αστική τάξη, με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς τους, «εξωκοινοβουλευτικά», να ορμάνε λυσσαλέα και αρπαχτικά πάνω στα οικονομικά κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των εργατών και όλων των εκμεταλλευομένων, ρημάζοντας και καταρρακώνοντας το βιοτικό τους επίπεδο.
Η δε ηγεσία του ΚΚΕ, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την σωστή διαπίστωση και εκτίμηση ότι η κρίση του καπιταλισμού στη χώρα μας και διεθνώς καθιστά άμεσα αναγκαία και επιτακτική την πάλη για την εξουσία της εργατικής τάξης και της σοσιαλιστικής αλλαγής, μένει εντελώς παθητική και αδρανής μπροστά στις έντονες κοινωνικοπολιτικές διεργασίες μέσα στους εργαζόμενους και αναμένει παθητικά πότε η πλειοψηφία των εργατών και του λαού θα συνταχθεί μαζί της και να της δώσει κοινοβουλευτική δύναμη και πλειοψηφία ώστε να παλέψει για την υλοποίησή τους. Κάνοντας ότι δήθεν δεν καταλαβαίνει ότι η πάλη για την απόσπαση των εργαζομένων από τις ρεφορμιστικές αυταπάτες στις οποίες τις καταδικάζουν τα αστικά και τα ρεφορμιστικά κόμματα, η πάλη για την κατάκτησή τους στις ιδέες για την αναγκαία εργατική εξουσία, την σοσιαλιστική επανάσταση ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, δεν είναι υπόθεση αναμονής αλλά σκληρής καθημερινής ιδεολογικής και πολιτικής δράσης, αναμέτρησης και μαζικής προετοιμασίας, αυτή στέκεται απόμερα από τις δεινοπαθούσες από αυταπάτες μάζες, κουνώντας μάλιστα απαξιωτικά το κεφάλι γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι πρέπει να είχαν πάει μαζί της και να της έδιναν την ψήφο τους. Στους λιγοστούς αγωνιστές του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ που την ακολουθούν, σπέρνει την ιδέα της αναμονής για μια μελλοντική κοινοβουλευτική μετακίνηση των λαϊκών μαζών προς την θολή και ακαταλαβίστικη «λαϊκή συμμαχία» της. Με την σεχταριστική πολιτική διάσπασης που ακολουθεί -την οποία όμως την αναπτύσσει στην βάση ενός οπορτουνιστικού πολιτικού υποστρώματος κοινοβουλευτικού μεταρρυθμισμού που διαπερνά τις θέσεις για την «λαϊκή συμμαχία»- συμβάλλει και αυτή, όπως και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, στο ίδιο κοινοβουλευτικό αφιόνισμα των εργατικών και λαϊκών μαζών και στην ανάλογη καλλιέργεια της καταστροφικής σύγχυσης και αδράνειας.
Η επερχόμενη κοινωνική ρήξη
και το επικίνδυνο κενό εργατικής επαναστατικής ηγεσίας
Η βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση που κλονίζει συθέμελα το αστικό πολιτικό και οικονομικό καθεστώς της ελληνικής αλλά και ολόκληρης της ευρωπαϊκής και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας. Οι βαθιές διεργασίες στις συνειδήσεις των εργατών και των υπόλοιπων λαϊκών μαζών, που αναπτύσσονται κάτω από το μαστίγιο των όλο και πιο σκληρών αντιλαϊκών πολιτικών λιτότητας. Η ραγδαία αποκόλλησή τους από τα κόμματα του αστικού καθεστώτος, η αυξανόμενη αγωνιστική διάθεση υπεράσπισης των όλο και περισσότερων κατακτήσεων που χάνουν και οι συνθήκες για μια επερχόμενη μεγάλη κοινωνική έκρηξη που θα συνταράξει ολόκληρη την καπιταλιστική κοινωνία. Ο διαλυτικός και διασπαστικός ρόλος των συνδικαλιστικών ηγετών και μηχανισμών που πνίγουν τις οργανώσεις της εργατικής τάξης, διασπούν τους αγώνες της, διαλύουν την αποτελεσματικότητά τους και καταπνίγουν την αγωνιστική της διάθεση. Η κυριαρχία του εθνικορεφορμισμού στα κόμματα της αριστεράς και η συμπαράταξη των ηγετών τους με τις δυνάμεις της άρχουσας τάξης για την διάσωση του εκμεταλλευτικού καθεστώτος ή η αδράνειά τους μπροστά στο καθήκον της πάλης για την εργατική εξουσία. Η απουσία της επαναστατικής προλεταριακής ηγεσίας που θα συντάξει και θα οργανώσει τις δυνάμεις της εργατικής τάξης και των συμμάχων της (φτωχών αγροτών και εκμεταλλευόμενου λαού) για την κατάληψη της εξουσίας.
Όλοι αυτοί οι παράγοντες μαζί, αντίθετων ταξικών αδυναμιών και δυνητικών δυνατοτήτων διαμορφώνουν στην ελληνική κοινωνία μια ισορροπία τρόμου. Μια ασταθή και κυμαινόμενη ισορροπία στην διάρκεια της οποίας είναι φανερό ότι οι αντίθετες ταξικές κοινωνικές δυνάμεις παρατάσσονται αντίθετα για κρίσιμη ρήξη. Μόνο που η πλευρά της εργατικής τάξης, που έχει όλες τις ποσοτικές και ποιοτικές προϋποθέσεις να νικήσει, συγκεντρώνεται άτακτα, ανοργάνωτα, χωρίς πρόγραμμα χωρίς στρατηγική χωρίς ηγέτες που να νοιάζονται και να την προετοιμάζουν για την νίκη της.
Η επερχόμενη κοινωνική έκρηξη πλησιάζει και η ηγέτιδα δύναμη της επανάστασης, η εργατική τάξη, είναι διασπασμένη, και ασυντόνιστη, ανήμπορη ακόμη να μπορεί να δείξει τις δυνατότητές της να οδηγήσει τους άλλους εκμεταλλευόμενους στην κατεύθυνση της σοσιαλιστικής ανατροπής. Το επικίνδυνο αυτό κενό ηγεσίας των επαναστατικών δυνάμεων ερμηνεύει και την έντονη νευρικότητα των μικροαστικών και μεσαίων κυρίως στρωμάτων που, απελπισμένα από την απειλή της καταστροφής και του κοινωνικού αφανισμού που τους επιφυλάσσει η καπιταλιστική κρίση και αποσύνθεση, τρέχουν αλαφιασμένα και πανικόβλητα ανάμεσα στα δύο βασικά ταξικά στρατόπεδα, μερικά προς τα δω, μερικά προς τα κει και άλλα κοιτώντας χαμένα προς τα δω και προς τα κει, αλλάζοντας μεταξύ τους, γρήγορα και ξαφνικά, θέσεις και κατευθύνσεις.
Μέσα σ’ αυτό το κενό, έχει ενεργοποιηθεί η φασιστική εμπροσθοφυλακή της αστικής τάξης. Επενδύοντας στην αβεβαιότητα τον πανικό και την αμφιβολία των μικροαστικών στρωμάτων, στοχεύουν να στερήσουν το προλεταριακό στρατόπεδο από τους φυσικούς του συμμάχους, να τα εντάξουν στους δικούς τους σκοπούς και να τα στρέψουν ενάντιά του. Η «λαϊκή» δημαγωγία του λυσσασμένου φασισμού, που δήθεν τα «βάζει» και με την πλουτοκρατία, αποσκοπεί στην στρατολόγηση απελπισμένων κοινωνικών στρωμάτων, κυρίως των μικροαστικών, και πάνω στην βάση απάνθρωπων «εθνικιστικών» ιδεολογημάτων της αστικής κεφαλαιοκρατίας, να καλλιεργήσουν και να αξιοποιήσουν την μικροαστική εθνικιστική λύσσα όχι ενάντια στον υπεύθυνο της κοινωνικής καταστροφής τους, (το καπιταλιστικό σύστημα), αλλά αντίθετα, σε βάρος των ίδιων των μικροαστών και κυρίως εναντίον του εργατικού κινήματος.
Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και επαναστατική οργάνωση
Οι προϋποθέσεις της εργατικής νίκης
Σ’ αυτή την κατάσταση ισορροπίας τρόμου, που επικρατεί ως σήμερα και στη χώρα μας, τα διάφορα επιτελεία του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος, μέσα και έξω από τα αστικά κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά κόμματα και οργανώσεις της αστικής τάξης, κεντροαριστερά, κεντροδεξιά, ακροδεξιά και κάθε άλλη απόχρωσή τους, μαζί με τους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς τους, εργάζονται πυρετωδώς και ανταγωνίζονται με σφοδρότητα για την διαμόρφωση των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών, κατάλληλων και αναγκαίων, προϋποθέσεων για ακόμα μεγαλύτερη αφαίρεση εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, για παραπέρα εξασθένιση κάθε εργατικής και λαϊκής αντίστασης και, κυρίως, για την διάσωση του εκμεταλλευτικού καθεστώτος από την επερχόμενη κοινωνική ρήξη με την συντριβή της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων.
Από την άλλη, στο εργατικό και σοσιαλιστικό στρατόπεδο, επικρατεί ένα μούδιασμα και μια σύγχυση προσανατολισμού, με κυρίαρχες τις οπορτουνιστικές εθνικο-μεταρρυθμιστικές και αποχαυνωτικές πολιτικές της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ και των λοιπών μικρότερων παραλλαγών τους, (όπως πχ η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αλαβάνος κλπ, που αν και στολίζονται με φανταχτερά «επαναστατικά» φτερά και λόγια, στην πραγματικότητα η πολιτική τους είναι κακό αντίγραφο των προηγούμενων. Καμιά από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις που κυριαρχούν μέσα στο εργατικό κίνημα δεν πολεμάει γι’ αυτό που ο κάθε εργαζόμενος αντιλαμβάνεται να συμβαίνει στους χώρους δουλειάς του και σε ολόκληρη την κοινωνία. Για την αναγκαία αντιμετώπιση της διασποράς των εργατικών δυνάμεων και αγώνων . Για την καταπολέμηση της διάσπασης και της ανοργανωσιάς του εργατικού κινήματος. Για την απελευθέρωση των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεων από τα πλοκάμια του γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού μηχανισμού που δρα διαλυτικά για λογαριασμό του αστικού καθεστώτος.
Η συγκρότηση ΕΝΙΑΙΟΥ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ ΔΡΑΣΗΣ αποτελεί πια ολοφάνερη προϋπόθεση για κάθε νικηφόρα κινητοποίηση ενάντια στην κεφαλαιοκρατική επίθεση, για την ανάκτηση των χαμένων κατακτήσεων, για την οριστική ανατροπή των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και των γενεσιουργών αιτιών της, για την αποφασιστική αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής της «Χρυσής Αυγής» και όποιας άλλης μορφής μπορεί να πάρει, για την προετοιμασία και οργάνωση της εργατικής νίκης στην επερχόμενη κοινωνική έκρηξη.
Το αναγκαίο Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο για την κοινή ταξική δράση των εργατών, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές, θρησκευτικές ή άλλες αντιλήψεις, πρέπει να γίνει άμεσα στόχος δράσης και επιδίωξης κάθε αγωνιστή εργάτη, κάθε σοσιαλιστή και κομμουνιστή αγωνιστή. Να οικοδομηθεί από τα κάτω, και να επιβληθεί προς τα πάνω, σε όλα τα κόμματα, τις οργανώσεις και παρατάξεις του εργατικού κινήματος. Αυτό μόνο μπορεί να αποτελέσει την βάση για ένα αληθινό Ενιαίο πολιτικό Μέτωπο των δυνάμεων της Αριστεράς για μια Κυβέρνηση Εργατών και Φτωχών Αγροτών, για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη, για την συντριβή του καπιταλιστικού κρατικού μηχανισμού και την οικοδόμηση του εργατικού κράτους συμβουλιακής δημοκρατίας, για την υλοποίηση ενός σοσιαλιστικού προγράμματος ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού.
Κάθε κομμουνιστική οργάνωση που σέβεται τις αναφορές της στον επαναστατικό μαρξισμό και την πίστη της στο πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, κάθε κομμουνιστής αγωνιστής σε όποιο πολιτικό σχηματισμό και αν είναι ενταγμένος, πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλίες και να βρουν τρόπους συνεννόησης ώστε να αναπτύξουν κοινή πάλη για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, για την συνένωση της διασπασμένης εργατικής τάξης σε κοινή ταξική δράση ενάντια στην κεφαλαιοκρατική επίθεση.
Η υποκατάσταση της πάλης για κοινή ταξική δράση
με «κοινωνικά μέτωπα» οργανώσεων
Διάφορες αριστερές ομάδες, που οι περισσότερες έχουν καταβολές ή επιδράσεις κυρίως από τον σταλινισμό, αντί να παλέψουν για το επίπονο, δύσκολο αλλά αναγκαίο Ενιαίο Εργατικό Ταξικό Μέτωπο, καταφεύγουν στην εύκολη λύση της συγκρότησης μεταξύ τους ενός «πολιτικού και κοινωνικού μετώπου». Σαν όλα αυτά που, σωρηδόν και ανεπιτυχώς, κατά καιρούς ανακηρύσσονται, για να εγκαταλειφτούν, από τους ίδιους τους δημιουργούς τους , τις επόμενες εβδομάδες ή μήνες. Βασισμένα όλα τους στην αυταπάτη ότι οι εργάτες και οι άλλοι εκμεταλλευόμενοι, διαβάζοντας την πολιτική διακήρυξη του νέου «μετώπου» θα ξεπεράσουν δια μαγείας την πολυδιάσπασή και τις αυταπάτες τους, θα εγκαταλείψουν τα κόμματα που ακολουθούν και θα «ενωθούν» πίσω από αυτήν. Φτιάχνονται χωρίς την εργατική τάξη και μακριά από αυτή. Απαξιώνουν την αναγκαιότητα της ενιαίας μαζικής δράσης της και την τεράστια επίδραση που έχει πάνω σε αυτήν η πολυδιάσπασή της και οι αυταπάτες που την διαπερνούν. Τα «μέτωπα» αυτά δεν είναι ούτε πολιτικά ούτε κοινωνικά. Στην πραγματικότητα αντανακλούν την απογοήτευση των δημιουργών τους από την δυσκολία της πάλης για το ενιαίο ταξικό μέτωπο της εργατικής τάξης και την προσπάθειά τους να το υποκαταστήσουν με το δικό τους «μέτωπο», φτιαγμένο στην ασφάλεια και την άνεση των γραφείων τους.
Όταν μάλιστα τα «μέτωπα» αυτά προσπαθούν να ευθυγραμμισθούν με την «κοινοβουλευτική υπευθυνότητα» των εθνικορεφορμιστών ηγετών των μεγάλων κομμάτων της αριστεράς και ιδιαίτερα του ΣΥΡΙΖΑ, τότε ξεπερνούν τα όρια του απλού «λάθους» και των «αυταπάτης» και περνούν στην ενίσχυση της παραπλάνησης και της σύγχυσης που επιχειρείται να καλλιεργηθεί μέσα στους εργάτες και τους εκμεταλλευόμενους. Όπως για παράδειγμα κάνει η τελευταία κατασκευή «πολιτικού και κοινωνικού μετώπου» που έγινε με επίκεντρο τον πολιτικό σχηματισμό του Αλαβάνου που από τις 28/4/2013 παρουσίασε την «Πρόταση για τη συμπόρευση δυνάμεων και αγωνιστών σε έναν άλλο δρόμο διεξόδου από την κρίση – Χωρίς χρέος, μνημόνια και ευρώ» και η οποία, εκτός των άλλων αντιγραφών που επιχειρεί από το συμβιβαστικό με την αστική κυβερνητική εξουσία πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, μας πληροφορεί ότι σχηματίστηκε για να πετύχει «με έναν άλλο δρόμο», που δεν κατονομάζει και μας τον κρατά κρυφό ποιος είναι (οπωσδήποτε όμως όχι ο σοσιαλιστικός, αφού η διακήρυξή τους δεν αναφέρει ούτε καν την λέξη αυτή), «την αναχαίτιση της ανεργίας με βαθιές ριζοσπαστικές/δημοκρατικές αλλαγές» τον «ριζικό εκδημοκρατισμό όλων των τομέων της κοινωνικής και πολιτικής ζωής» χωρίς να χρειαστεί να φύγει από τα όρια του καπιταλισμού –αφού πουθενά δεν αναφέρει τέτοιο σκοπό.
Το τραγικό είναι ότι μέσα σ’ αυτό το νέο εθνικορεφορμιστικό κατασκεύασμα συμμετέχει και η ομάδα της κ.ο. ΑΝΑΣΥΝΤΑΞΗ, που μέχρι τελευταία διακήρυττε ότι παλεύει για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο, κατακεραύνωνε κάθε ρεφορμιστική (μεταρρυθμιστική) διάθεση και πρότασσε την ανάγκη της άμεσης πάλης για «Εργατική Κυβέρνηση»!! Κρίμα!!
Διαβάστε και το σχετικό άρθρο: “Συμπόρευση”, αλλά για που;
Σταθάτος Χάρης