Με τους ανιστόρητους ισχυρισμούς ότι ο Αρχειομαρξισμός ήταν τάχα μια από τις τάσεις του τροτσκισμού στην Ελλάδα και μάλιστα η μαζικότερη και σημαντικότερη (!!) κυκλοφόρησε πρόσφατα μια μπροσούρα με τίτλο “Ο ελληνικός Τροτσκισμός“, (Εκδόσεις Φιλίστωρ), γραμμένη από τρεις δήθεν «τροτσκιστές» «ιστορικούς» (Δ. Κατσορίδας, Δ. Λιβιεράτος, Κ. Παλούκης).
Στην ουσία όμως αυτό που κατορθώνει αυτή η τριάδα των «ιστορικών» είναι να αναπαράγει και να ενισχύει την ψευδολόγα αντιτροτσκιστική προπαγάνδα του σταλινικού γραφειοκρατικού μηχανισμού, εμφανίζοντας τον αρχειομαρξιστικό αλλοπρόσαλλο κεντρισμό σαν γνήσιο επαναστατικό μαρξισμό, δηλαδή τροτσκισμό.
Να λοιπόν τι υποστηρίζουν:
«Το ίδιο περίπου διάστημα που αναπτύσσεται η Αριστερή Αντιπολίτευση στην ΕΣΣΔ αρχίζει να υπάρχει μια ιδιαίτερη αντιπολιτευτική κίνηση στην Ελλάδα. Εκφράστηκε από δύο διαφορετικά ρεύματα που εμφανίστηκαν μέσα στο νεοϊδρυθέν Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Ελλάδας (ΣΕΚΕ) και τα οποία είχαν διαφορά τριών χρόνων το ένα από το άλλο.»
Συγκεκριμένα διευκρινίζουν ότι πρόκειται για το «Αρχείο του Μαρξισμού» και για την Ομάδα «Σπάρτακος».
Ωστόσο τα δύο αυτά ρεύματα δεν είχαν καμιά ιδεολογική και πολιτική συγγένεια. Γεγονός το γνώριζαν ασφαλώς οι τρεις «τροτσκιστές» ιστορικοί όταν έγραφαν την μπροσούρα για τον ελληνικό τροτσκισμό. Και οπωσδήποτε δεν αγνοούσαν όσα είχε γράψει ο ηγέτης του «Σπάρτακου¨», ο Παντελής Πουλιόπουλος, σχετικά με τον Αρχειομαρξισμό και για τα πολιτικά εγκλήματά του. Λόγου χάρη, είναι αδύνατο, στις ιστορικές τους έρευνες να μην βρήκαν και να μην διάβασαν το άρθρο που δημοσιεύτηκε στο «Σπάρτακο» της 10/12/1930 με τον τίτλο: «Κομμουνισμός και Αρχειομαρξισμός».
Στο άρθρο αυτό, ο Παντελής Πουλιόπουλος, όπως και σε όλα τα γραπτά του, λέει τα πράγματα με το όνομά τους, μιλάει τη γλώσσα του επαναστατικού μαρξισμού χωρίς εκπτώσεις.
Δεν λέει λοιπόν πουθενά ότι ο Αρχειομαρξισμός ήταν ρεύμα της Αριστερής Αντιπολίτευσης. Λέει αντίθετα ότι ο Αρχειομαρξισμός είναι ρεύμα αντι-ΚΚΕ.
Γράφει: « Ο Αρχειομαρξισμός δημιουργήθηκε ιστορικά μέσα σε μια ανοιχτή σύγκρουση προς το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας. Αυτό ήταν από την πρώτη γέννησή και σταθερά μέχρι σήμερα το ένα από τα χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα του αρχειομαρξισμού. Ο Αρχειομαρξισμός είναι ένα ρεύμα βαθύτατα και κυριώτατα αντικομματικό. Ζητεί πρώτα από όλα και με κάθε τρόπο να διαλύσει το Κ.Κ.Ε.» Και στην «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;» συμπεραίνει: «Όλη η γραμμή από την αρχή ως το τέλος εκφράζει ανάγλυφα το μικροαστικοεπαναστατικό οπορτουνιστικό χαρακτήρα και τις αντιδραστικές μεθοδές του»
Με άλλα λόγια ο Παντελής Πουλιόπουλος και το ρεύμα του «Σπάρτακου» απέρριψαν ξεκάθαρα τους αρχειομαρξιστικούς ισχυρισμούς. Και τα γεγονότα απέδειξαν ότι δεν υπήρχαν δύο ρεύματα τροτσκιστικά. Υπήρξε μόνο το ρεύμα του Σπάρτακου που πάλευε με συνέπεια για τις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού και η αρχειομαρξιστική κεντριστική οργάνωση που μόνο για τρία χρόνια (1930-1934) εμφανίστηκε ως «τροτσκιστικό» τμήμα παγιδεύοντας την ηγεσία της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης (ΔΑΑ).
Με αδιάσειστα στοιχεία, η ηγεσία του «Σπάρτακου» αποκάλυψε όλα τα πολιτικά εγκλήματα και τις ατιμίες των ηγετών του Αρχειομαρξισμού και με αδιαφιλονίκητο σθένος αρνήθηκε επίμονα να δεχτεί κάθε συζήτηση για ενοποίηση με τους καιροσκόπους αρχηγούς του Αρχείου. Σταθερά ο Παντελής Πουλιόπουλος έγραφε και υπογράμμιζε:
«Ο Αρχειομαρξισμός είναι ένα πρότυπο ελληνικό υποκατάστατο της σοσιαλδημοκρατίας σε μια περίοδο που το κομμουνιστικό κίνημα δεν έχει φτάσει ακόμα στην οριστική του ιδεολογική αποκρυστάλλωση.» («Η ουσία του αρχειομαρξισμού, Σπάρτακος, Γενάρη 1931).
Τελικά τα ψέματα τελείωσαν. Η αρχειομαρξιστική απάτη απογυμνώθηκε. Ο αρχηγός της, Δ. Γιωτόπουλος, λίγο πριν εκδιωχθεί κακήν κακώς από την Διεθνή Αριστερή Αντιπολίτευση, αναγκάστηκε να ομολογήσει ότι παρίστανε τον ηγέτη μιας επαναστατικής οργάνωσης. Ξεδιάντροπα δήλωσε: «το τμήμα θα φύγει, το τμήμα είμαι εγώ»!!!
Οι περιπλανημένοι αγωνιστές εργάτες, που ακολουθούσαν τους ψευδολόγους αρχειομαρξιστές ηγέτες, πληροφορημένοι για την αλήθεια, προσχώρησαν στην μαρξιστική επαναστατική ηγεσία του Σπάρτακου και σχημάτισαν την Ενιαία Οργάνωση Κομμουνιστών Διεθνιστών Ελλάδας (ΕΟΚΔΕ). Οργάνωση αληθινά κομμουνιστική. Που είχε επικεφαλής της τον ανθό του ελληνικού επαναστατικού μαρξισμού, με κορυφαίο τον ασύγκριτο Παντελή Πουλιόπουλο.
Οι τρεις «ιστορικοί» και μάλιστα «τροτσκιστές» που έγραψαν την μπροσούρα με τίτλο : «Ο ελληνικός τροτσκισμός» (ταυτίζοντας τον αρχειομαρξιστικό κεντρισμό με τον επαναστατικό μαρξισμό του Σπάρτακου) ξέχασαν να αναφερθούν και να πουν τη γνώμη τους για τα αντικομμουνιστικά εγκλήματα των αρχειομαρξιστών ηγετών! Και σώπασαν με τον ίδιο αποκαλυπτικό πολιτικό τρόπο για το συγχαρητήριο τηλεγράφημα του Δ. Γιωτόπουλου στον εθνικό στρατό, του 1949, που νίκησε τους αντάρτες του ΕΛΛΑΣ!
Δεν παρέλειψαν όμως να σημειώσουν ότι ο διαβόητος αρχηγός του αρχείου «πέθανε το 1965, φτωχός και απομονωμένος από τους παλιούς του συντρόφους». Προφανώς επειδή ο ταμίας του Αρχειομαρξιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ) δεν φρόντισε να εξασφαλίσει μια καλή σύνταξη για τον απομονωμένο πρώην αρχηγό, όταν αποφάσισε να χαρίσει την κομματική περιουσία του ΑΚΕ στην νικήτρια «εθνική κυβέρνηση»
Ένας τόσο σπουδαίος εργατικός ηγέτης, που πρόσφερε σημαντικές υπηρεσίες στην ελληνική και τη διεθνή κεφαλαιοκρατική εξουσία, δικαιούνταν ασφαλώς μια καλή αμοιβή για να ζήσει άνετα τα τελευταία χρόνια της πολυτάραχης ζωής του και να συνεχίσει τους αγώνες του εναντίου του αντεθνικού κομμουνισμού!
Κι όσο για τους ηγέτες του συκοφαντημένου τροτσκισμού,αυτοί όχι δεν πέθαναν ήσυχοι σε μια γωνιά, φτωχοί και απομονωμένοι. Αλλά έπεσαν ηρωϊκά, θυσία στον βωμό των αθάνατων επαναστατικών ιδεών του μαρξιστικού κομμουνισμού!
30/3/2024
Παναγ. Δούμας