Για ποιον κλαίνε οι εργατοπατέρες ;
…πολλοί υπηρέτες του ελληνικού καπιταλισμού, που ανησυχούν για την κερδοφορία των ελλήνων κεφαλαιοκρατών, ανησύχησαν σφόδρα και ύψωσαν στεντόρειες φωνές διαμαρτυρίας για τον «ανθελληνισμό» των «ελληνικών» τραπεζών, προσδίδοντας στις διαδικασίες αυτές που γεννάει η κρίση και η παρακμή του καπιταλισμού, «εθνικό» χαρακτήρα. Κατά κύριο λόγο είναι οι ίδιοι που με θέρμη, για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, υποστηρίζουν την πρόσδεση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και την παραχώρηση όλο και περισσότερων «εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων» στου διοικητικούς μηχανισμούς του διευθυντηρίου της.
ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Ναοί της κεφαλαιοκρατικής παρακμής
Από την γέννηση του καπιταλισμού, οι τράπεζες και το τραπεζικό κεφάλαιο είχαν πάντα σημαντικό δομικό ρόλο. Αλλά μετά την εμφάνιση και την κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου, που προήλθε από την αναπόφευκτη συγκεντροποίηση και συγχώνευση του τραπεζικού κεφαλαίου με το βιομηχανικό κεφάλαιο, που σηματοδότησε το τέλος του ανταγωνιστικού καπιταλισμού και την είσοδό του στην μονοπωλιακή, ιμπεριαλιστική του φάση, οι τράπεζες απέκτησαν έναν ασύγκριτα πιο μεγάλο ρόλο στην κερδοσκοπική και παρακμιακή παγκόσμια καπιταλιστική λειτουργία. Ο αδιάκοπα γιγαντωνόμενος χρηματοπιστωτικός τομέας έχει γίνει ο βασικός, κυρίαρχος, αλλά και πιο ευάλωτος και σαθρός, πυλώνας του καπιταλιστικού συστήματος, αφού συγκεντρώνει, συμπυκνώνει και αναπαράγει όλα τα παρακμιακά και αποσυνθετικά χαρακτηριστικά του.
Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση του 2008, με την κατάρρευση μεγάλων τραπεζών παγκόσμιας εμβέλειας και τον εκ θεμελίων συγκλονισμό ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, αποτύπωσε με καταστροφικό τρόπο την πραγματικότητα αυτή. Γι’ αυτό και οι κυβερνήσεις, οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και όλα τα εθνικά και διεθνή επιτελεία του παγκόσμιου καπιταλισμού επικεντρώθηκαν στην «διάσωση των τραπεζών» με κάθε τρόπο, ρίχνοντας τρομακτικά ποσά τρισεκατομμυρίων δολαρίων και ευρώ, αφαιρώντας τα από τους εργαζόμενους και την κοινωνία. Με τις λεγόμενες «ανακεφαλαιοποιήσεις», προσπαθούν μάταια να γεμίσουν τα χαοτικά κενά τους ενώ με τις διοικητικές αναδιαρθρώσεις επιχειρούν να εντάξουν, όσο γίνεται, την λειτουργία τους σε κεντρικό και ενιαίο έλεγχο, προσπαθώντας ταυτόχρονα να τις προσαρμόσουν στις ραγδαίες αναδιανομές ισχύος που συμβαίνουν στο εσωτερικό των κεφαλαιοκρατικών δυνάμεων.
Στον ελληνικό καπιταλισμό, τον βαθύτερα πληγωμένο από την κρίση, οι εξελίξεις αυτές έχουν αποκτήσει ακόμα πιο δραματική μορφή. Μετά από τις 2 πρώτες άκαρπες «ανακεφαλαιοποιήσεις» των ελληνικών τραπεζών, το 3ο μνημόνιο, (που έγινε ο νόμος 4336/15), επέβαλλε μια καινούρια, για τις 4 «συστημικές», που συνοδεύτηκε με σαφείς προσδιορισμούς αλλαγών στην μετοχική τους σύνθεση και τις διοικήσεις τους. Συγκεκριμένα, από την τελευταία αυτή 3η «ανακεφαλαιοποίηση», αποκλείονταν οι παλαιοί μέτοχοι και δεν τους επιτρέπονταν η συμμετοχή τους στις διοικήσεις. Με αυτόν τον τρόπο, οι παλιοί μέτοχοι (ανάμεσά τους, με σημαντικά ποσοστά, πολλά ασφαλιστικά ταμεία) και ιδιαίτερα το κρατικό Τ.Χ.Σ. (Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας), που με τις προηγούμενες «ανακεφαλαιοποιήσεις» είχε βρεθεί κάτοχος σημαντικών πακέτων τραπεζικών μετοχών, έχασαν σημαντικά μερίδια. Συγκεκριμένα το Τ.Χ.Σ., στην EUROBANK από 35% που ήταν το ποσοστό των μετοχών που κατείχε, μειώθηκε στο 2,7%, στην ALPHABANK από 65% στο 11%, στην ΠΕΙΡΑΙΩΣ από 67% στο 26% και στην ΕΘΝΙΚΗ από 57,2% στο 35%. Χαρίζοντας άμεσα στους μεγαλομετόχους του ξένου και ντόπιου τραπεζικού κεφαλαίου πάνω από 4 δις ευρώ από τα κρατικά χρήματα και 1,5 -2 δις από τα ασφαλιστικά ταμεία που οι δοτές διοικήσεις τους είχαν «τοποθετήσει» τα χρήματα των ασφαλισμένων.
Ταυτόχρονα, με τις αλλαγές στις διοικήσεις των 4 τραπεζών, που ξεκίνησαν με την αναγκαστική παραίτηση του Σάλα της ΠΕΙΡΑΙΩΣ, εκτός από την αναπροσαρμογή τους στις νέες συνθέσεις των μετοχικών τραπεζικών κεφαλαίων, επιδιώκεται η καλύτερη υλοποίηση του ελέγχου τους από την Ε.Κ.Τ. (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα).
Οι εξελίξεις αυτές, πέρα από την «σωτηρία» των τραπεζών με κρατικά χρήματα που καλούνται να ξεπληρώσουν οι εκμεταλλευόμενοι, σηματοδοτούν και τις ανακατανομές που προκαλούνται στην σύνθεση του ελληνικού κεφαλαίου και στις σχέσεις του με το υπόλοιπο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς του.
Έτσι, πολλοί υπηρέτες του ελληνικού καπιταλισμού, που ανησυχούν για την κερδοφορία των ελλήνων κεφαλαιοκρατών, ανησύχησαν σφόδρα και ύψωσαν στεντόρειες φωνές διαμαρτυρίας για τον «ανθελληνισμό» των «ελληνικών» τραπεζών, προσδίδοντας στις διαδικασίες αυτές που γεννάει η κρίση και η παρακμή του καπιταλισμού, «εθνικό» χαρακτήρα. Κατά κύριο λόγο είναι οι ίδιοι που με θέρμη, για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου, υποστηρίζουν την πρόσδεση της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας στον ιμπεριαλιστικό μηχανισμό της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και την παραχώρηση όλο και περισσότερων «εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων» στου διοικητικούς μηχανισμούς του διευθυντηρίου της.
Για ποιον κλαίνε οι εργατοπατέρες ;;
Ανάμεσά τους, εξέχουσα θέση διεκδικεί και η γνωστή συνδικαλιστική γραφειοκρατική ηγεσία της ΟΤΟΕ. Που προσέφυγε μάλιστα και στα δικαστήρια, διαμαρτυρόμενη, με ανακοίνωσή της, επειδή, με τις «διαδοχικές ανακεφαλαιοποιήσεις», «οι τράπεζες έχασαν και τα στοιχειώδη εθνικά και κοινωνικά χαρακτηριστικά που είχαν» (!!) και να καταδικάσει ιδιαίτερα την Τρίτη «ανακεφαλαιοποίηση» που «εκτός από τον αποκλεισμό από τις διοικήσεις των τραπεζών των παλαιών διοικητικών μελών, προβλέπει μαζί με αυτούς και την εκπαραθύρωση των εκπροσώπων των εργαζομένων και των εγχωρίων παραγωγικών φορέων»!!
Οι εργατοπατέρες της ΟΤΟΕ, λοιπόν ανησύχησαν σφόδρα. Όχι γιατί οι μισθοί των τραπεζοϋπαλλήλων, τα κατακτημένα τους δικαιώματα και οι ασφαλιστικές τους κατακτήσεις σφαγιάζονται και λεηλατούνται από την κυβέρνηση και το τραπεζικό κεφάλαιο, αλλά γιατί οι τράπεζες, οι ναοί της κερδοσκοπίας και της λεηλασίας της ζωής των εργαζομένων και του κοινωνικού πλούτου χάνουν τα «εθνικά» και «κοινωνικά» χαρακτηριστικά τους! Γιατί «οι εγχώριοι παραγωγικοί φορείς» (δηλαδή τα καπιταλιστικά κέντρα) και μαζί τους «οι εκπρόσωποι των εργαζομένων» (δηλαδή αυτοί οι ίδιοι) χάνουν τις θέσεις τους στις διοικήσεις των τραπεζών!!
Στον ίδιο ακριβώς δρόμο με την ηγεσία της ΟΤΟΕ, κινήθηκαν και οι διοικήσεις των τραπεζοϋπαλληλικών συλλόγων της ΕΘΝΙΚΗΣ και της ALPHA. Οι εργατοπατέρες της τελευταίας, μάλιστα, προχώρησαν περισσότερο. Στην ανακοίνωσή τους μαζί με τα άλλα δηλώνουν ότι το Δ.Σ. του Συλλόγου «επιβεβαίωσε την πλήρη και σταθερή εμπιστοσύνη και στήριξη προς την διοίκηση της τράπεζας και προς τα ανώτερα στελέχη της που φέρονται σχετιζόμενα με την υπόθεση των δανείων προς τον κ. Στ. Ψυχάρη». Η εργατοπατερική δουλικότητα στο απόγειό της!!
Στην ουσία, οι γραφειοκράτες αυτοί, δεν νοιάζονται καθόλου για τις καταστροφικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης πάνω στους εργαζόμενους Το «κλάμα» τους είναι για την «διακοπή» του μοντέλου συμβιβασμού που είχαν μέχρι τώρα συμφωνήσει με τους εκπροσώπους του τραπεζικού κεφαλαίου. Με το οποίο εξασφάλιζαν, έναντι των άφθονων δικών τους προνομίων, την κατάπνιξη και την φίμωση του τραπεζοϋπαλληλικού κινήματος.
Τις ανησυχίες τους αυτές τις μετέφεραν και στην συνάντηση που ζήτησαν επειγόντως να έχουν με τον υπουργό Δραγασάκη. Όπου και εξασφάλισαν, μεταξύ άλλων, την συμφωνία του ότι «οι εργαζόμενοι πρέπει να εκπροσωπούνται στα Δ.Σ. των τραπεζών», φεύγοντας «ήσυχοι» ότι ο ένας επιπλέον μισθός που έβγαζαν από την συμμετοχή τους στο ΔΣ των τραπεζών μαζί με τις πάμπολλες «διευκολύνσεις» που τους δίνουν οι στενές σχέσεις τους με τον κρατικό μηχανισμό θα συνεχίσουν να ρέουν.
Αυτή είναι και η ουσία της περιβόητης «συνδιοίκησης» ή της «συμμετοχής εκπροσώπων των εργαζομένων» στην διοίκηση των τραπεζών και κάθε άλλης καπιταλιστικής επιχείρησης. Που, στην χώρα, από τις αρχές της δεκαετίας του 1980, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία την «αποδέχτηκε», στο όνομα της δήθεν εξυπηρέτησης των συμφερόντων των εργαζομένων. Που πέρα από τα προνόμια των «εκπροσώπων» ουσιαστικά δεν έδωσε (και δεν μπορούσε να δώσει) τίποτα για τους εργαζόμενους. Αντίθετα χρησιμοποιήθηκε αποφασιστικά για την διαμόρφωση ενός πιο οργανωμένου προνομιούχου γραφειοκρατικού μηχανισμού κυβερνητικού και κρατικού συνδικαλισμού, για τον ασφυκτικό έλεγχο των συνδικαλιστικών οργανώσεων του εργατικού κινήματος και την εκτόνωση, παρεκτροπή και την κατάπνιξη της αγωνιστικής διάθεσης και των αγώνων των εργαζομένων.
Απέναντι στα παιγνίδια των ντόπιων και ξένων τραπεζιτών σε βάρος των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας, η απάντηση του τραπεζοϋπαλληλικού και ολόκληρου του εργατικού κινήματος, δεν μπορεί να είναι παρά η πάλη για την ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των τραπεζών και ολόκληρου του Χρηματοπιστωτικού συστήματος, με την επιβολή Εργατικού Ελέγχου από τους ίδιους τους εργαζόμενους.
Οι λογικές των «συνδιοικήσεων» και των «συμμετοχών στις διοικήσεις» δεν οδήγησαν και ούτε πρόκειται να οδηγήσουν πουθενά. Αντίθετα ανοίγουν διάπλατα τον δρόμο για το θάψιμο των συμφερόντων των εργαζομένων, αφού, αυτές, τους δένουν στο άρμα των συμφερόντων των εργοδοτών.
Επιτακτική η ανάγκη ανασυγκρότησης
Η τελευταία «δράση» της εργατοπατερικής γραφειοκρατικής διοίκησης της ΟΤΟΕ και των άλλων τραπεζοϋπαλληλικών συλλόγων δεν είναι παράξενη. Αποτελεί συνέχεια της εκφυλιστικής πορείας που είχε η ηγεσία αυτή. Με την συστηματική της δράση το ισχυρό κίνημα των εργαζομένων στις τράπεζες έχει φτάσει σε κατάσταση διάλυσης και οι τραπεζοϋπάλληλοι μένουν παθητικοί παρατηρητές των αντεργατικών βαρών που φορτώνονται στις πλάτες τους και σε βάρος των δικαιωμάτων τους.
Και αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει όσο οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δεν αποφασίζουν να βάλουν τέλος σε αυτή την κατάσταση. Να απαιτήσουν άμεσα την σύγκληση Γενικών Συνελεύσεων που με επίμονη την προετοιμασία να εξασφαλίσουν την μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και την δημοκρατική συζήτηση για την άμεση ενοποίηση όλων των διαφορετικών συλλόγων που υπάρχουν σε κάθε τράπεζα προς δόξα της γραφειοκρατίας και της διάσπασης, σε ένα ενιαίο σύλλογο όπου θα συμμετέχει κάθε εργαζόμενος σε αυτές, είτε είναι «μόνιμος» είτε «ενοικιαζόμενος». Την απόφαση για την προετοιμασία συγχώνευσης όλων των συλλόγων και την μετατροπή της ΟΤΟΕ σε ένα Ενιαίο Συνδικάτο Τραπεζών και ολόκληρου του Χρηματοπιστωτικού κλάδου. Την λειτουργία κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης με βάση τους κανόνες της εργατικής δημοκρατίας ώστε να εξασφαλίζεται η έκφραση και η υλοποίηση της πραγματικής θέλησης και διάθεση των ίδιων των εργαζομένων.
Ταυτόχρονα να αποφασιστεί η συστηματική και οργανωμένη πάλη για την συγκρότηση του αναγκαίου κοινού Ταξικού Μετώπου Πάλης με όλες τις δυνάμεις και τις οργανώσεις του εργατικού κινήματος για την ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης, την κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, την επανακατάκτηση των χαμένων δικαιωμάτων, την οριστική αντιμετώπιση των ολέθριων συνεπειών της κρίσης με την ανατροπή του εκμεταλλευτικού αστικού συστήματος που την προκαλεί και με την σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας.
Γ.Ν. – Χ.Σ.