Όχι άλλη κοροϊδία – Κάτω οι ψεύτες!
ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ Η ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΩΝ
Η κοροϊδία και τα ψέματα δεν έχουν τελειωμό! Το ίδιο όπως και η αθεράπευτη οργανική κρίση του παρακμασμένου παγκόσμιου κεφαλαιοκρατικού συστήματος, απαιτεί ολοένα και περισσότερες «θυσίες». Έτσι και οι πολιτικοί εκφραστές του χρησιμοποιούν διαρκώς περισσότερα ψέματα.
Ύστερα από το ναυάγιο των αντιδραστικών ληστρικών μέτρων, μνημόνιο κλπ, που ψήφισαν πέρυσι οι ηγέτες της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της Ευρώπης (για να πληρώσουν οι εργαζόμενοι και οι λαοί τα σπασμένα της κρίσης του καπιταλισμού) οι «δημοκράτες» και οι «σοσιαλιστές» ηγέτες των 27 χωρών, παρά τις μεταξύ τους αντιθέσεις, συμφώνησαν ξανά να συνεχίσουν την ίδια ληστρική πολιτική της λιτότητας. Και ετοιμάζουν ένα νέο πακέτο ακόμα αντιδραστικότερων μέτρων (μνημόνιο διαρκείας και άλλα) σε βάρος του βιοτικού επιπέδου και των καταχτήσεων των εργαζομένων, σε βάθος χρόνου. Ώστε να διασφαλίσουν τα προνόμια και τα κέρδη μιας ελάχιστης ομάδας κεφαλαιοκρατών (τραπεζίτες, εφοπλιστές, βιομήχανοι κλπ) που λυμαίνεται το μόχθο ολόκληρης της κοινωνίας.
Με τα αντιδραστικά αυτά μέτρα, που τα συμφώνησαν όλοι μαζί οι «δημοκράτες» και οι «σοσιαλιστές» (βόρειοι και νότιοι, μεγάλοι και μικροί) ηγέτες του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού κλαμπ, υπόσχονται και πάλι να καταπολεμήσουν την οικονομική κρίση και να δημιουργήσουν «νέους όρους» για μια «νέα ανάπτυξη και ευημερία» («πράσινη ανάπτυξη» επιμένουν να την ονομάζουν αρκετοί!). Κι ας είναι φανερό ότι η κοινωνία, οι ζωντανές δυνάμεις της κοινωνίας, βουλιάζουν διαρκώς βαθύτερα στο μαρασμό, στην κρίση και στην εξαθλίωση! Και πολλοί σοβαροί, ακόμα και αστοί, κοινωνικοί επιστήμονες, δεν παύουν να προειδοποιούν και να προβλέπουν νέα επιδείνωση της κρίσης της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας!
Θρασύτεροι απ’ όλους οι εκπρόσωποι του ελληνικού περιφερειακού ιμπεριαλισμού και ιδιαίτερα, μάλιστα, οι ψευτοσοσιαλιστές ηγέτες του ΠΑΣΟΚ, που πρωτοστάτησαν στη διαμόρφωση των αντιδραστικών μηχανισμών «σωτηρίας του ευρώ», διαφημίζουν ξεδιάντροπα, τις αντιδραστικές αυτές συμφωνίες σαν «θετικές» αποφάσεις! Και την ίδια ώρα που χαρίζουν στους τραπεζίτες νέα άφθονα δισεκατομμύρια, με «πόνο ψυχής», αυτοί οι θεατρίνοι, ζητάνε από τους εργαζόμενους και τον λαό κι άλλες θυσίες, πιο πολλές θυσίες! Για να βγούμε, δήθεν, από την κρίση και το αδιέξοδο, «να γίνει η χώρα μας ανταγωνιστική», να αυξηθούν κι άλλο τα κέρδη των ντόπιων και των ξένων κεφαλαιοκρατών και τότε να βαδίσουμε πλέον στην πλατιά λεωφόρο της «πράσινης ανάπτυξης»! Ζήσε μαύρε μου το Μάη να φας τριφύλλι. Και τα «σοσιαλιστικά», όπως και τα «δημοκρατικά» ακόμα και κάποια «αριστερά» παραμύθια τελειωμό δεν έχουν!
Όμως, τα γεγονότα κάθε μέρα και πιο καθαρά, φανερώνουν τη σκληρή αλήθεια. Ο Μινώταυρος του παρακμασμένου παγκόσμιου και ελληνικού καπιταλισμού, δεν έχει χορτασμό! Ζητάει όλο και περισσότερες θυσίες, τρώει τις ίδιες τις σάρκες του! Το σύστημα της κεφαλαιοκρατικής μισθοδουλείας, στην επιθανάτια αγωνία του απειλεί να συμπαρασύρει στον τάφο του ολόκληρη την κοινωνία!
Κανένα «πακέτο μέτρων», κανένας μηχανισμός στήριξης ή «σωτηρίας», καμιά συνταγή, (νεοφιλελεύθερη, κεϋνσιανή ή νεοκεϋνσιανή), δε θα μπορέσει να βγάλει τον σαπισμένο καπιταλισμό από το αδιέξοδο και το βάλτο της μόνιμης κι αγιάτρευτης κρίσης του. Τίποτε δεν θα τον απαλλάξει από τα ελλείμματα, τα χρέη, τα δάνεια, την τοκογλυφία και όλων των ειδών τις απάτες.
Μοναδική του «διέξοδος» είναι η καταλήστευση των εργαζόμενων, των λαών και των «αδύναμων» χωρών και η σφαγή των πεινασμένων μαζών όταν αυτές εξεγείρονται. Όπως ακριβώς το κάνει τώρα στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη και στις άλλες αραβικές χώρες. Σκάβοντας όμως έτσι όλο και πιο βαθιά το λάκκο του. Όσα ψέματα και παραμύθια περί «δημοκρατίας» και δικαιωμάτων του ανθρώπου κι όσες απατηλές υποσχέσεις κι αν πλασάρουν οι υπηρέτες του! Τα όποια περιθώρια αφήνει η διάσπαση του εργατικού κινήματος εξανεμίζονται με γρήγορους ρυθμούς. Η κοινωνική και πολιτική κρίση βαθαίνει ασταμάτητα. Ο μεγάλος προλεταριακός σεισμός και το παλλαϊκό τσουνάμι που θα συγκλονίσουν ολόκληρη τη γηραιά ήπειρο δεν θα αργήσουν.
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΓΡΟΤΩΝ
Την επιβεβαιωμένη, πολλές φορές, αλήθεια του επαναστατικού μαρξισμού, για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, για την επιταχτική ανάγκη της σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας, κάτω από την επαναστατική αυτοδιεύθυνση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων, κανένα καπιταλιστικό ψέμα δεν μπορεί να την σκεπάσει.
Ματαιοπονούν οι παραμυθάδες ηγέτες της μειοψηφικής κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Και όλα τα στηρίγματά τους, δεξιά και «αριστερά». Οι εργαζόμενοι και ο λαός αυτής της χώρας, όπως και οι ξεσηκωμένοι λαοί της Μ. Ανατολής και της αραβικής χερσονήσου, δεν τρώνε κουτόχορτο. Έχουν χορτάσει από τα ψέματα της κεφαλαιοκρατικής «δημοκρατικής» και ψευτοσοσιαλιστικής υπαλληλίας του σάπιου και βάρβαρου συστήματος της κεφαλαιοκρατικής ληστείας.
Η ώρα που η εργατική τάξη και ο λαός τούτης της πολύπαθης χώρας, θα σηκώσουν το ανάστημά τους, δεν είναι πολύ μακριά. Και τότε με όλη τους την οργή θα φωνάξουν και θα αξιώσουν:
– Όχι άλλη κοροϊδία – κάτω οι κλέφτες και οι ψεύτες!
– Δεν χρωστάμε τίποτε και σε κανέναν!
– Να ακυρωθούν όλες οι ληστρικές συμφωνίες
– Να διαγραφεί ολόκληρο το δημόσιο χρέος
– Την κρίση του καπιταλισμού να την πληρώσει η ντόπια και η ξένη κεφαλαιοκρατική ακρίδα!
Η συσσωρευμένη οργή και το ταξικό μίσος των προλεταριακών μαζών θα ξεχυθεί σαν καυτή λάβα και θα διαλύσει τους σάπιους εργατοπατερικούς μηχανισμούς και τα «αριστερά» πολιτικά υποστυλώματα. Και στη θέση τους θα ορθώσει το ρωμαλέο ενιαίο μέτωπο ταξικής πάλης των εργατών και όλων των εκμεταλλευόμενων.
Το χρέος των μαρξιστών επαναστατών, όπως και των πρωτοπόρων αγωνιστών της εργατικής τάξης, είναι να προετοιμαστούν για τις επερχόμενες αυτές επαναστατικές εξελίξεις. Ν’ ανοίξουν το δρόμο, παλεύοντας για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και την επαναστατική Κυβέρνηση Εργατών και Αγροτών. Την κυβέρνηση των Εργατικών Συμβουλίων, που θα βάλει τέλος στη σάπια εξουσία της κεφαλαιοκρατικής ολιγαρχίας. Για ν’ αποχτήσει το κίνημα των προλεταριακών μαζών την αναγκαία πολιτική προοπτική και να μη βρεθεί ακέφαλο, χωρίς επαναστατική ηγεσία, την κρίσιμη μέρα της εξέγερσης, όπως έγινε στην Αίγυπτο, στην Τυνησία, στο Ιράν, (πιο πριν), στη Συρία, στη Λιβύη και τις άλλες αραβικές χώρες.