Τα εγκλήματα του σταλινισμού
ΠΟΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ
Η 6η «ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ» ΤΟΥ 1934;
Πολύς θόρυβος γίνεται αυτόν τον καιρό γύρω από την περιβόητη γραφειοκρατική παρασυναγωγή της διορισμένης σταλινο – ζαχαριαδικής ομάδας, που την ονόμασαν 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ και πραγματοποιήθηκε αιφνιδιαστικά το Γενάρη του 1934. Ο λόγος είναι για το γραφειοκρατικό πραξικόπημα που ανέτρεψε το πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης, το πρόγραμμα που βασίζονταν στις ιδρυτικές αρχές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αλλά καμιά από τις αποχρώσεις του σταλινικού σοσιαλπατριωτισμού δεν τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους…
Μαζί και το κεφ. “Γραφειοκρατικός Εκφυλισμός” του Π. Πουλιόπουλου
(Από την Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;)
Τα εγκλήματα του σταλινισμού
ΠΟΙΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΕ
Η 6η «ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ» της ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ, το 1934;
Πολύς θόρυβος γίνεται αυτόν τον καιρό γύρω από την περιβόητη γραφειοκρατική παρασυναγωγή της διορισμένης σταλινο – ζαχαριαδικής ομάδας, που την ονόμασαν 6η Ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ και πραγματοποιήθηκε αιφνιδιαστικά το Γενάρη του 1934. Ο λόγος είναι για το γραφειοκρατικό πραξικόπημα που ανέτρεψε το πρόγραμμα της προλεταριακής επανάστασης, το πρόγραμμα που βασίζονταν στις ιδρυτικές αρχές της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αλλά καμιά από τις αποχρώσεις του σταλινικού σοσιαλπατριωτισμού δεν τολμάει να πει τα πράγματα με το όνομά τους, όπως έδειξαν τα γεγονότα. Να ομολογήσει ότι το πραξικόπημα εκείνο άνοιξε έναν πολύ βαθύ λάκκο για το επαναστατικό εργατικό κίνημα της χώρας μας. Κανείς τους δεν έχει το σθένος να πει την αλήθεια. Να παραδεχτεί δηλαδή ότι η περιλάλητη 6η “Ολομέλεια” ήταν ένα από τα πολλά πολιτικά εγκλήματα του σταλινισμού. Γιατί κατάργησε τις αρχές και το πρόγραμμα του λενινικού μπολσεβικισμού. Γιατί ήταν ένα αναθεωρητικό σοσιαλπατριωτικό πραξικόπημα! Δεν ήταν επομένως απλά ένα λάθος, ένα κάποιο λοξοδρόμισμα. Μα ήταν ένα προμελετημένο πολιτικό έγκλημα του σταλινικού μηχανισμού.
Ογδόντα ολόκληρα χρόνια από τότε και παρ’ όλες τις συμφορές που στοίχισε, στο μεταξύ, στο επαναστατικό μας κίνημα η ηλίθια στρατηγική της αστικοδημοκρατικής ολοκλήρωσης, η «νέα στρατηγική» που επέβαλε στο κόμμα εκείνη η γραφειοκρατική αντικομμουνιστική σύναξη, υπάρχουν ακόμα σ’ αυτόν εδώ τον τόπο άνθρωποι που λένε πως είναι κομμουνιστές κι έχουν το θράσος να υπερασπίζονται τα εγκλήματα του ντόπιου και του μοσχοβίτικου αντικομουνιστικού σταλινικού μηχανισμού. Κι επικαλούνται μάλιστα τον Λένιν (!) στην απέλπιδα προσπάθειά τους ν’ αποδείξουν την δήθεν μαρξιστική μπολσεβίκικη ορθότητα της ολέθριας εθνικορεφορμιστικής θεωρίας των σταδίων! Και της καιροσκοπικής πολιτικής των «λαϊκών μετώπων». Θεωρίας και πολιτικής που χαντάκωσε το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα, σ’ ολόκληρο τον κόσμο.
Όμως, η σταλινική διαστρέβλωση των μαρξιστικών διεθνιστικών ιδεών του Λένιν και του μπολσεβικισμού, δεν έχει πια πέραση στις μέρες μας. Τα σταλινικά ψευτο-«λενινικά» παραμύθια δεν γίνονται άκριτα δεκτά όπως άλλοτε, τον καιρό του γραφειοκρατικού σταλινικού μεσαίωνα. Οι νέοι επαναστάτες γυρεύουν τώρα ολόκληρη την αλήθεια, για τις ήττες, για τα «λάθη» και για τα εγκλήματα. Και μπορούν, πλέον, σήμερα, οι νέοι κομμουνιστές, δίχως παρωπίδες και διαμεσολαβητές, να μελετούνε οι ίδιοι τα έργα του Λένιν και να γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις αληθινές ιδέες όλων των γνήσιων μαρξιστών επαναστατών.
Γι’ αυτό και δεν δυσκολεύονται, ασφαλώς, οι σημερινοί μελετητές του Λένιν, να κρίνουν κατά πόσο ήταν γνήσια μαρξιστική – λενινική η κριτική αντίκρουση που είχε κάνει τότε ο συκοφαντημένος πρώτος γενικός γραμματέας του ΚΚΕ (1924-26), ο φωτισμένος διανοούμενος Παντελής Πουλιόπουλος, στις αναθεωρητικές αποφάσεις εκείνης της σταλινικής παρασυναγωγής. Με το γνωστό του έργο: «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;» Έργο με το οποίο υπερασπίζει με ακαταμάχητο τρόπο τις αρχές και το διεθνιστικό σοσιαλιστικό πρόγραμμα του λενινικού μπολσεβικισμού, τα θεμέλια της Κομμουνιστικής Διεθνούς ενάντια στην σοσιαλπατριωτική σταλινική αναθεώρηση. Και προφητικά προβλέπει τις συμφορές που έζησε το ελληνικό και το παγκόσμιο επαναστατικό κίνημα . Ένα έργο κι ένα πρόγραμμα πραγματικό λενινικό, που καμιά βεβαίως σχέση δεν έχει με το ψευτοσοσιαλιστικό πρόγραμμα που εισηγήθηκαν οι σταλινικοί γραφειοκράτες του Περισσού στο 19ο συνέδριου του ΚΚΕ. Ελπίζοντας να παραπλανήσουν έτσι τους νέους και ανήσυχους επαναστάτες!
Ωστόσο, οι λαλίστατοι “κομμουνιστές” του λεγόμενου «Εργατικού Αγώνα», οι σταλινο – ζαχαριαδικοί αυτοί αμύντορες των εθνικορεφορμιστικών αποφάσεων της εγκληματικής 6ης Ολομέλειας του 1934, οφείλουν να εξηγήσουν, επιτέλους, γιατί έπρεπε να καταργηθεί το παλιό πρόγραμμα του ΚΚΕ, η προηγούμενη στρατηγική του, της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης, που βασίζονταν στο ιδρυτικό μανιφέστο της Κομμουνιστικής Διεθνούς; Και γιατί αυτή η κολοσσιαία ανατροπή έπρεπε άραγε να γίνει αιφνιδιαστικά, από μια έκτακτη μάζωξη μιας ηγετικής ομάδας, πίσω από τις πλάτες των μελών και των οπαδών του κόμματος, χωρίς συνέδριο, χωρίς να προηγηθεί οποιαδήποτε συζήτηση; Ποια σχέση έχουν οι σταλινικές αυτές γραφειοκρατικές αυθαιρεσίες με τις αρχές, τις ιδέες και την παράδοση του λενινικού μπολσεβικισμού; Με αυτές τις μεθόδους ωμής κατάλυσης της κομμουνιστικής εσωκομματικής δημοκρατίας, που έφτασαν, στη συνέχεια, ακόμα και στην πλήρη διάλυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς! Και τελικά στην καταστροφή κι αυτής της ΕΣΣΔ!
Τι έχουν λοιπόν να πούνε σήμερα τα απολιθώματα του σταλινικού εθνικορεφορμισμού, για το αντικομουνιστικό ζαχαριαδικό πραξικόπημα του 1934 και για όλα τα άλλα σοσιαλπροδοτικά αντεπαναστατικά εγκλήματα του παγκόσμιου σταλινικού μηχανισμού, που διέλυσε και ντρόπιασε το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα;
Τι θα μπορούσαν τάχα να απαντήσουν σε όλα εκείνα που τους καταλόγισε ο πρώτος γραμματέας του κόμματος, ο άφταστος επαναστάτης Παντελής Πουλιόπουλος, για το στραγγάλισμα της εσωκομματικής δημοκρατίας; Και για την πλαστογράφηση των ιδεών του Λένιν, μαζί με την ξαφνική εξαφάνιση του προγράμματος της διεθνικής προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης, δηλαδή του ιδρυτικού προγράμματος της Διεθνούς ου Λένιν και του Τρότσκι, της 3ης Κομμουνιστικής Διεθνούς!!
Η σιωπή τους μαρτυράει την συνενοχή τους ίσως, ή την μαρξιστική αγραμματοσύνη τους. Μα ότι κι αν κάνουν, όσα ψέματα ή σοφιστείες κι αν αραδιάσουν ακόμα, η αλήθεια θα θριαμβεύσε, ο μαρξισμός θα νικήσειι.
Στη συνέχεια παραθέτουμε, από το βιβλίου του Παντελή Πουλιόπουλου «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;», το κεφάλαιο με τίτλο «Γραφειοκρατικός εκφυλισμός» (σελ. 23-26):
“Ι. ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ
Οι αποφάσεις της 6ης Ολομέλειας της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας πάνω στο «χαραχτήρα και τις κινητήριες δυνάμεις της επικείμενης επανάστασης» στην Ελλάδα, «για πρώτη φορά», καθώς λένε, μέσα στην 15χρονη ιστορία του Κόμματος, χαράζουνε μιά νέα στρατηγική προγραμματική αρχή, ριζικά αντίθετη με ό,τι ίσαμε τώρα δεχότανε το Κόμμα για πρόγραμά του: Η επανάσταση που θ’ ανατρέψει την εξουσία των καπιταλιστών στην Ελλάδα δε θα είναι πιά η πρελεταριακή, παρά θα είναι μιά άλλη, «αστικοδημοκρατική», και η νέα εξουσία που θα δημιουργήσει η επανάσταση αυτή δε θα είναι η διχτατορία της εργατικής τάξης, παρά θα είναι μιά κάποια «δημοκρατική διχτατορία», που δε θα την ασκήσει η εργατική τάξη μονάχη της, παρά μαζί και μοιρασμένα με τους «φτωχομεσαίους» χωρικούς.
ΠΗΓΕΣ. Οι παραθέσεις από τις αποφάσεις και τα πραχτικά των Παγκοσμίων Συνεδρίων της Κ.Δ., Συνεδρίων του Κ.Κ. Ρωσίας και από έργα του Ν. Λένιν γίνανε με βάση τα κείμενά τους από διάφορες εκδόσεις και αναδημοσιεύσεις ελληνικές, όσες υπάρχουνε, και ξενόγλωσσες, «Κομμουνιστική Επιθεώρηση», θεωρητικό όργανο του ΚΚΕ, τόμ. 1 και 2 – Thesen und Resolutionen des III Weltkongresses der Komintern. 1921, Hamburg. – G. Sinowieff, Die KI. Auf dem Vormarsch, 1922 (4ο Συνέδριο ΚΔ) – «Die Internationale», θεωρητικό όργανο του Κ.Κ. Γερμανίας, Μάρτης 1925. – N. Lenin, L’ imposta alimentaria στη «Rassegna Communista», θεωρ. Οργ. του Κ.Κ. Ιταλίας, 1922, 6. – Materialen zur Frage des Programmw der KI. Εκδ. Κ.Δ. 1924, όπου και όλα τα σχέδια προγραμμάτων με τις εισηγητικές εκθέσεις και το σχέδιο πλατφόρμας του Λένιν, Απρ. 1917: Τα καθήκοντα του προλεταριάτου στην Επανάστασή μας. – G. Zinovieff Leninisme, Paris 1926,αναδ. Από τη ρωσ. έκδ. της Κ.Δ. – N> Lenine, L’ Etat et la Revolution, – Die Wahlen zur konstituierenden Versammlung und die Diktatur den Proletariats, 1920.- «Η προλεταριακή επανάσταση και ο αποστάτης Κάουτσκι» κλπ. ΄Οπου ήτανε δυνατή η παραβολή των σχετικών κειμένων, οι αντίστοιχες παραπομπές στη ρως έκδ. των Απάντων του Λένιν γίνανε με βάση τις κατοπινές αναδημοσιεύσεις στη γερμ. Έκδοση του οργάνου της Κ.Δ. «Imprekor», 1925, 18, 1928, 61. – L. Trotsky, L’ International Communiste après Lenine, 1930. – Platform der russischen Opposition, nicht veroftenltickt von Stalin’schen ZK. 1928. Από τις ίδιες πηγές, καθώς και από: Der Kampf um die KI., Dokumente der rus. Op. nicht veroff. Vom Stalin’ schen ZK., Berlin 1927, είναι οι παραθέσεις από άρθρα της «Πράβντας», έγγραφα και λόγους της ρωσικής αντιπολίτευσης. Οι παραθέσεις από ντοκουμέντα κινέζικα γίνουνται με βάση την έκδοση της «Fahne des KommunismusQ Wie die chinesische Revolution zugrunde gerichtet wurde, 1927, Επιστολή από τη Σαγκάη προς την Ε.Ε. της Κ.Δ., που τη εξαφάνισε ο Στάλιν. ΄Οσες άλλες πηγές χρησιμοποιήθηκαν, από έργα και μονογραφίες των Μαρξ, ΄Ενγκελς, Λένιν, Τρότσκι, της Ρόξας Λούξεμπουργκ, Στάλιν, G. Lucacs, Κάουοτσκι, Hegel, αναφέρουνται ξεχωριστά στα σχετικά μέρη του βιβλίου.
Αυτό θα είναι ένα ενδιάμεσο πολιτικό και οικονομικό καθεστώς, που θα τον περάσουμε αναπότρεπτα ώσπου νάρθει «λίγο ή πολύ γρήγορα» η διχτατορία του προλεταριάτου. Και το νέο αυτό μιχτό «εργατοαγροτικό» καθεστώς δε θα εφαρμόσει μέτρα σοσιαλιστικής κοινωνικής επανάστασης, παρά θα περιορίζεται μονάχα να συμπληρώνει τον ατέλειωτο ακόμα από την αντιδραστική μπουρζουαζία αστικοδημοκρατικό μετασχηματισμό της χώρας, ώσπου να ωριμάσουν έτσι – πάντα «λίγο ή πολύ γρήγορα» – οι «προϋποθέσεις» για την έναρξη της σοσιαλιστικής μετατροπής και στη χώρα μας. («Ριζοσπάστης», 21, 24, 25, 26 Γενάρη 1934).
Μιά τέτοια κολοσιαίας σημασίας αλλαγή, που οι συνέπειές της θίγουνε το σύνολο της πραχτικής δράσης του Κόμματος σαν ταξικού κόμματος του προλεταριάτου, αναγγέλθηκε στις 21 του Γενάρη 1934 αιφνιδιαστικά, σαν αναπάντεχη είδηση για κάποιο παράδοξο γεγονός, δίχως το Κόμμα ούτε σε συνέδριοό του, ούτε στη βάση του, όχι να συζητήσει, να διαφωτιστεί και να πειστεί για την ορθότητά της, μα ούτε καν να υποψιάζεται από πριν πως υπάρχει ένα τέτοιο ζήτημα. Οι τοποθετημένοι από τα πάνω υπάλληλοι της σταλινικής γραφειοκρατίας, που ποτέ δεν εκλέχτηκαν, ούτε λογοδοτήσανε στο Κόμμα, βγάλανε μέσα σε μιά συνάθροισή τους (δήθεν 6η Ολομέλεια) το νέο «διάταγμα», και ύστερα κάλεσαν από τη μιά μεριά τα τοποθετημένα από τους ίδιους πάλι πρόσωπα του τοπικοόυ μηχανισμού τους να στείλουνε στο «Ριζοσπάστη» τις συνηθισμένες «παμψηφεί» εγκρίσεις των «αχτίβ», κι από την άλλη μεριά τα εμβρόντητα μέλη να πειθαρχήσουνε στη «γενική γραμμή» και να καταδικάσουνε «παμψηφεί» ως «αντεπαναστάτη πράχτορα του τροτσκισμού» κάθε «ασεβούντα» προς το αλάθητο της «καθοδήγησηε», όμοια όπως αυτή έκανε με το μέλος της Ασημίδη. Φαίνεται μόνο πως το πράμα δεν είναι και τόσο εύκολο τούτη τη φορά, γιατί, καθώς ο ίδιος ο εισηγητής μας το λέει, η απόφασή του «για μέλη είναι βουνό»! («Ριζοσπάστης» 26-1-34).
Κάθε στοχαστικός επαναστάτης που παρακολούθησε οπωσδήποτε την εξέλιξη στη Διεθνή ύστερ’ από το Λένιν και θυμάται με πόση προσοχή στον καιρό τους τα Κομμουνιστικά Κόμματα θέτανε από πριν σε όλα τα μέλη τους για συζήτηση και έγκριση όχι μονάχα τις στρατηγικές στροφές, μα ακόμα και κάθε ουσιώδη ταχτική στροφή, έτσι που όλο το Κόμμα, διαφωτισμένο και πεισμένο για την ορθότητά της, να την εφαρμόσει ενσυνείδητα, με πραγματική κομμουνιστική πειθαρχία, αυτός δε μπορεί παρά να δει στη λεγόμενη 6η Ολομέλεια το αποκορύφωμα της γραφειοκρατικής εξαχρείωσης.
Ο οργανωτικός εκφυλισμός της Κομμουνιστικής Διεθνούς από τη σταλινική ομάδα που επικρατούσε ύστερ’ από το Λένιν, εκδηλώθηκε με την ολοκληρωτική κατάργηση του Δημοκρατικού Συγκεντρωτισμού, που είναι θεμελιακή αρχή για την οργάνωση ενός κομμουνιστικού κόμματος. «Το δημοκρατικό συγκεντρωατικό σύστημα προέρχεται από τη σύνθεση της προλεταριακής συγκεντρωτικότητας και της προλεταριακής δημοκρατικότητας. Συγκέντρωση μέσα στο Κ.Κ. είναι συγκέντρωση πολιτικής δράσης, όχι συγκέντρωση κυριαρχίας και εξουσίας. Το δυϊσμό γραφειοκρατίας και «λαού»…, την υποδιαίρεση από τη μιά μεριά σε υπάλληλους που παίζουνε τον ενεργητικό ρόλο και από την άλλη στους διοικούμενους που βρίσκονται σε παθητική κατάσταση, τις τάσεις αυτές που το επαναστατικό κίνημα τις κληρονόμησε αναγκαστικά από το αστικό περιγάλλον…, το Κ.Κ. πρέπει να τις υπερνικήσει… με μια συστηματική πολιτική και οργανωτική εργασίς». (Απόφαση 2ου Παγκόσμιου Συνέδριου Κ.Δ., συνταγμένη από τον ίδιο τον Λένιν). Η «πιό αποφασιστική πάλη ενάντια στο γραφειοκρατισμό» μπήκε με πρόταση του Λένιν στο πρόγραμμα του Κ.Κ. Ρωσσίας σαν ένα «απόλυτα επιταχτικό καθήκον… γιατί ο γραφειοκρατισμός είναι συνδεδεμένος με το μικροαστικό χάος, με την αποσυνθετική του επίδραση». Σήμερα η σταλινική ομάδα, χρησιμοποιώντας τις μέθοδες της παλιότερης ρωμέικης φαυλοκρατίας, χαρακτηρίζει για «αντεπαναστατική» κάθε πάλη των κομμουνιστών ενάντια στο γραφειοκρατισμό γενικά. Κάθε πολιτική διαφωνία, που αναπόφευγα ξεσπάει μέσα στο Κόμμα, την πνίγει με μηχανικά μέτρα, διαγραφές από την οργάνωση, και με την πολιτική συκοφαντία. Κι αυτά, στο όνομα του Λένιν, που ωστόσο δεν κουραζότανε να φωνάζει: «Είναι ανάγκη όλα τα μέλη του Κόμματος με απόλυτη ψυχραιμία και με την πιο μεγάλη ευθύτητα, να καταπιάνονται κάθε φορά και να μελετούνε: πρώτα την ουσία των διαφωνιών και ύστερα την εξέλιξη της ενδοκομματικής πάλης. Πρέπει και τα δύο να τα μελετούνε και ν’ απαιτούνε ακριβέστατα ντοκουμέντα για τις διάφορες γνώμες, που πρέπει να τυπώνονται και να συζητιούνται από όλες τις πλευρές». (Λένιν, ΄Απαντα α. Τόμος 18, μέρ. 1, σ. 29).
Η κεντριστική ομάδα σκεπάζει την ποδοπάτηση των οργανωτικών αυτών αρχών βάζοντας μπρος στα πολιτικά αιδαπαιδαγώγητα μέλη το δίλημμα: ΄Εχουμε καιρό για συζήτηση σε τόσο κρίσιμες στιγμές πάλης; Η μαρξιστική Αριστερά ποτέ δεν υποστήριζε να συζητήσουμε αντί ν’ αγωνιστούμε. Η πάλη με τον ταξικό εχθρό, ενάντια στην τρομοκρατία και στις φασιστικές επιθέσεις του κεφαλαίου, πρέπει να διεξαχτεί ταυτόχρονα με την ιδεολογική πάλη μέσα στην επαναστατική πρωτοπορία και στο Κόμμα για τη σωστή γραμμή, για τη διόρθωση των καταστρεφτικών σφαλμάτων που κάνουν άκαρπη την πάλη με την εχθρική τάξη. Μόνο εκείνοι που στην πολιτική συζήτηση θα φέρουνε τις αμφιβολίες τους, όσοι εκεί θα χαλυβδωθούνε πολιτικά, εκείνου μόνο θα μπορέσουν έξω, στην πάλη με τον εχθρό, να φέρουν αποτέλεσμα, εκείνοι μόνο πάνω στον καθημερινό ταξικό αγώνα θα καταχτήσουνε με την πνευματική τους πάλη και την επιχειρηματολογία τους τη συνείδηση του καθυστερημένου εργάτη, του επηρεασμένου από τους αστούς, τους εργατοκάπηλους και τους ρεφορμιστές, και θα τόνε φέρουνε στον κομμουνισμό. ΄Οταν ο γερμανικός ιμπεριαλισμός άπλωνε το σιδερένιο τακούνι του στο 1918 για να συντρίψει τη Σοβιετική Ρωσία που είχε καταρρεύσει στρατιωτικά, όταν υπαγόρευε την άτιμη συνθήκη του Μπρέστ Λιτόφσκ, τότε μέσα στο Μπολσεβίκικο Κόμμα ξέσπασε μιά τεράστια πάλη. Να δεχτούν ή ν’ αποκρούσουνε την άτιμη συνθήκη; Ο Λένιν έλεγε: Πρέπει να κερδίσουμε καιρό, η γερμανική επανάνσταση θα μας βοηθήσει. Ο Μπουχάριν και ο Ράντεκ φωνάζανε: ο οππορτουνιστής Λένιν θέλει να υπογράψει μιά άτιμη συνθήκη. Κρινότανε η ζωή ή ο θάνατος της Επανάστασης. Και όμως ο Λένιν με τη συζήτηση έπεισε το Κόμμα, δεν έπνιξε μηχανικά την Αντιπολίτευση, μ’ όλο που αυτή τότε άρχισε να παίζει και με την ιδέα της σύλληψης του Λένιν.”
Από το βιβλίο «Δημοκρατική ή Σοσιαλιστική Επανάσταση στην Ελλάδα;»
Διαβάστε ή κατεβάστε (σε PDF) ολόκληρο το βιβλίο, εδώ