Οι ηγεσίες της Αριστεράς
σε κοινοβουλευτική ρέμβη
Το ραγισμένο και αδύναμο Μαύρο Μέτωπο, η ξεχαρβαλωμένη δουλική κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου, συνεχίζει να κυβερνάει για λογαριασμό των κεφαλαιοκρατών, να διαφεντεύει την ζωή των εργαζομένων και όλωντων εκμεταλλευομένων της ελληνικής κοινωνίας και να τους καταδικάζει στην φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση γιατί η διάσπαση, η ανοργανωσιά και η έλλειψη συντονισμού των δυνάμεων του εργατικού κινήματος. ο έλεγχος των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεών από τις ενδοτικές κυβερνητικές και καθεστωτικές εργατοπατερικές φατρίες του γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού μηχανισμού, οι προκάτ αναποτελεσματικοί «αγώνες» τουφεκιές στον αέρα, πνίγουν την εργατική αγωνιστική διάθεση στην απογοήτευση και στο αίσθημα ανημποριάς. Σ΄ αυτή την διαδικασία, καταλυτικός είναι ο ρόλος των ηγεσιών των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς… Για Συνέχεια πατήστε εδώ
Οι ηγεσίες της Αριστεράς
σε κοινοβουλευτική ρέμβη
Κι όμως, το ραγισμένο και αδύναμο Μαύρο Μέτωπο, η ξεχαρβαλωμένη δουλική κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου, συνεχίζει να κυβερνάει για λογαριασμό των κεφαλαιοκρατών, να διαφεντεύει την ζωή των εργαζομένων και όλων των εκμεταλλευομένων της ελληνικής κοινωνίας και να τους καταδικάζει στην φτώχεια, την ανεργία και την εξαθλίωση. Όχι γιατί έχει κάποια δύναμη. Αλλά γιατί η εργατική τάξη και οι άλλοι εργαζόμενοι, η συσσωρευμένη λαϊκή οργή που κατακλύζει διάχυτη ολόκληρη την κοινωνία, η αγανάκτηση που ξεχειλίζει σε κάθε εκμεταλλευόμενο, δεν μπορούν να ανατρέψουν, αυτή και το εκμεταλλευτικό σάπιο καθεστώς της κεφαλαιοκρατίας.
Η διάσπαση, η ανοργανωσιά και η έλλειψη συντονισμού των δυνάμεων του εργατικού κινήματος. Ο έλεγχος των εργατικών συνδικαλιστικών οργανώσεών από τις ενδοτικές κυβερνητικές και καθεστωτικές εργατοπατερικές φατρίες του γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού μηχανισμού, (που χτίστηκε μεθοδικά και σκόπιμα, για δεκαετίες, από τα καθεστωτικά κόμματα, τις κυβερνήσεις και τον κρατικό μηχανισμό). Οι προκάτ αναποτελεσματικοί «αγώνες» τουφεκιές στον αέρα, που πνίγουν στην απογοήτευση και στο αίσθημα ανημποριάς την εργατική αγωνιστική διάθεση. Όλα αυτά, εξανεμίζουν την λαϊκή αγανάκτηση και αποδυναμώνουν την εργατική τάξη και τους διασπασμένους αγώνες της απέναντι στην έντονη και εκτεταμένη κεφαλαιοκρατική επίθεση που δέχεται. Είναι ακριβώς αυτά που αποτελούν την μοναδική πηγή δύναμης των αστικών κυβερνήσεων και ολόκληρου του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος.
Σ΄ αυτή την διαδικασία, καταλυτικός είναι ο ρόλος των ηγεσιών των κοινοβουλευτικών κομμάτων της αριστεράς. Που, αν και μιλάνε στο όνομα των συμφερόντων των εργατών, του λαού και των εκμεταλλευομένων, μένουν αυτιστικά προσηλωμένες στις κοινοβουλευτικές τους προσδοκίες. Προβάλλοντας την άνοδο των εκλογικών ποσοστών τους ως το μοναδικό ουσιαστικό τρόπο στάσης απέναντι στην αντιλαϊκή επίθεση του κεφαλαίου, αρνούνται συστηματικά να αναλάβουν κάθε δράση για την οργάνωση και την ενιαία πάλη της εργατικής τάξης, για το Ενιαίο Εργατικό Ταξικό Μέτωπο. Αποφεύγουν κάθε ουσιαστική οργανωμένη και σχεδιασμένη ενιαία πολιτική και κοινωνική δράση των εργαζομένων που ξεφεύγει από τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και θα οδηγούσε στην ανατροπή της κυβέρνησης και του καθεστώτος.
Ακόμα και η ηγεσία του ΚΚΕ, που συγκριτικά με τις ηγεσίες της υπόλοιπης αριστεράς, υπερθεματίζει σε εκκλήσεις και αναφορές για οργάνωση και ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, πάντα καταλήγει στο ίδιο σημείο. Ψηφίστε ΚΚΕ για να λυθούν όλα τα προβλήματα. Και παρά τις συνεχείς αναφορές της για αγωνιστικά «Μέτωπα» -που πότε τα βαφτίζει εργατικά και πότε λαϊκά, σαν να μην ξέρει τάχα την τεράστια διαφορά που έχει το ένα από το άλλο- δεν διστάζει να διασπά τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος για χάρη των κοινοβουλευτικών της επιδιώξεων και να περιορίζει τα «Μέτωπα» αυτά μόνο στις δυνάμεις που την ακολουθούν ή που θα την ψηφίσουν!
Μακάριες στην κοινοβουλευτική τους αναμονή, οι ηγεσίες των μεγάλων κομμάτων της Αριστεράς αφήνουν την κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου να κάνει ανενόχλητη τις δουλειές του ελληνικού και ολόκληρου του ευρωπαϊκού κεφαλαίου σε βάρος των εργαζομένων, περιμένοντας πότε αυτή θα αποφασίσει να κάνει εκλογές ή να πέσει από μόνη της!
Οι ηγεσίες αυτές έχουν προσαρμόσει τους προγραμματικούς στόχους των κομμάτων τους στα «διορθωτικά» όρια «εκσυγχρονισμού» του αστικού εκμεταλλευτικού καθεστώτος. Η κάθε μια, με το δικό της διαφορετικό τρόπο, διακηρύσσει την απάτη πως θα μπορούσε τάχα το καπιταλιστικό καθεστώς, χωρίς να ανατραπεί, να «εκσυγχρονιστεί» σε «καλύτερο» και «δημοκρατικότερο», πιο «ανθρώπινο» με λιγότερη εκμετάλλευση! Προσβλέποντας στις ψήφους μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων, χαϊδεύουν τις οπισθοδρομικές αυταπάτες τους και παραμυθιάζουν την εργατική τάξη ότι μπορούν να τα «πετύχουν» αυτά, μέσα από τον κοινοβουλευτικό δρόμο του ίδιου του καθεστώτος, αρκεί να συγκεντρώσουν τα κόμματά τους μεγάλα ποσοστά ψήφων!
Ιδιαίτερα οι ομογάλακτες από τον σταλινισμό συμβιβαστικές ηγεσίες της ΔΗΜΑΡ και του ΣΥΝ, διανθίζουν τα παραμύθια αυτά με άλλα, ακόμα πιο επικίνδυνα. Υποστηρίζουν την δήθεν δυνατότητα της «Ευρωπαϊκής Ένωσης», αυτής της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, να μετασχηματιστεί σε «φιλολαϊκή», σε «Ευρώπη των λαών». Ταυτίζοντας, λαθραία, τον αντεπαναστατικό ληστρικό μηχανισμό του ευρωπαϊκού κεφαλαίου με την αναγκαία Ενωμένη Ευρώπη και καλλιεργώντας το παραπλανητικό και εγκληματικό ψέμα στους εργαζόμενους ότι αυτή μπορεί τάχα να υπάρξει πάνω στις βάσεις του σάπιου και αποσυντιθέμενου καπιταλισμού.
Αλλά και η ηγεσία του ΚΚΕ, παρά τις σωστές διαπιστώσεις με τις οποίες, τον τελευταίο χρόνο, γεμίζει τις σελίδες του «Ριζοσπάστη» -για το αδύνατο της μεταρρύθμισής του καπιταλισμού, για την ανάγκη ανατροπής του, για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ε.Ε.- οι καταληκτικές πολιτικές θέσεις της, για «αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό», «λαϊκή εξουσία» και «λαϊκή οικονομία», απενεργοποιούν και αναιρούν τους βασικούς ανατρεπτικούς αντικαπιταλιστικούς προσανατολισμούς που στα λόγια διακηρύσσει. Και αποκαλύπτει ότι δεν έχει μετακινηθεί ούτε σπιθαμή από τα μεταρρυθμιστικά και συμβιβαστικά «λαϊκομετωπικά» θεμέλια του σταλινισμού που αμέτρητες φορές κράτησαν και κρατούν την εργατική τάξη δέσμια στις μικροαστικές – μεσοαστικές οπισθοδρομικές φαντασιώσεις για «δημοκρατικό» «αντιμονοπωλιακό» καπιταλισμό.
Με διασπασμένο ανοργάνωτο και ασυντόνιστο το εργατικό και το λαϊκό κίνημα και με ηγεσίες της αριστεράς, βυθισμένες στον κοινοβουλευτικό ρεμβασμό, δεν είναι καθόλου παράξενο που οι δυνάμεις του εκμεταλλευτικού καθεστώτος και της κυβέρνησής του βρίσκουν την «δύναμη» να ξετυλίγουν την σκληρότερη και πιο βάρβαρη αντεργατική επίθεση σε βάρος των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων, παρά την φουντωμένη εργατική αγανάκτηση και την ξεχειλισμένη λαϊκή οργή.
Ο καπιταλισμός «διορθώνεται»
μόνο με την σοσιαλιστική ανατροπή του
Σε αντίθεση με τις ενέσεις αισιοδοξίας και τα προπαγανδιστικά επικοινωνιακά τρικι, στα οποία καταφεύγουν κυβέρνηση, ΜΜΕ και τα υπόλοιπα καθεστωτικά επιτελεία για να «ηρεμήσουν» την αυξανόμενη λαϊκή οργή, η εξέλιξη της ελληνικής, της ευρωπαϊκής και της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης έχει μια αμετάκλητη πορεία βαριάς επιδείνωσης, ανεξάρτητα από τις όποιες περιστασιακές «ανακάμψεις» ή επιβραδύνσεις που ίσως καταφέρουν να πετύχουν με τα βαριά αντεργατικά μέτρα αύξησης των ποσοστών κέρδους του κεφαλαίου. Μια πορεία που καθορίζεται κυρίως όχι από τις διαχειριστικές πολιτικές των κυβερνήσεων αλλά από την δομική αδυναμία του καπιταλιστικού συστήματος να κρατήσει σε λειτουργία και να αναπτύξει τις τεράστιες παραγωγικές δυνάμεις που το ίδιο έχει δημιουργήσει.
Η επιβίωση αυτού του ξεπερασμένου ιστορικά εκμεταλλευτικού συστήματος της ατομικής ιδιοκτησίας, είναι συνυφασμένη με τον εξοντωτικό περιορισμό των οικονομικών και κοινωνικών κατακτήσεων των εκμεταλλευομένων, με την οικονομική αποσύνθεση, την φτώχεια, την εξαθλίωση της κοινωνίας. Η σωτηρία του αστικού πολιτικού καθεστώτος, από τις έντονες ταξικές συγκρούσεις και τις αναπόφευκτες κοινωνικές και πολιτικές αναταραχές -που η ίδια η κρίση του αναγεννάει και φουντώνει- απαιτεί την σύνθλιψη των δημοκρατικών πολιτικών δικαιωμάτων. Επιβάλλει την όλο και μεγαλύτερη απογύμνωση της αστικής κοινοβουλευτικής ψευτοδημοκρατίας από τα ελάχιστα εναπομείνοντα τυπικά «δημοκρατικά» χαρακτηριστικά της, την όλο και εντονότερη ανάδειξη του πραγματικού της περιεχομένου, της δικτατορίας του κεφαλαίου.
Η πραγματικότητα αυτή του αποσυντιθέμενου ιμπεριαλιστικού καπιταλιστικού συστήματος, που οι εκμεταλλευόμενες μάζες την βιώνουν με τραγικό τρόπο καθημερινά σε ολόκληρο τον πλανήτη, σε ανεπτυγμένες και καθυστερημένες χώρες, μικρές και μεγάλες, καταδεικνύει την ψευτιά, την απάτη και την ουτοπία όλων όσων υποστηρίζουν την μεταρρύθμιση του καπιταλισμού σε ένα «δημοκρατικότερο» «εκσυγχρονισμένο» «πιο ανθρώπινο» σύστημα. Που διαδίδουν ότι θα τον «διορθώσουν» με «ικανότερες», «δημοκρατικότερες» και πιο «λαϊκές» κυβερνήσεις. Που ισχυρίζονται ότι με «αντιμονοπωλιακή πολιτική» θα τον κάνουν να λειτουργήσει χωρίς μονοπώλια, γυρίζοντάς τον πίσω, στο ανταγωνιστικό του στάδιο. Που καλλιεργούν την αυταπάτη ότι μέσα από τον ψευτοδημοκρατικό κοινοβουλευτισμό θα «διορθώσουν» τον αντιδραστικό του αντεργατικό κρατικό μηχανισμό προς «λαϊκή» κατεύθυνση.
Η πραγματικότητα αυτή κάνει πλέρια και αδιαμφισβήτητα καθαρό ότι ο μόνος τρόπος για να απαλλαχθεί η εργατική τάξη, το σύνολο των εκμεταλλευομένων και ολόκληρη η κοινωνία από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και όλες τις καταστροφικές συνέπειες της αποσύνθεσης της, είναι η ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος και του πολιτικού του καθεστώτος (της αστικής ψευτοδημοκρατίας). Είναι η κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, η διάλυση του αστικού κρατικού μηχανισμού και το χτίσιμο του εργατικού συμβουλιακού κράτους, η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας πάνω στα μέσα παραγωγής, η κοινωνικοποίησή τους, ο σχεδιασμός ολόκληρης της οικονομικής λειτουργίας με βάση τα εργατικά και κοινωνικά συμφέροντα, κάτω από την διοίκηση και τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων, η σοσιαλιστική αναδιοργάνωση της οικονομίας και ολόκληρης της κοινωνίας.
Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο και
Μέτωπο όλων των κομμάτων της Αριστεράς
για Κυβέρνηση Εργατών και φτωχών αγροτών
Η επερχόμενη μεγάλη ταξική σύγκρουση και εκτεταμένη κοινωνική και πολιτική αναταραχή, στην οποία αναπόφευκτα οδηγούν οι καθημερινές εξελίξεις, θα καθορίσει τους νικητές και τους νικημένους και θα διαμορφώσει για μεγάλο διάστημα την τύχη των οικονομικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και ολόκληρης της κοινωνίας.
Για άλλη μια φορά η ιστορία και η κοινωνική πραγματικότητα κραυγάζει ότι η υπόθεση της υπεράσπισης των εργατικών δικαιωμάτων και της ίδια της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης και ολόκληρης ης κοινωνίας είναι υπόθεση των ίδιων των εργατών. Σωτήρες για τους εργαζόμενους δεν υπήρξαν, δεν υπάρχουν ούτε και θα υπάρξουν ποτέ. Η ζωή και το μέλλον τους, μαζί και ολόκληρης της κοινωνίας, θα κριθεί στο πεδίο της ταξικής πάλης από το βαθμό οργάνωσης, ηγεσίας και προγράμματος που διαθέτει η κάθε τάξη.
Για κάθε πραγματικό κομμουνιστή και σοσιαλιστή, για κάθε πρωτοπόρο αγωνιστή της εργατικής τάξης και της νεολαίας, για κάθε προβληματισμένο εργάτη και εκμεταλλευόμενο οργανωμένο ή ανοργάνωτο, δεν δικαιολογείται καμιά άλλη καθυστέρηση. Μέσα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε λαϊκή γειτονιά, δημιουργώντας Επιτροπές Αγώνα, να παλέψουμε οργανωμένα και συντονισμένα για την οργάνωση των εργατών και των άλλων εκμεταλλευομένων, για την μαζικοποίηση των συνδικαλιστικών οργανώσεων, για τον συντονισμό της λαϊκής οργής με το εργατικό κίνημα.
Απέναντι στην κοινοβουλευτική ρέμβη των ηγετών της Αριστεράς και ενάντια στις καταστροφικές ρεφορμιστικές συμβιβαστικές πολιτικές τους, να αντιτάξουμε και να προωθήσουμε την πάλη για την αντιμετώπιση της εντεινόμενης εξαθλιωτικής επίθεσης του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών του. Η οργάνωση και ανάπτυξη της αντεπίθεσης της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, η πάλη για την ανατροπή των καταστροφικών συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης και βαρβαρότητας, πρέπει να γίνει καθημερινή υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων.
Αντίθετα από τα ψεύτικα «μέτωπα» οπαδών που ανακοινώνουν κάθε λίγο και λιγάκι οι αριστερές ηγεσίες με τις «δικές τους δυνάμεις» μόνο, οι πρωτοπόροι αγωνιστές της εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων πρέπει να αναπτύξουν καθημερινή πάλη για την οικοδόμηση του Ενιαίου Ταξικού Μετώπου της εργατικής τάξης. Του εργατικού μετώπου που θα συνενώσει όλες τις εργατικές δυνάμεις, όλες τις οργανωμένες και μη δυνάμεις του εργατικού κινήματος, ανεξάρτητα θρησκευτικών, πολιτικών, εθνικών, δερματικών ή άλλων χαρακτηριστικών, για την απόκρουση της κεφαλαιοκρατικής επίθεσης, για την ακύρωση των νόμων και κυβερνητικών διατάξεων που καταργούν οικονομικές, ασφαλιστικές και κοινωνικές εργατικές κατακτήσεις, για την υπεράσπιση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης, για νέες κατακτήσεις βελτίωσης των συνθηκών ζωής τους.
Στα καθεστωτικά συνδικαλιστικά παιγνίδια ελέγχου των εργαζομένων, να αντιπαραθέσουν την κοινή πάλη για την μαζικοποίηση των πνιγμένων και άδειων εργατικών σωματείων, για το ξήλωμα των γραφειοκρατικών μηχανισμών που τα στραγγαλίζουν, για την ανάδειξη των μαζικών γενικών συνελεύσεων των εργαζομένων σε κυρίαρχα όργανά τους. Για ένα Πανεργατικό Συνέδριο με άμεσα εκλεγμένους αντιπροσώπους από μαζικές δημοκρατικές Γενικές Συνελεύσεις που θα συζητήσει και θα αποφασίσει την αναγκαία οργάνωση και το πρόγραμμα πάλης ενάντια στην επίθεση του κεφαλαίου και την καπιταλιστική κρίση και θα εκλέξει νέα ηγεσία της ΓΣΕΕ, της κορυφαίας συνδικαλιστικής οργάνωσης του εργατικού κινήματος, απελευθερώνοντάς την από τον έλεγχο των κυβερνητικών και καθεστωτικών μηχανισμών,.
Αντίθετα από την υποταγή, στους σικέ κοινοβουλευτικούς «κανόνες» της αστικής ψευτοδημοκρατίας, να απαιτήσουμε και να επιβάλλουμε τον συντονισμό και την συνεργασία όλων των δυνάμεων της αριστεράς, των οργανώσεων του εργατικού και λαϊκού κινήματος για την καθημερινή οργάνωση της πάλης ανατροπής της κυβέρνησης του Μαύρου Μετώπου, για την κοινή αξιοποίηση των επερχόμενων εκλογών από ένα Μέτωπο της Αριστεράς με κεντρική διεκδίκηση την εγκαθίδρυση κυβέρνησης εργατών και φτωχών αγροτών. Που βασισμένη πάνω στους ίδιους τους εργαζόμενους και σε ένα νέο κρατικό μηχανισμό των εργατικών συμβουλίων, θα προχωρήσει άμεσα στην μονομερή διαγραφή του δημόσιου χρέους, στην ακύρωση της αντεργατικής νομοθεσίας των μνημονίων και κάθε προηγούμενης, στην αποδέσμευση της χώρας από την λυκοσυμμαχία του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού της «Ευρωπαϊκής ΄Ένωσης», στην έξοδο από το ευρώ, στην εθνικοποίηση χωρίς καμιά αποζημίωση των τραπεζών και του χρηματοοικονομικού συστήματος, στην δημιουργία μιας μόνο Κρατικής Τράπεζας, στην απαλλοτρίωση χωρίς καμιά αποζημίωση και κοινωνικοποίηση όλων των βασικών μονάδων παραγωγής και όσων επιχειρήσεων κλείνουν ή αρνούνται να λειτουργήσουν, στον σχεδιασμό ολόκληρης της οικονομικής λειτουργίας κάτω από τον έλεγχο των ίδιων των εργαζομένων, στην δυναμική πάλη για διάλυση της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και για την οικοδόμηση των Ενωμένων Σοσιαλιστικών Πολιτειών της Ευρώπης.
Σταθάτος Χάρης