Συμπληρωματικά του προηγούμενου άρθρου, “Τροτσκισμός και Αρχειομαρξισμός (1), αναδημοσιεύουμε τον «Επίλογο» , από το βιβλίο «ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΙΟΜΑΡΞΙΣΜΟΣ» (που εκδόθηκε από τις «Εκδόσεις Σοσιαλισμός» με τις θέσεις και τις αναλύσεις του Π. Πουλιόπουλου και του «Σπάρτακου» (Κομμουνιστικής Αντιπολίτευσης του ΚΚΕ) για τον Αρχειομαρξισμό και τις επιστολές του Τρότσκι στην σφοδρή σύγκρουσή του μέσα στην Δ.Α.Α. με τον Δ.Γιωτόπουλο και τους άλλους ηγέτες της Αρχειομαρξιστικής οργάνωσης. Που αποτελεί μια αποστομωτική απάντηση σε διαστρεβλωτικές προσπάθειες σαν αυτή των 3 «Ιστορικών», δήθεν τροτσκιστών, με την μπροσούρα τους «Ο ελληνικός τροτσκισμός» και όσων άλλων έχουν προηγηθεί.
“ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Τα γράμματα αυτά του Λ. Τρότσκι ολοφάνερα επιβεβαιώνουν απολύτως όλα όσα υποστήριζε εξ’ αρχής ο Π. Πουλιόπουλος και η μπολσεβίκικη οργάνωση του Σπάρτακου, για τους καιροσκόπους ηγέτες του Αρχείου, που ποτέ δεν είχαν οποιαδήποτε πραγματική σχέση με τις μπολσεβίκικες αρχές και με την πολιτική της λενινικής Κομμουνιστικής Αντιπολίτευσης.
Ζητώντας ο Τρότσκι να σχηματιστεί Επιτροπή Ελέγχου για το ελληνικό ζήτημα στην ουσία αποδέχτηκε την πρόταση που του είχε κάνει από το 1930 ο Σπάρτακος, με την έκθεσή του. Στο μεταξύ όμως οι πιο προχωρημένοι εργάτες είχαν δώσει μόνοι τους τη λύση, εγκαταλείποντας το Αρχείο και προσχωρώντας στο Σπάρτακο. Και ο Γιωτόπουλος με την κλίκα του, απογυμνωμένος πια, προχώρησε ανοιχτά στο δρόμο της αστικής αντίδρασης.
Οι τροτσκιστές σήμερα όσοι δεν έχουν πάψει να υπερασπίζουν τις ιδρυτικές αρχές και τις προγραμματικές θέσεις της 4ης Διεθνούς, οφείλουν να αναγνωρίσουν, αλλά και να εξηγήσουν το σοβαρό αυτό πολιτικό λάθος που διέπραξε η ηγεσία της Διεθνούς Αριστερής Αντιπολίτευσης, με την αποδοχή της καιροσκοπικής προσχώρησης των αρχειομαρξιστών ηγετών σ’ αυτήν. Λάθος που δεν ήταν βέβαια το μοναδικό, αφού ο Τρότσκι αλλά και ο Λένιν δεν ήταν αλάθητοι, όπως ήταν ο σοσιαλπροδότης Στάλιν και οι συνεχιστές του.
Το ζήτημα δεν είναι καθόλου η φραστική δικαίωση του Σπάρτακου και του Πουλιόπουλου. Κάθε άλλο. Το καθήκον μας είναι η ουσιαστική κατανόηση και παραδοχή των αναλύσεων και θέσεων του Σπάρτακου σχετικά με την αντιδραστική φύση της ιδεολογίας, της πολιτικής της οργάνωσης και της πράξης του αρχειομαρξισμού.
Μια για πάντα οι τροτσκιστές οφείλουμε να κάνουμε καθαρό ότι στη χώρα μας οι Σπαρτακιστές ήταν οι μόνοι που είχαν σωστή αντίληψη και στάση απέναντι στον αρχειομαρξισμό και τον σταλινισμό. Και οι μόνοι συνεπείς εκπρόσωποι των αρχών και των ιδεών του λενινικού μπολσεβικισμού.
Όσοι εξακολουθούν ακόμα και σήμερα να θεωρούν τον αρχειομαρξισμό σαν ένα ρεύμα κομμουνιστικό, σίγουρα έχουν πρόβλημα κατανόησης ή αποδοχής των ιδεολογικών θεμελίων και των μεθόδων του λενινικού μπολσεβικισμού.
Και γι ’αυτό δεν έχουν ως τώρα κατορθώσει να συνειδητοποιήσουν πως δεν ήταν ασφαλώς συμπτωματικό το γεγονός ότι αυτοί που θεμελίωσαν προγραμματικά, πολιτικά και οργανωτικά την 4η Διεθνή στην Ελλάδα δεν ήταν οι ψευτομπολσεβίκοι ηγέτες του Αρχείου, αλλά οι πραγματικοί μπολσεβίκοι ηγέτες και όλοι οι κομμουνιστές-διεθνιστές του Σπάρτακου, (ΟΚΔΕ, ΕΟΚΔΕ).
Μόνο αν στηριζόμαστε σταθερά στη δική τους αγωνιστική παράδοση, στις δικές τους μαρξιστικές τοποθετήσεις, τις μπολσεβίκικες μέθοδές τους και το ηρωικό τους παράδειγμα, που σε τίποτε δεν υστερούν και δεν διαφέρουν από την πάλη του Λ. Τρότσκι και του Λένιν, θα μπορέσουμε να συνεχίσουμε τον δύσκολο αγώνα για την διάλυση της σύγχυσης και της δυσπιστίας που έχουν σπείρει οι σοσιαλπροδότες ηγέτες και για την οικοδόμηση του κόμματος της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης.
Ο δρόμος του Σπάρτακου, είναι ο δρόμος του αληθινού επαναστατικού μαρξισμού και οικοδόμησης της 4ης Διεθνούς. Αυτόν τον δρόμο ακολούθησαν τελικά και όλοι οι τίμιοι επαναστάτες εργάτες του αρχειομαρξισμού.
Ο δρόμος της ηγεσίας του Αρχείου, όπως και του σταλινισμού, ήταν η διαστρέβλωση του μαρξισμού, η διάλυση του επαναστατικού κομμουνιστικού κινήματος, η συκοφαντία και το ψέμα. Ήταν ο δρόμος της απροκάλυπτης προδοσίας του σοσιαλισμού.
Π.Ε.Δ.”