Στις 3 Απρίλη συμπληρώθηκαν 25 ολόκληρα χρόνια από την ίδρυση του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου (ΠΑΜΕ).
Όπως έγραψε ο «Ριζοσπάστης» (4/4/2024) ήταν 3 Απρίλη του 1999, όταν συγκεντρώθηκαν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας 1500 εκλεγμένοι συνδικαλιστές, «από πρωτοβάθμιες και δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα όλης της χώρας» Για να διακηρύξουν «την ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα σε ταξική κατεύθυνση… ενάντια στον ζημιογόνο ρόλο των πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική του κράτους των καπιταλιστών και στην εκμετάλλευση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.»
Χωρίς αμφιβολία, η πρωτοβουλία αυτή των συνδικαλιστών και των οργανώσεων του ΚΚΕ ήταν γενικά σωστή, παρά τις όποιες επιμέρους επιφυλάξεις και αντιρρήσεις που εκφράστηκαν από αρκετούς αγωνιστές της μαρξιστικής αριστεράς, κυρίως σε ζητήματα πολιτικής και ταχτικής.
Πέρασαν από τότε 25 ολόκληρα χρόνια. Χρόνια κρίσης και θανάσιμης αγωνίας του παρακμασμένου παγκόσμιου καπιταλισμού. Χρόνια μεθοδικής και αδιάκοπης αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης. Χρόνια πληθωρισμού και ακρίβειας. Χρόνια ιμπεριαλιστικής βαρβαρότητας και πολέμων. Χρόνια ανεργίας και μεροκάματων πείνας. Χρόνια κατάπνιξης των συνδικαλιστικών και των πολιτικών ελευθεριών.
Μέσα σ’ αυτές τις απάνθρωπες συνθήκες αναπτύχθηκαν σε όλον τον κόσμο μαζικοί και αιματηροί αγώνες των εργατών και όλων των εκμεταλλευόμενων τάξεων. Αγώνες επαναστατικοί που νίκησαν και πολλοί ηττήθηκαν.
Στη δική μας χώρα δεν υστερήσαμε. Παρά τους απεργοσπαστικούς εργατοπατερικούς μηχανισμούς και τους αντεργατικούς νόμους, είχαμε, τα χρόνια αυτά, μαζικούς μαχητικούς αγώνες και απεργιακές κινητοποιήσεις ταξικού χαρακτήρα. Οι αγώνες αυτοί (στους οποίους πρωτοστάτησε το ΠΑΜΕ αναμφισβήτητα) θα μπορούσαν, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, να είχαν νικήσει με μια διαφορετική πολιτική ταχτική. Ηττήθηκαν επειδή η ηγεσία ακολούθησε αμυντική πολιτική! Πολιτική αναμονής και ανοχής με τον εργατοπατερισμό!
Να τι γράφει ο ίδιος ο «Ριζοσπάστης»: «Βασική παρακαταθήκη της δράσης του ΠΑΜΕ για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος είναι η ανάδειξη των δύο γραμμών στο συνδικαλιστικό κίνημα. Η ανάδειξη της ανάγκης για συνδικάτα αγωνιστικά, μαζικά, ζωντανά…»
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι δηλαδή μόνο θέμα «ανάδειξης»; Ποιος, άραγε, δεν βλέπει και δεν γνωρίζει ακόμα, την δουλική αντεργατική «γραμμή» των εργατοπατέρων; Οι εργάτες, για δεκαετίες τώρα, μαθαίνουν έμπρακτα, πάνω στο πετσί τους, τι σημαίνει η εργατοκαπηλική «γραμμή». Και όταν μιλάνε για ανασύνταξη του εργατικού κινήματος εννοούν ότι πρέπει να πετάξουμε έξω απ’ όλες τις οργανώσεις (ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, σωματεία κλπ) όλους τους εργατοπατέρες και τους μηχανισμούς τους. Τι άλλο λοιπόν πρέπει να περιμένουμε για να «αναδειχθεί»;
Μήπως, όμως, αυτά τα περί «ανάδειξης των δύο γραμμών», είναι μόνο μια φραστική διατύπωση που υπονοεί την «αποκάλυψη»; Μήπως δεν έχει να κάνει με το περιεχόμενο της πολιτικής της ηγεσίας του ΠΑΜΕ;
Θα μπορούσε να είναι κι έτσι, αν δεν υπήρχαν τα πραγματικά γεγονότα. Τα οποία δεν αναιρούνται και βεβαιώνουν ότι η ηγεσία του ΠΑΜΕ, παρά την πληθώρα των καταγγελιών κατά των εργατοπατέρων, ουσιαστικά κρατά στάση αναμονής και δεν δείχνει αποφασισμένη να κόψει τις σχέσεις με όλες τις φατρίες του εργατοπατερισμού και να συγκρουστεί στ’ αλήθεια μαζί τους και με τις μέθοδούς τους.
Ένα πρώτο παράδειγμα γι’ αυτό είναι η υπόθεση με τα πολυτελή συνέδρια ντροπής που στήνουν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ. Σ’ αυτά τα αντιδημοκρατικά μνημεία, που γίνονται μακριά από την εργατική τάξη και που με τόσο σθένος, η ηγεσία του ΠΑΜΕ, τα καταγγέλλει την περίοδο που διεξάγονται, αλλά στη συνέχεια ξεχνιούνται και «διευθετούνται»! Γιατί άραγε στα τελευταία 25 χρόνια, η ηγεσία του ΠΑΜΕ δεν πρότεινε ούτε πάλεψε ποτέ για την διοργάνωση ενός πανεργατικού συνεδρίου της ΓΣΕΕ , με άμεσα εκλεγμένους αντιπροσώπους μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις κάθε εργατικού σωματείου, σε κάθε εργασιακό χώρο; Που συζητώντας ανοιχτά και δημοκρατικά την ριζική αντιμετώπιση της πολυδιάσπασης και την αναγκαία ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, να σκοπεύσει στο ξερίζωμα των κρατικοδίαιτων και των ελεγχόμενων από τους εργοδότες εργατοπατερικών μηχανισμών και των προδοσιών τους;
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η στάση ουράς που κρατά η ηγεσία του ΠΑΜΕ στις περιπτώσεις που η εργατοπατερική διοίκηση της ΓΣΕΕ, παριστάνοντας την ηγεσία του εργατικού κινήματος, αποφασίζει την κήρυξη γενικής απεργίας! (Βλέπε και την απεργία της 17 Απρίλη 2024!). Γιατί η ηγεσία του ΠΑΜΕ, αποδέχεται αυτή την φαρσοκωμωδία των 24ωρων «τουφεκιών στον αέρα» της ΓΣΕΕ, που ζούμε για πολλές δεκαετίες τώρα; Γιατί δεν πήρε και δεν παίρνει την πρωτοβουλία για την αγωνιστική συμπαράταξη όλων των δυνάμεων και των οργανώσεων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με σκοπό την σοβαρή ανάπτυξη μιας μεθοδευμένης, αναπτυσσόμενης και κλιμακούμενης ανάπτυξης εργατικών απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων ενάντια στην κεφαλαιοκρατική επίθεση;
Ένα τρίτο παράδειγμα, το σημαντικότερο όλων, είναι η επίμονη άρνηση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ να εφαρμόσει την επιτυχημένη εργατική πολιτική πραχτική του Ενιαίου Ταξικού Μετώπου. Μπροστά στο πολυκομμάτιασμα και την πολυδιάσπαση που προκαλεί στο εργατικό κίνημα ο εργατοπατερισμός, γιατί η ηγεσία του ΠΑΜΕ δεν αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να συνενώσει και να συμπαρατάξει όλες τις αγωνιστικές εργατικές δυνάμεις πάνω στις κοινές ταξικές επιδιώξεις ανατροπής της καπιταλιστικής και κυβερνητικής επίθεσης; Για την υπεράσπιση και την επανακατάκτηση των χαμένων κατακτήσεων. Για την διεύρυνσή τους ενάντια στις συνέπειες της κεφαλαιοκρατικής κρίσης. Η ταχτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου είναι η μόνη ταχτική που με την σωστή εφαρμογή της θα γονάτιζε όλες τις εργατοπατερικές φατρίες και θα επέβαλε την αληθινή ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού μας κινήματος.
Τα παραδείγματα αυτά και πολλά άλλα ακόμα, που θα μπορούσαν να αναφερθούν, δείχνουν ότι η «ανάδειξη των δύο γραμμών» δεν είναι απλά ένα φραστικό ζήτημα. Είναι μια πολιτική αναμονής. Μια πολιτική που φανερώνει την αμφιταλάντευση της ηγεσίας του ΠΑΜΕ και την έλλειψη μιας ξεκάθαρης στρατηγικής κατεύθυνσης για την απαιτούμενη οργανωτική και πολιτική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.
Η συνέχιση της τωρινής πολιτικής αναμονής «ανάδειξης των δύο γραμμών» που ακολουθεί η ηγεσία του ΠΑΜΕ, θα δώσει άλλα 25 χρόνια ζωής και δράσης στους εργατοπατερικούς μηχανισμούς και στις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Δούμας Παν.
Σταθάτος Χάρ.