Μέρος Α‘ – Μέρος Β’ – Ολόκληρο
Αντιμέτωπο με την λαϊκή οργή
το αστικό καθεστώς
Η επεισοδιακή ψήφιση του δεύτερου μνημονίου στη Βουλή, η επικύρωση της συμφωνίας για την νέα δανειακή σύμβαση από το EuroGroup, οι υπουργικές αποφάσεις και οι νόμοι που ακολούθησαν, το κερδοφόρο, για τους μεγάλους δανειστές ομολογιούχους, «κούρεμα» του δημοσίου χρέους (PSI) και όλες οι άλλες συνακόλουθες κυβερνητικές ρυθμίσεις, ποδοπατούν βασικές κατακτήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος… Για Συνέχεια πατήστε εδώ
Μέρος Α‘ – Μέρος Β’ – Ολόκληρο
Αντιμέτωπο με την λαϊκή οργή
το αστικό καθεστώς στροβιλίζεται προς την ακυβερνησία
Η επεισοδιακή ψήφιση του δεύτερου μνημονίου στη Βουλή, η επικύρωση της συμφωνίας για την νέα δανειακή σύμβαση από το EuroGroup, οι υπουργικές αποφάσεις και οι νόμοι που ακολούθησαν, το κερδοφόρο, για τους μεγάλους δανειστές ομολογιούχους, «κούρεμα» του δημοσίου χρέους (PSI) και όλες οι άλλες συνακόλουθες κυβερνητικές ρυθμίσεις, ποδοπατούν βασικές κατακτήσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Η εφαρμογή τους θα συνθλίψει το εργατικό και λαϊκό βιοτικό επίπεδο και θα πνίξει ολόκληρη την κοινωνική ζωή μέσα στην γενικευμένη φτώχεια, την εξαθλίωση και την ανεργία. Αποτελούν ένα σοβαρό χτύπημα σε βάρος της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και ολόκληρης της κοινωνίας.
Από την άλλη, όμως, το γιγάντωμα της λαϊκής οργής που αυτά προκάλεσαν, είχε διαλυτικές συνέπειες πάνω στο αστικό πολιτικό καθεστώς και τα κόμματά του, και έδωσε στις ελληνικές εξελίξεις μια ξέφρενη μονοσήμαντη κοινωνική, οικονομική και πολιτική ρευστότητα. Μέσα σ΄ αυτή αναδεύονται όλες οι βαθιές ταξικές και ασυμβίβαστες κοινωνικές αντιθέσεις, που διαπερνούν από γεννησιμιού της την ελληνική αστική κοινωνία, αναδύονται επικίνδυνα, ορμητικά και ανεξέλεγκτα στην επιφάνεια της καθημερινότητας, δυναμιτίζουν την δυνατότητα εφαρμογής της κατάπτυστης αντεργατικής απάνθρωπης συμφωνίας και πυροδοτούν εντελώς απρόβλεπτες πολιτικές και κοινωνικές αρνητικές συνέπειες για το εκμεταλλευτικό καθεστώς.
Ταυτόχρονα, οι αποφάσεις του Eurogroup και οι όροι που επέβαλλε στην ελληνική δανειακή σύμβαση, ξεπερνούν τα όρια του ελληνικού προβλήματος και σκιαγραφούν το νέο «μοντέλο» «Ευρωπαϊκής Ένωσης» που θέλουν να επιβάλλουν τα ισχυρότερα ιμπεριαλιστικά επιτελεία σε βάρος ολόκληρης της ευρωπαϊκής εργατικής τάξης και των υπόλοιπων εκμεταλλευομένων, για πιο σκληρή εκμετάλλευση και ακόμα μεγαλύτερη λαϊκή εξαθλίωση, σύμφωνα με τις ανάγκες του ευρωπαϊκού κεφαλαίου για μεγαλύτερα ποσοστά κέρδους. Σηματοδοτούν την αμετάκλητη πορεία του μηχανισμού της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας (Ε.Ε.) προς σκληρότερες αντιθέσεις και ανταγωνισμούς, διαλυτικές μεταλλάξεις και συγκλονιστικές κοινωνικές αναταράξεις.
Σοβαρή ήττα του εργατικού και λαϊκού κινήματος
Η ψήφιση του δεύτερου μνημονίου και των εφαρμοστικών του νόμων, στη Βουλή, με βάση τους οποίους αφαιρούνται βασικές και θεμελιώδεις μισθολογικές ασφαλιστικές και κοινωνικές κατακτήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων αποτελεί μια σοβαρή ήττα του εργατικού και λαϊκού κινήματος αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
Η υλοποίηση της μεγάλης άμεσης μείωσης των βασικών μισθών και ημερομισθίων της ΕΓΣΣΕ (κατά 22% για του πάνω από 25 ετών και 32% για τους κάτω) και η ουσιαστική κατάργησή της μέσα από τον συνεχή μονομερή κυβερνητικό επαναπροσδιορισμό της. Η άμεση περικοπή των συντάξεων και των ακόμα μεγαλύτερων, σίγουρα επερχόμενων, μειώσεων τους από την μεγάλη πτώση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων που θα προκαλέσει ο μεγάλος περιορισμός των μισθών. Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων και η πίεση όλων των εργατικών αμοιβών προς τους διαρκώς μειούμενους, χωρίς πάτο, κατώτατους βασικούς. Η καταβύθιση των επιδομάτων ανεργίας εξαιτίας της μείωσης των βασικών ημερομισθίων της ΕΓΣΕΕ, βάση των οποίων υπολογίζονται. Η τεράστια αύξηση της ανεργίας από το μαζικό κλείσιμο επιχειρήσεων που θα προκαλέσει η καταβαράθρωση της κατανάλωσης με την μείωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος. Η διάλυση των κοινωνικών παροχών (υγείας, παιδείας, κοινωνικών παροχών κλπ). Και όλα τα υπόλοιπα που ψηφίστηκαν με το νέο μνημόνιο και τους νόμους του, συναθροιζόμενα με όλα τα άλλα αντεργατικά μέτρα που προηγήθηκαν, καταδικάζουν τους εργαζόμενους και ολόκληρη την κοινωνία σε φτώχεια, ανέχεια, ανεργία και εξαθλίωση, γυρίζοντας το βιοτικό εργατικό και λαϊκό επίπεδο πολλές δεκαετίες πίσω.
Συμφωνία εξόντωσης
λαϊκών κατακτήσεων και δικαιωμάτων
Οι περιχαρείς δηλώσεις του δοτού πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου και του Υπ. Οικ. Ε. Βενιζέλου και τα μηνύματα «αισιοδοξίας» που έστειλαν, με αφορμή τις αποφάσεις του Eurogrup για την νέα εργατοκτόνα δανειακή σύμβαση, πηγάζουν, πρωτίστως, από την λαϊκή και κοινωνική χρεοκοπία που κατάφεραν, για λογαριασμό του ελληνικού και ολόκληρου του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, σε βάρος των πολύχρονων και με αιματηρούς αγώνες κερδισμένων εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων και δευτερευόντως με την πρόσκαιρη αποφυγή της «ανέλεγκτης χρεοκοπίας» του ελληνικού καπιταλισμού και της αποβολής του από το ευρώ, (που απειλούσε να προκαλέσει η πιθανή στάση πληρωμών στις 19 Μάρτη -ημέρα λήξης ελληνικών ομολόγων).
Η τελευταία αποτέλεσε περισσότερο το πρόσχημα της τραγικής, αν και γελοιογραφικής, «θριαμβολογίας» τους παρά την αληθινή αιτία της. Οι βαριές συνέπειες που η «σύμβαση» αυτή θα έχει πάνω στην ελληνική οικονομία και την «εθνική κυριαρχία», (με την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους με 130 δις ευρώ επιπλέον, με την επιβολή μηχανισμών επιτροπείας και επιτήρησης και ειδικού λογαριασμού εξασφάλισης πληρωμής των δανειακών τόκων και των οφειλόμενων ομολόγων τρεις μήνες πριν την λήξη τους και κυρίως με την πιστοποιημένη από κάθε πλευρά αναποτελεσματικότητα και αποτυχία των αποφασισμένων μέτρων και όσων επιπλέον νέων έρχονται), κάθε άλλο παρά «θριαμβολογίες» δικαιολογούν, ακόμα και από τους δουλικούς εκφραστές της ελληνικής και ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας που συμμετέχουν και στηρίζουν την κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου.
Είναι χαρακτηριστικά τα σχόλια διακεκριμένων αστών οικονομολόγων, και αρθρογράφων δημοσιογραφικών εντύπων διεθνούς εμβέλειας, για την νέα δανειακή συμφωνία που αποφασίστηκε στις Βρυξέλλες τα ξημερώματα της Δευτέρας 20/2/2012.
««Η Ελλάδα βρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας… και η τελευταία συμφωνία των Βρυξελλών κάθε άλλο παρά αποτελεί «διάσωση» για την Ελλάδα, καθώς… ενισχύει έναν φαύλο κύκλο ύφεσης και επιδείνωσης του χρέους της χώρας…»» (Ρουμπίνι, στην Ημερησία 21/2/12).
«Το νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα δεν είναι αξιόπιστο και δεν πρόκειται να βγάλει τη χώρα από το αδιέξοδο…» (Πολ Κρούγκμαν, στην ίδια, 21/2/2012).
«Το σχέδιο για ριζική αναδιάρθρωση της Ελλάδας εντός του ευρώ είναι ουτοπικό.. οι έλληνες κρατούνται όμηροι τραπεζών οι οποίες θέλουν να διασφαλίσουν πως το χρήμα θα ρέει από τα πακέτα στήριξης όχι στην Ελλάδα, αλλά στα δικά τους θησαυροφυλάκια…» (Βέρνερ Ζιν, επικεφαλής του γερμανικού ινστιτούτου IFO, στην ίδια 21/2/12).
Η Goldman Sachs χαρακτήρισε αυξημένες τις πιθανότητες «πυροδότησης» πιστωτικού γεγονότος, η Morgan Stanley τόνισε ότι «εξακολουθούν να υφίστανται κίνδυνοι ως προς την εφαρμογή του προγράμματος αλλά και ως προς την πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, εν όψει των εκλογών», η HCBC επισημαίνει τις «σημαντικές ανησυχίες αναφορικά με το ρίσκο της εφαρμογής της νέας δανειακής σύμβασης», η Barcays Capital τονίζει ότι «το ενδεχόμενο ελεγχόμενης χρεοκοπίας δεν μπορεί να αποκλειστεί τελείως», ενώ στελέχη της ING εκτίμησαν ότι «το αίσθημα της ανακούφισης δεν αναμένεται να κρατήσει πολύ».
Ο διάσημος αναλυτής της Wall Street Journal, Mark Grand, δήλωσε ότι «η συμφωνία του Eurogroup για την Ελλάδα είναι μια συμφωνία γεμάτη ψέματα και απάτες… Το μόνο που έκαναν, είναι να καθυστερήσουν την χρεοκοπία λίγες εβδομάδες, ίσως και λίγους μήνες»! Στο ίδιο πνεύμα αρθρογράφος των Financial Times (Μινχάου) θεωρεί ότι με τη νέα συμφωνία η Ελλάδα γίνεται η «πρώτη αποικία της ευρωζώνης» ενώ η απεσταλμένη της Guardian στην Αθήνα (E. Smith), παραθέτοντας τη δήλωση του Θ. Πελαγίδη, καθηγητή Οικονομικής Ανάλυσης της Παντείου «ξεχάστε την αξιοπρέπεια ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έχουμε επιστρέψει στην εποχή του μερκαντιλισμού, όπου μετρά μόνον το κέρδος», γράφει πως το τίμημα της συμφωνίας για την Ελλάδα «θα είναι η ίδια η δημοκρατία, καθώς το κράτος εξαναγκάζεται σταδιακά να παραδώσει την κυριαρχία του στη διαχείριση των υποθέσεών του σε ξένους που… θα έχουν απόλυτο δημοσιονομικό έλεγχο. Ακούω πως Γάλλοι και Γερμανοί, ήδη, ανταγωνίζονται για το ποιο χαρτοφυλάκιο θα εξασφαλίσουν»!
Ο δε Μισέλ Ροκάρ, πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας, σε συνέντευξή του στη Λιμπερασιόν ανήσυχα δήλωσε για τις «θριαμβευτικές» (κατά Βενιζέλο) εξελίξεις στην Ελλάδα «Κανείς δεν το λέει, αλλά στην Ελλάδα στο τέλος η μόνη διέξοδος θα είναι ένα στρατιωτικό πραξικόπημα», εξηγώντας ότι η λιτότητα που επιβάλλουν στον ελληνικό λαό οι δανειστές της χώρας θα οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη, με αποτέλεσμα η διέξοδος να έρθει με μορφή στρατιωτικής δικτατορίας. «Δεν γίνεται να κυβερνηθεί ένας λαός δημοκρατικά όταν του αφαιρείς το 25% του εισοδήματός του» είπε. («Έθνος» 5/3/2012).
Ακόμα και υποστηρικτές της συμφωνίας υποχρεώνονται να τονίσουν την αμφιβολία τους για «την ικανότητα της Ελλάδας να εφαρμόσει το νέο πρόγραμμα στήριξης που συμφωνήθηκε» (Ολλανδός Υπ. Οικ.). Ο δε γνωστός Θ. Πάγκαλος, αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του Μαύρου Μετώπου, αναγνωρίζει ότι με την νέα συμφωνία «η εποπτεία μεταφράζεται σε απώλεια κυριαρχίας και ότι αυτό συνιστά ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα για την πλειοψηφία» -αν και με παχύδερμη «αδιαφορία» δηλώνει ότι αυτός ήταν πάντα και είναι «υπέρ της απώλειας της εθνικής κυριαρχίας»- και επισημαίνει ότι «η Ελλάδα μπορεί να έχει ακόμη μακρύ δρόμο μπροστά της και να δεν έχει σωθεί ακόμη» (Έθνος 23 /2 /2012).
Πύρρεια η νίκη της κεφαλαιοκρατίας
Η κυβέρνηση του Μαύρου Μετώπου, με πρωτεργάτες τον πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο και τον υπουργό Οικονομικών-Αντιπρόεδρο Ε. Βενιζέλο και με κολαούζους τους αρχηγούς και τα στελέχη των κομμάτων του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. που στηρίζουν την κυβέρνηση, «κατάφεραν» να ψηφιστεί από την πλειοψηφία της Βουλής (με 199 ψήφους) το νέο μνημόνιο, να δημιουργήσουν το νομοθετικό πλαίσιο που χρειάζονταν για να ρίξουν ταφόπλακα πάνω σε στοιχειώδη μισθολογικά, συνταξιοδοτικά και άλλα κοινωνικά δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και να ανοίξουν το δρόμο για τέτοια φτώχεια και εξαθλίωση των εκμεταλλευομένων της ελληνικής κοινωνίας που πολλοί φτάνουν να την συγκρίνουν με τις ημέρες της γερμανικής κατοχής του 1940.
Το κόστος, όμως, που είχε αυτή η επιτυχία τους πάνω στο πολιτικό καθεστώς ήταν αρκετά μεγάλο. Ήταν μια «ματωμένη» νίκη που μοιάζει με αυτή του αρχαιοέλληνα Μολοσσού βασιλιά της Ηπείρου, Πύρρου (279 π.χ.) πάνω στους Ρωμαίους. Ο οποίος, παρά την νίκη του, κάτω από το μεγάλο μέγεθος των απωλειών που είχε, υποχρεώθηκε να αναβάλει τα αρχικά του σχέδια προς την Ρώμη και να δηλώσει ότι «άλλη μια τέτοια νίκη επί των Ρωμαίων και θα χαθούμε εντελώς»!
Πρώτον, το περιεχόμενο του νέου μνημονίου φούντωσε την εργατική και λαϊκή οργή και άπλωσε άγρια αγανάκτηση σε όλα τα στρώματα των εκμεταλλευομένων. Η τεράστια αντικυβερνητική εργατική – λαϊκή συγκέντρωση των εκατοντάδων χιλιάδων εκμεταλλευομένων, (εκτιμείται ότι ξεπέρασε τις 500.000), που εξελίχθηκε στην Ομόνοια και μπροστά στη Βουλή το βράδυ της Κυριακής που ψηφίζονταν το μνημόνιο, ήταν η εκδήλωση αυτής της διάχυτης λαϊκής κοινωνικής οργής. Και όπως η προηγούμενη, της 20ης Οκτωβρίου 2011, καθόρισε το γκρέμισμα της κυβέρνησης Παπανδρέου, έτσι και αυτή σηματοδότησε τα στενά έως ανύπαρκτα περιθώρια της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου να υλοποιήσει τις απάνθρωπες αντεργατικές αποφάσεις της.
Δεύτερον, σαν συνέπεια και του προηγούμενου, η συνοχή του κυβερνητικού Μαύρου Μετώπου του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΛΑΟΣ έσπασε. Ο Καρατζαφέρης, τρομαγμένος από την κατάρρευση της επιρροής του που κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις, απέσυρε την υποστήριξή του από την κυβέρνηση, και το Μαύρο Μέτωπο έμεινε πια ραγισμένο, ακόμα πιο ευάλωτο στην λαϊκή οργή..
Τρίτον και σαν απόρροια της λαϊκής οργής, 45 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, αρνήθηκαν να πειθαρχήσουν και να ψηφίσουν το μνημόνιο, (και 2 του ΛΑΟΣ να μην το ψηφίσουν), προκαλώντας την μαζικότερη διαγραφή βουλευτών από τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες, φέρνοντας τα κυβερνητικά κόμματα αντιμέτωπα με την διάλυση, καταρρακώνοντας κάθε υπόλειμμα δύναμης που διέθετε η κυβέρνηση και τα κόμματα που την στηρίζουν, ανοίγοντας τεράστιες τρύπες στο πολιτικό καθεστώς της κεφαλαιοκρατίας, υποχρεώνοντάς τους να ανακοινώσουν, με κρύα καρδιά, εκλογές στα τέλη Απριλίου ή στις αρχές Μαΐου.
Όσο κι αν, οι ηγέτες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, προσπαθούν, τώρα, να μαζέψουν τα σπασμένα και να εντάξουν ξανά, στην κοινοβουλευτική τους δύναμη, αυτούς που οι ίδιοι διέγραψαν, δεν κατάφεραν να αποφύγουν το παραπέρα θρυμμάτισμα με την δημιουργία 2 νέων αστικών κομμάτων. Ενώ οι κατά παραγγελία απανωτές δημοσκοπήσεις που γίνονται, καταγράφουν με γλαφυρό τρόπο την πολιτική αδυναμία στην οποία βρίσκεται ολόκληρο το αστικό καθεστώς. Το ΠΑΣΟΚ κινείται στο 8-8,5%, η ΝΔ στο 20-25%, τα άλλα αστικά κόμματα σε πολύ χαμηλά επίπεδα και όλοι μαζί δεν φτάνουν για να σχηματίσουν ούτε κυβέρνηση συνεργασίας!!
Πως λοιπόν θα εφαρμόσουν τα μέτρα του μνημονίου και της συμφωνίας του Eurogroup; Τώρα αναγκάζονται να επεξεργάζονται σενάρια συμμετοχής σε μια νέα «κυβέρνηση συνεργασίας» της προσφερόμενης να παρέχει κυβερνητικές υπηρεσίες ΔΗΜΑΡ του Φ. Κουβέλη.
Αλλά ακόμα κι έτσι να γίνει, πόσο θα μπορέσει μια τέτοια κυβέρνηση, να υλοποιήσει τα δεσμευτικά απάνθρωπα αντεργατικά και εξαθλιωτικά μέτρα της νέας δανειακής σύμβασης και να πάρει καινούρια όπως αυτή απαιτεί, τον Ιούνη του 2012; Μετράνε τα κομμάτια στα οποία θα θρυμματιστούν τα κόμματα της «συνεργασίας» και τρομάζουν. Ιδιαίτερα η «κυβερνώσα αριστερά» της ΔΗΜΑΡ δύσκολα θα μπορεί να υπολογίζει, ακόμα και τον ίδιο τον Φ. Κουβέλη, σαν ολόκληρο κομμάτι.
Είναι περισσότερο από φανερό ότι ο λαλίστατος υπουργός οικονομικών και φέρελπις βοναπαρτίσκος Ε. Βενιζέλος, δεν είχε την αβάντα της «κυβερνώσας» ΔΗΜΑΡ ή δεν τον βοηθούσε ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός και αυτισμός της ηγεσίας του ΣΥΝ και του ΚΚΕ, τότε, σίγουρα θα εγκατέλειπε τους αυθαίρετους λογοπλαστικούς του μονόλογους, και με τον τραπεζίτη πρωθυπουργό του και όλους τους άλλους συγκυβερνούντες του, παρέα όλοι μαζί, στραμμένοι προς τα αφεντικά τους, θα ανέκραζαν, σπαρακτικά και κύκνεια: η νίκη αυτή μας εξαφάνισε.
Συνέχεια στο Β’ Μέρος του άρθρου