ΥΠΟ ΑΠΟΛΥΣΗ ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ «ΕΜΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΕΠΕΝΔΥΣΗ»
Στις αρχές του 2020, η κυβέρνηση της ΝΔ και ο τότε υπουργός ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, παραδώσανε τα ναυπηγεία στην αμερικανική εταιρία ΟΝΕΧ. Ο νέος εργοδότης πήρε το ναυπηγείο έναντι πινακίου φακής, με τεράστιο κούρεμα χρεών και με την αποπληρωμή του να χάνεται σε βάθος δεκαετιών.
Δίνοντας, ταυτόχρονα και υποσχέσεις για την αποπληρωμή στους εργαζομένους όλων των δεδουλευμένων που χρώσταγε ο Ταβουλάρης, για την διατήρηση των θέσεων εργασίας, και για σοβαρές επενδύσεις . Έγινε, μάλιστα, και μεγάλη φιέστα στο χώρο , παρουσία του νέου μεγαλομέτοχου, εκπροσώπων της κυβέρνησης και του τότε πρεσβευτή των ΗΠΑ Πιάτα, υπό την υπόκρουση του αμερικανικού ύμνου!!!
Η παράταξη Συνδυασμός Εργαζομένων Ναυπηγείου Ελευσίνας Σ.Ε.Ν.Ε που πρόσκειται στην ΠΑΣΚΕ, ήταν τότε απλά επιφυλακτική. Ενώ η παράταξη «Συσπείρωση Εργαζομένων» του ΠΑΜΕ ήταν αντίθετη.
Μέσα σε αυτό το τοπίο, η κυβερνητική παράταξη ΔΑΚΕ, κατάφερε, στις εκλογές του σωματείου που ακολούθησαν, να πάρει το 70%των ψήφων! Εκμεταλλευόμενη φυσικά (α) το τεχνηέντως καλλιεργημένο «αισιόδοξο κλίμα» (β) την αξιοποίηση της αδιέξοδης πολιτικής της παράταξης Σ.Ε.Ν.Ε., που το προηγούμενο διάστημα, επί εργοδοσίας Ταβουλάρη, ήταν ηγεσία του σωματείου, και (γ) την ανυπαρξία οποιασδήποτε δράσης και προτάσεων των συνδικαλιστικών οργάνων ΓΣΕΕ, ΠΟΕΜ, Εργατικού Κέντρου Ελευσίνας.
Η ΔΑΚΕ, με την ανοιχτή απειλή ότι αν δεν γινόταν αποδεκτή η νέα πραγματικότητα «το ναυπηγείο θα έκλεινε και όλοι οι εργαζόμενοι θα βρίσκονταν στον δρόμο» κατάφερε να πάρει την ηγεσία του σωματείου. Και χωρίς καθυστέρηση άρχισε ανοικτά να συνεργάζεται με τον νέο εργοδότη και την κυβέρνηση. Χωρίς κανένα ενδοιασμό ανέλαβε να πλασάρει στους εργαζόμενους το «σχέδιο εξυγίανσης» που ετοίμασε η εργοδοσία και η κυβέρνηση της ΝΔ. Το οποίο, μεταξύ των άλλων, προέβλεπε η εργοδοσία θα πληρώνει το 30% των εργατικών μισθών και το υπόλοιπο 70% να πληρώνετε από το πολεμικό ναυτικό!! Επίσης προέβλεπε να καταργηθούν τα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα, το επίδομα αδείας, τα νυχτερινά, οι υπερωρίες, η προσαύξηση της υπερεργασίας, των Κυριακών και των αργιών. Η ΔΑΚΕ, που άλωσε την διοίκηση του σωματείου, απροκάλυπτα έγινε όργανο της εργοδοσίας, και με τραμπουκικούς χειρισμούς, υποχρέωσε τους εργάτες να δεχτούν τις περικοπές και το κατάφωρα αντεργατικό «σχέδιο εξυγίανσης».
Η «Συσπείρωση εργαζομένων» (ΠΑΜΕ), έκανε προσφυγή στα δικαστήρια για να την ακύρωση του «σχεδίου εξυγίανσης». Αλλά η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» με απόφασή της, τον Μάρτη του 2023, απέρριψε την προσφυγή και ενέκρινε αυτό το κατάπτυστο σχέδιο. Λίγους μήνες πριν, τον Δεκέμβρη του 2022 η προσφυγή της «Συσπείρωσης» στην Επιθεώρηση Εργασίας αναίρεσε την απόφαση της εργοδοσίας για την μη καταβολή του Δώρου Χριστουγέννων, επιβάλλοντας και πρόστιμο στον εργοδότη 50.000 ευρώ. Εν τω μεταξύ η κυβέρνηση της ΝΔ, το Γενάρη του 2024, πέρασε τροπολογία στην Βουλή με την οποία απαλλάσσει την επιχείρηση από την υποχρέωση να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές!!
Και ενώ, στο όνομα της «ανάπτυξης», της «απασχόλησης» και των «επενδύσεων» αναπτύσσεται από εργοδοσία και κυβέρνηση ένα ξέφρενο κρεσέντο αντεργατικών μέτρων και χαριστικών ρυθμίσεων , τον Μάρτη 2024, η κυβερνητικά ευνοούμενη ιδιοκτήτρια εταιρεία του ναυπηγείου Ελευσίνας, αμερικάνικη ΟΝΕΧ, (με βάση την εφαρμογή του «σχεδίου εξυγίανσης») ανακοινώνει τις απολύσεις όλου του προσωπικού, χωρίς να κάνει γνωστό αν και πως θα γίνουν οι προβλεπόμενες επαναπροσλήψεις. Φυσικά αυτό δεν είναι τυχαίο. Κυβέρνηση και εργοδοσία, σχεδιάζουν και θέλουν να επιβάλλουν την «εργολαβική» λειτουργία της επιχείρησης σύμφωνα με τα πρότυπα του του ναυπηγεία Χαλκίδας που εδώ και χρονιά λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο.
Η «Συσπείρωση Εργαζομένων» ζητά την άμεση επαναπρόσληψη (την ιδιά ώρα με την απόλυση) όλων όσων θέλουν να παραμείνουν στο ναυπηγείο. Μαζί ζητά την υπογραφή ΣΣΕ με μισθό που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της σημερινής πραγματικότητας, μόνιμη και σταθερή εργασία και όχι εργολαβική απασχόληση. Επίσης, και η παράταξη των εργαζομένων ναυπηγείων Ελευσίνας, που πρόκεινται στην ΠΑΣΚΕ, απαιτεί, κι αυτή, την άμεση επαναπρόσληψη όλων των εργαζομένων που το επιθυμούν, με όλα τα δικαιώματά τους και τις συλλογικές συμβάσεις, σε μόνιμη και σταθερή βάση, και όσοι δεν το επιθυμούν να έχουν την δυνατότητα της μετάταξης σε υπηρεσίες του δημοσίου. Παράλληλα, μέσα από την διαδικασία έκτακτης γενικής συνέλευσης και με μομφή ενάντια στην φιλοεργοδοτική διοίκηση του σωματείου, ζητά την αποπομπή της και την διενέργεια εκλογών.
Αυτό, όμως, που πρέπει να τονιστεί, είναι ότι οι δύο αυτές παρατάξεις που ζητούν σχεδόν τα ίδια πράγματα, κινούνται εντελώς ανεξάρτητα η μία από την άλλη χωρίς κάποια προσπάθεια συμπαράταξης, χωρίς καμιά προσπάθεια για την οικοδόμηση Ενιαίου Ταξικού Εργατικού αγωνιστικού Μετώπου ενάντια στα απροκάλυπτα αντεργατικά σχέδια της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και της εργοδοτικής κλίκας της ΔΑΚΕ που τους εξυπηρετεί. Μάλιστα η παράταξη που πρόκεινται στο ΠΑΜΕ κατηγορεί τους συνδικαλιστές που πρόκεινται στην ΠΑΣΚΕ σαν «όψιμους επαναστάτες». Επίσης, εξίσου σημαντικό και αξιοπρόσεκτο είναι και το γεγονός ότι καμμιά από αυτές τις δυο παρατάξεις δεν αναφέρεται στην ανάγκη του συντονισμού της πάλης των εργαζομένων του ναυπηγείου Ελευσίνας με του εργαζόμενους των άλλων ναυπηγείων (Σκαραμαγκά, Νεώριο Σύρου, Χαλκίδας κλπ.) που βασανίζονται από τα ίδια ή παρόμοια προβλήματα αντεργατικών επιθέσεων μεγαλοκαρχαριών κερδοσκόπων εργοδοτών και της κυβέρνησής τους.
Η παράλληλη και σχεδόν πανομοιότυπη πολύχρονη ιστορία των 2 μεγαλύτερων ναυπηγείων της χώρας, (αλλά και των μικρότερων), με την ταχτική εναλλαγή της ιδιοκτησίας τους σε διάφορους κερδοσκόπους μεγαλοκαρχαρίες «επενδυτές», που, μέσα στην μαινόμενη κρίση του παγκόσμιου καπιταλισμού, επιδιώκουν μόνο να εξασφαλίσουν, έστω και για λίγα χρόνια, την κερδοσκοπία τους με τις χαρισματικές κυβερνητικές αντεργατικές χορηγίες, δείχνουν το ίδιο πράγμα.
Μέσα από αυτό τον δρόμο, που αφήνει τον τόσο σημαντικό κλάδο των ναυπηγείων για την οικονομία και ολόκληρη την κοινωνία, σε έρμαιο της κερδοσκοπίας, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί η λειτουργία τους και η δουλειά των εργαζομένων τους.
Αυτή η πραγματικότητα κάνει ως επιτακτική ανάγκη την πάλη για την συνέχιση της λειτουργίας των ναυπηγείων και την προστασία του δικαιώματος στη δουλειά των χιλιάδων εργαζομένων τους δεν μπορεί παρά να συνδέεται με το αναγκαίο βασικό και ενιαίο αγωνιστικό αίτημα για την δημιουργία ενιαίας εθνικοποιημένης ναυπηγο – επισκευαστικής βιομηχανίας κάτω από εργατικό έλεγχο.
Απρίλης 2024
Γ.Ν – Χ.Σ.