Για χρόνια τώρα, στις γραμμές της εργατικής τάξης κυριαρχεί η πολυδιάσπαση των δυνάμεών της. Μια πολυδιάσπαση που δεν οφείλεται μόνο στις κυβερνητικές και κρατικές προσπάθειες του αστικού καθεστώτος. Η μεγάλη διαστρωμάτωση της εργατικής τάξης σε πολλά στρώματα με διαφορετική οικονομική κατάσταση, με διαφορετικά επίπεδα συνείδησης, με διαφορετικές προελεύσεις και αυταπάτες την κάνει έναν ζωντανό κοινωνικό οργανισμό και αποτελούν την αντικειμενική βάση για να την διαπερνούν πολλοί διαφορετικοί προσανατολισμοί και συμπεριφορές.
Στην συντήρηση, την διαιώνιση και την διεύρυνση αυτών των διαφορών φροντίζουν συστηματικά και ασταμάτητα οι ρεφορμιστικές συμβιβαστικές ηγεσίες των κομμάτων και οργανώσεων που γεννιούνται από αυτές τις διαφορές και μιλάνε μεν στο όνομα των συμφερόντων και των δικαιωμάτων των εργαζομένων αλλά στην πράξη κηρύττουν την υποταγή τους στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό καθεστώς. Σε πολιτικό ή συνδικαλιστικό επίπεδο, προσπαθούν να συγκρατούν τους εργάτες αυστηρά μέσα στα καθεστωτικά όρια, και ταυτόχρονα προβάλλουν το αλάθητο της δικής τους ηγεσίας και των δικών τους συμβιβαστικών επιδιώξεων.
Από την άλλη η απουσία ενός επαναστατικού προλεταριακού κόμματος, μιας πραγματικής επαναστατικής ηγεσίας, που θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη της εργατικής πρωτοπορίας και θα αντιπροσώπευε την σοσιαλιστική προοπτική, επιτρέπει στις ρεφορμιστικές δυνάμεις να χαράζουν ακόμα πιο βαθιά τις διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στην εργατική τάξη και να και να τις συντηρούν σε διαφορετικούς προσανατολισμούς. Όποιος ακολουθεί την ηγεσία τους αξίζει να σωθεί. Όλοι οι άλλοι βαπτίζονται και αντιμετωπίζονται ως αντίπαλοι και «εχθροί».
Αυτοί οι διαχωρισμοί, που πολυτεμαχίζουν τους εργάτες, αποτελούν ένα από τα βασικότερα εμπόδια για την αγωνιστική τους συμπαράταξη στα κοινά ταξικά προβλήματα και καθηλώνουν την ανάπτυξη της ταξικής τους συνείδησης.
Μια από τις βασικές συνέπειες αυτής της πραγματικότητας είναι από την μια να δημιουργείται, στους εργάτες και τους εκμεταλλευόμενους, το αδυσώπητο ένστικτο της αναγκαίας ενότητας και από την άλλη να καλλιεργούνται πάνω σ’ αυτήν μια πανσπερμία ιδεών και αντιλήψεων για την προσέγγιση αυτής της ενότητας.
Οι επαναστάτες μαρξιστές, μέσα από την ιστορία των αγώνων του εργατικού κινήματος, υποστηρίζουν την διαμορφωμένη και δοκιμασμένη μέσα στα καμίνια νικηφόρων και ηττημένων εργατικών επαναστάσεων. Είναι η λενινική πολιτική του Ενιαίου Ταξικού Εργατικού Μετώπου.
Μια πολιτική που προσπαθεί να συνενώσει αγωνιστικά τις δυνάμεις των εργατών με βάσει τα κοινά ταξικά προβλήματα και συμφέροντα που γεννά η ίδια η πραγματικότητα της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Μια πολιτική αγωνιστικής συμπαράταξης που δεν διακρίνει κανέναν πολιτικό, εθνικό, θρησκευτικό, χρωματικό, φυλετικό ή άλλο διαχωρισμό. Η ανάπτυξη μιας τέτοιας πολιτικής δεν καθορίζεται από το μέγεθος. Είναι καθήκον κάθε μικρής ή μεγάλης εργατικής ομάδας, κάθε μεμονωμένου κομμουνιστή, κάθε εργάτη. Είναι μια πάλη που έχει να κάνει με την ύπαρξη την επιβίωση και την νίκη της εργατικής τάξης. Το κυρίαρχο κριτήριο για το Μέτωπο αυτό είναι το εργατικό ταξικό κριτήριο και η κοινή ανάγκη αγωνιστικής συμπαράταξης για την λύση των κοινών ταξικών εργατικών οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών προβλημάτων. Η βάση ενός τέτοιου αγωνιστικού Μετώπου είναι η ίδια η εργατική τάξη μέσα στους χώρους δουλειάς, τις εργατικές γειτονιές και όπου ζει και εργάζεται. Μαζί, είναι και όλες οι εργατικές οργανώσεις που αν και με διαφορετικές απόψεις, υπάρχουν και αγωνίζονται μέσα στην εργατική τάξη για τα συμφέροντά της. Μα ταυτόχρονα απευθύνεται σαν πρόταση και προς τις ρεφορμιστικές ηγεσίες των κομμάτων που ακολουθούν οι εργάτες. Όχι γιατί μπορεί να αναμένεται από τους ηγέτες αυτών των κομμάτων να συνετιστούν και να ακολουθήσουν. Αλλά, σαν ταχτική, για να βοηθηθούν οι εργάτες που, φορτωμένοι με αυταπάτες, τους ακολουθούν. Και καταλαβαίνοντας στην πράξη την παντελή έλλειψη κάθε πραγματικής διάθεσής τους για την λύση των εργατικών προβλημάτων, να απελευθερωθούν από την όποια απατηλή επιρροή που ασκούν πάνω τους.
Συχνά πυκνά η ηγεσία του ΚΚΕ αναφέρεται στην ανάγκη του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου. Αλλά αυτό που εννοεί δεν είναι η λενινική πολιτική. Αυτό που λέει είναι ότι το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο θα γίνει μόνο κάτω από τις δικές της σημαίες και θα πραγματωθεί μόνο αν οι εργάτες που ακολουθούν άλλες ηγεσίες τις εγκαταλείψουν και στρατευτούν μαζί της. Τι κι αν οι ιδρυτικές θέσεις της Κομμουνιστικής (3ης) Διεθνούς (δηλαδή ο Λένιν) φώναζαν ότι «η τακτική του ενιαίου μετώπου αποβλέπει να εξυπηρετήσει τον κοινό αγώνα των κομμουνιστών και των άλλων εργατών που ακολουθούν άλλα κόμματα ή ομάδες ή που είναι ακομμάτιστοι για την υπεράσπιση των στοιχειωδών ζωτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης ενάντια στην μπουρζουαζία.»
Η ηγεσία του ΚΚΕ εξαφανίζει την ανάγκη του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου και στην θέση του βάζει την πανσυσπείρωση σ΄ αυτή!! Μια εντελώς αντιλενινική θέση που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την υπαρκτή πραγματικότητα και τις συνθήκες που προσδιορίζουν την διάσπαση της εργατικής τάξης. Και βέβαια οι σταλινοτραφείς ηγέτες του ΚΚΕ, δεν μπήκαν ποτέ στον κόπο να εξηγήσουν γιατί μέχρι σήμερα δεν έχουν καταφέρει την πανσυσπείρωσή τους. Μάλλον φταίει η εργατική τάξη που δεν τους ακούει και «θέλει» να μένει διασπασμένη. Κάτι βέβαια που το λένε με διάφορους τρόπους και με μισόλογα.
Δυστυχώς όμως, δεν είναι μόνο η αντιλενινική αντίληψη της ηγεσίας του ΚΚΕ. Η ενστικτώδης ενωτική διάθεση των εργατών και των άλλων εργαζομένων τροφοδοτεί μια πανσπερμία αντιλήψεων και πολιτικών που οδηγεί μακριά και, τις περισσότερες φορές στην αντίπερα όχθη, από την ξάστερη αναγκαιότητα του ταξικού μετώπου.
Με βασικότερο κριτήριο την αριθμητική συσσώρευση δυνάμεων και ψήφων για τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες του αστικού καθεστώτος (αλλά και με αφορμή διάφορα άλλα πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα) προτείνονται και σχηματίζονται διάφορα «μέτωπα» με σκοπό να φανούν πολλοί και να προσελκύσουν ακόλουθους και οπαδούς. Έτσι θεωρούν ότι ανταποκρίνονται στα υφέρπουσα λαϊκή απαίτηση για ενότητα, προσδοκώντας την αριθμητική τους διόγκωση και όχι την αγωνιστική τους αποτελεσματικότητα.
Στο πνεύμα αυτό, τις περισσότερες φορές, τα «μέτωπα» αυτά, που δεν χρησιμοποιούν το ταξικό κριτήριο, καταλήγουν να συμπράττουν και με πολιτικές δυνάμεις, οργανώσεις και κόμματα, που δεν είναι εργατικά αλλά, αν και αυτοαποκαλούμενα «λαϊκά», «ριζοσπαστικά» ή «δημοκρατικά», ανήκουν στο χώρο των αστικών κομμάτων που είναι αφοσιωμένα στην εξυπηρέτηση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού καθεστώτος. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, όταν εργατικά κόμματα συνεργάζονται και συμπορεύονται «μετωπικά» με αστικά κόμματα (μέσω των οποίων εξασφαλίζεται-έστω και αφανώς- ο σεβασμός, η προάσπιση και συντήρηση των ορίων του αστικού καθεστώτος) τότε έχουμε τα λεγόμενα «λαϊκά μέτωπα» που είναι το εντελώς αντίθετο του εργατικού ταξικού μετώπου.
Μέσα σε αυτά πρέπει να καταχτούν και οι περιπτώσεις κομμάτων «σοσιαλιστικών» που ακόμα και χωρίς συνεργασίες με άλλα αστικά κόμματα, οι σκοποί και η δράση τους στην εξυπηρέτηση του αστικού καθεστώτος, τα ταυτίζει με αυτά των «λαϊκών μετώπων»
Το εργατικό μέτωπο σχηματίζεται και είναι απαραίτητο για την πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στο καπιταλιστικό καθεστώς έως και την ανατροπή του. Το δε «λαϊκό μέτωπο» σχηματίζεται για την προστασία του αστικού καθεστώτος και της «δημοκρατίας» του και οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην συντριβή της εργατικής τάξης. Η ιστορία είναι γεμάτη από τέτοια. Τα πιο καταστροφικά ήταν τα «λαϊκά μέτωπα» που, ενάντια στην μαρξιστική-λενινική αντίληψη, οικοδόμησε ο σταλινισμός, στην δεκαετία του ’30, με μικρά αστικά κόμματα, ενάντια δήθεν στον φασισμό (από τότε πήραν το όνομά τους). Και κατέληξαν, όπου σχηματίστηκαν να προκαλέσουν την εργατική καταστροφή και να οδηγήσουν τις επαναστάσεις στην συντριβή τους. Βέβαια αυτή την πολιτική την βρίσκουμε στην ιστορία πριν και μετά την δεκαετία του ’30, με διαφορετικά ονόματα αλλά με τα ίδια αποτελέσματα.
Σήμερα, για μια φορά ακόμα, πολλοί αγωνιστές, με γνήσια ενωτικές διαθέσεις, αλλά φορτωμένοι με ψευδαισθήσεις αριθμητικής συνάθροισης, ξεχνούν το ταξικό κριτήριο και προτείνουν ή αναζητούν «συμμαχίες» που περιλαμβάνουν αστικά κόμματα με «ριζοσπαστικό» λόγο ή αποφασίζουν ακόμα και να ενταχτούν μέσα σε αυτά (π.χ ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25 κλπ)!! Κάποιοι μάλιστα, αδιαφορώντας για τα μαρξιστικά κριτήρια προσδιορισμού του ταξικού χαρακτήρα του κάθε κόμματος, μετονομάζουν κάποια κόμματα σε «εργατικά» (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΜΕΡΑ25, Πλεύση Ελευθερίας) και προτείνουν τον σχηματισμό «Μετώπου» μαζί με το ΚΚΕ, ονομάζοντάς το, αυθαίρετα, «Εργατικό Μέτωπο»!! Ανεξάρτητα από τις προθέσεις τους, πρέπει να γνωρίζουν ότι με αυτόν τον τρόπο στρώνουν τον δρόμο για επερχόμενα «λαϊκά μέτωπα» και το σπουδαιότερα σκορπούν επικίνδυνη και ανεπίτρεπτη σύγχυση στα μυαλά των εργατών και της νεολαίας που τους παρακολουθεί.
Αναμφίβολα, το θέμα αυτό του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου και η ανάγκη της πάλης για την συγκρότησή του σήμερα, δεν είναι δυνατό να εξαντληθεί μέσα στα περιορισμένα όρια ενός σημειώματος. Όμως το θέμα αυτό έχει αναπτυχθεί επαρκώς από τα σχετικά έργα του Λένιν, του Τρότσκι, του Πουλιόπουλου και τις αποφάσεις της Κομμουνιστικής (3ης )Διεθνούς (3ο και 4ο Συνέδριο). Υπάρχει επίσης και η μπροσούρα «Η Λενινική Ταχτική του Ενιαίου Εργατικού Μετώπου», (που εκδόθηκε από την «Εργατική Δημοκρατία») και αποτελεί περιληπτική παρουσίαση των παραπάνω. Η ανάγνωσή τους είναι απαραίτητη για κάθε επαναστάτη κομμουνιστή για κάθε εργάτη και νεολαίο αγωνιστή και αποτελεί το εργαλείο για την συγκεκριμενοποιημένη υλοποίηση της πάλης για το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο μέσα στην σημερινή ταραγμένη πραγματικότητα.
Απρίλης 2024
Κ.Ν. – Χ.Σ