Αγαπητέ κ. Χατζηνικολάου,
Στο άρθρο των συνεργατών σας Λ. Ιωάννου, Χ. Μπελιά και Σ. Κασίμη, στο φύλλο σας της 24ης Δεκεμβρίου 2011, σελίδες 28-29, με τον τίτλο «Λεφτά υπάρχουν αλλά… μόνο στους βουλευτές!», διαπίστωσα με έκπληξή μου πως από τα ονόματα που αναφέρονται σ’ αυτό, απουσιάζουν (τιμητικά;) τα πιο βαριά ονόματα του «πόθεν έσχες» των ζάμπλουτων «σωτήρων της πατρίδας», αξιότιμων κ.κ. Βενιζέλου, του πλέον κυνικού, ψυχρού και αδίσταχτου, θρασύ και αυθάδους φαφλατά των 2,7 εκατομ. ευρώ, Α. Σαμαρά, ΓΑΠ του απίθανου, απρόβλεπτου και σκοτεινού, Κ. Καραμανλή, Γ. Καρατζαφέρη ή Καρατζαφύρερ, Ντόρας Μητσοτάκη – Μπακογιάννη, Λοβέρδου ή Ανδρέα Νεκροθάφτη, Πετσάλνικου, Τσοχατζόπουλου, Γερουλάνου του «εκπολιτιστή», ριζοσπάστη τουρίστα και ιχθυοτρόφου, κατά το Άργος το αλογοτρόφο και η Σαλαμίνα η μελισσοτρόφος του Ευρυπίδη, Παπακωνσταντίνου του ειδικού σε κάθε καταστροφή, Α. Διαμαντοπούλου της Λέσχης Μπίτενμπερκ και … υπουργού Παιδείας κατά την έννοια της «Μηλιάς» του αείμνηστου Εμμανουήλ Ροϊδη, Αλογοσκούφη και άλλων «μεγάλων ψαριών» που εντάσσονται σ’ αυτά που τρώνε τα μικρότερά τους. (Βλέπε και Μπέρτολντ Μπρεχτ: «Aν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι»).
Να υποθέσω για τους συντάκτες σας πλημμελή εκτέλεση του λειτουργήματός τους της αντικειμενικής ενημέρωσης ή πρόθεση; Τη δεύτερη υπόθεση δε θέλω να την δεχθώ, αλλά και η πρώτη δεν είναι αμελητέα.
Σχετικά με την πολιτική και κοινωνική ποιότητα των προαναφερόμενων χρυσοκανθάρων και των ομοίων τους, παραθέτω εδώ δύο αποσπάσματα κειμένων, το ένα του Φρίντριχ Ένγκελς και το άλλο της Ρόζας Λούξεμπουργκ, που εδώ και πολλά χρόνια, σχεδόν ενάμισι αιώνα πριν ο πρώτος και έναν η δεύτερη, έχουν δώσει προκαταβολικά σαφείς απαντήσεις.
Ο Φρίντριχ Ένγκελς, στο μνημειώδες έργο του «Η καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους», 1884, γράφει:
«Με αυτό το κοινωνικό καθεστώς, ο πολιτισμός δημιούργησε τέτοια πρόοδο, που ούτε καν μπορούσε να την φανταστεί η παλιά κοινωνία των γενών (gentes). Μα τη δημιούργησε στηριζόμενος στα κατώτερα ένστικτα και πάθη του ανθρώπου,, τα οποία ανέπτυξε σε βάρος όλων των άλλων προσόντων του.
Πλούτος, πλούτος και πάλι πλούτος όχι κοινωνικός αλλά ατομικός, η χυδαία απληστία και η ωμή πλεονεξία ήταν ο μοναδικός σκοπός και το κύριο χαρακτηριστικό του πολιτισμού».
Και η Ρόζα Λούξεμπουργκ, πριν την δολοφονήσουν μαζί με τον Καρλ Λίμπκνεχτ, μετά την κατάπνιξη της εξέγερσης του Σπάρτακου το 1919 στο Βερολίνο οι πρώην σύντροφοι της Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες Έμπερτ – Νόσκε – Σάϊντεμαν που πνίγοντας την μεγάλη γερμανική σοσιαλιστική επανάσταση του 1918-1919 και αυτή του 1923 στο αίμα, συντελέσανε σε αντιδραστικές εξελίξεις στην Γερμανία μέχρι και στην επικράτηση του ναζισμού, και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι της απομόνωσης της ΕΣΣΔ και του γραφειοκρατικού της σταλινικού εκφυλισμού, που συνέπεια και συνέχειά του ήταν η κατάρρευσή της, όπως και η κατάρρευση των άλλων εκφυλισμένων εργατικών κρατών των χωρών της διευθυνόμενης οικονομίας της Ανατολικής Ευρώπης, με το σημερινό αδιέξοδο της ανθρωπότητας και τους μεγάλους κινδύνους που αυτό συνεπάγεται για το μέλλον του ανθρώπου πάνω σε τούτο τον πλανήτη.
Έγραφε λοιπόν τότε η Λούξεμπουργκ: «Τον καιρό των αστικών επαναστάσεων, οι αστοί ηγέτες, υπήρξαν ηγέτες μαζών δυνάμει ιστορικής αυταπάτης. Σήμερα είναι αντιπρόσωποι του λαού μέσω πολιτικής απάτης».
Η αυταπάτη συνίστατο στο ότι οι μάζες νομίζανε αυτές τις επαναστάσεις για δικές τους, ενώ αυτές φέρνανε μια καινούργια εκμεταλλευτική τάξη στην εξουσία, την αστική, και μάλιστα την πιο στυγνότερη από όλες τις προηγούμενες. Και ως προς την πολιτική απάτη, αυτή συνίσταται στο δόγμα της λαϊκής κυριαρχίας, που προϋποθέτει την καθολική μυστική ψηφοφορία – που ο γράφων δεν την απορρίπτει γενικώς – την αντιπροσωπευτική αστική δημοκρατία, τυπική, ουσιαστικά ανύπαρκτη, ισότητα έναντι των νόμων, με κατάληξη την οικονομική δικτατορία του κεφαλαίου, που στα πλαίσιά της ο καθένας έχει το δικαίωμα να υφίσταται την οικονομική εκμετάλλευση ως εργαζόμενος και την ελευθερία να πεθαίνει ως άνεργος από την εξαθλίωση και την πείνα, όταν δεν στέλνεται ως βορά και κρέας για τα κανόνια, και όχι μόνο, των πολέμων της άρχουσας τάξης. Δηλαδή, σ’ αυτό που ζούμε σήμερα στα πλαίσια της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που οδηγεί την ανθρωπότητα στην αρχαία δουλεία κι ακόμα παραπίσω και εν πολλοίς την έχει ήδη οδηγήσει.
Και όλο το πολιτικό προσωπικό όλων των αστικών κομμάτων των καπιταλιστικών κρατών, διαχειρίζεται και υπηρετεί αυτόν τον σκοπό και αυτά τα αντιδραστικά και αντικοινωνικά συμφέροντα.
Αλλά εκτός από τους προαναφερθέντες, τον Ένγκελς και τη Λούξεμπουργκ, και ο Lewis H. Morgan, αμερικανός εθνολόγος αρχαιολόγος και ιστορικός της πρωτόγονης κοινωνίας (1818-1881), έγραψε στο περίφημο έργο του «Ancient Society» («Αρχαία Κοινωνία»), που εκδόθηκε στο Λονδίνο το 1877 και στην 552 σελίδα του: «Το απλό κυνήγι του πλούτου δεν είναι ο τελικός σκοπός της ανθρωπότητας, αν η πρόοδος πρόκειται να μείνει ο νόμος του μέλλοντος όπως ήταν στο παρελθόν. Η εποχή που διέτρεξε η ανθρωπότητα από την αυγή του πολιτισμού είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα της ζωής που βρίσκεται ακόμα μπροστά της. Η διάλυση της κοινωνίας ορθώνεται απειλητική μπροστά μας σαν το κλείσιμο μιας ιστορικής σταδιοδρομίας που μοναδικός της σκοπός είναι ο πλούτος, γιατί μια τέτοια σταδιοδρομία περιέχει τα στοιχεία της αυτοκαταστροφής της. (Η υπογράμμιση δική μου Β.Σ.).
Η δημοκρατία στη διοίκηση, η αδελφότητα στην κοινωνία, η ισότητα δικαιωμάτων, η γενική εκπαίδευση, θα εγκαινιάσουν το κατοπινό ανώτερο στάδιο της κοινωνίας, για το οποίο εργάζονται αδιάκοπα η πείρα, το λογικό και η επιστήμη.
Το στάδιο αυτό θα είναι η αναζωπύρωση -μα σε ανώτερη μορφή- της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας των παλιών γενών».
Το απόσπασμα αυτό του Lewis H. Morgan, το χρησιμοποιεί ο Ένγκελς ως κατακλείδα στο προαναφερόμενο έργο του.
Η μόνη διέξοδος της ανθρωπότητας από τη μεγαλύτερη δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος σε ολόκληρη την ιστορία του, που απειλεί να την αφανίσει, είναι η σοσιαλιστική λύση της κρίσης παγκόσμια. Την άποψη αυτή την έχω διατυπώσει γραπτά το 1984, στο βιβλίο μου «Πλησιάζοντας προς το τέλος του αιώνα μας. (Το χρονικό μιας εποχής)», που το έγραψα απ’ αφορμή το έτος Όργουελ, εκδόσεις Παπαζήση, 1991.
Και σοσιαλιστική λύση της κρίσης παγκόσμια, σημαίνει πως οι εργαζόμενοι όλης της γης και όπου γης, καθορίζουνε δημοκρατικά την παραγωγή σε κάθε χώρα και παγκόσμια, με την επιστήμη, την τεχνική και την τεχνολογία στη διάθεσή τους, με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και όχι τον ψυχρό άνεμο του κέρδους των απαλλοτριωτών, που έχουν απαλλοτριώσει την παγκόσμια κοινωνία από τα μέσα της ύπαρξής της και την οδηγούνε στην ολοκληρωτική καταστροφή.
Και επειδή αυτοί που υπηρετούνε αυτή την κατάσταση με την πολιτική απάτη, μιλάνε για τους νόμους τους που θα πρέπει να τηρούνται και να εφαρμόζονται από το λαό, τους απαντάω και με τον δικό μας μεγάλο Κωστή Παλαμά:
Ο νόμος απ’ το χέρι του σοφού, αδικητής και πνίχτης είν’ ο νόμος.
Και με το νέο έτος για μποναμά οι Παπαδήμιοι επέβαλαν 15 εξοντωτικούς νέους φόρους και πολλά νέα μέτρα στο λαό, για την ικανοποίηση των πιστωτών «μας», των διεθνών τοκογλύφων, των Σάϋλοκ που «ανεμίζουνε μανιασμένα όλες τις συναλλαγματικές τους» και όλα τα ομόλογά τους «από τις όχθες του Σηκουάνα», του Τάμεση, του Τίβερη, του Ρήνου και του Έλβα, με τα οποία σκλαβώνουν τους Λαούς.
Ελπίζω στη δημοσίευση του παρόντος ή δυνατόν και στη μετάδοσή του από το ραδιόφωνό σας.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Βαγγέλης Σακκάτος
Συγγραφέας – Δημοσιογράφος