ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ Ε.Ε.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΞΑΘΛΙΩΤΙΚΗ ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ,
ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΣΤΡΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ «ΕΕ» ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΓΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΦΤΩΧΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ,
ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ
Α ΜΕΡΟΣ
Διαβάστε το Α Μέρος του άρθρου
Διαβάστε το Β μέρος του άρθρου
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ Ε.Ε.
ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΝΕΑ ΕΞΑΘΛΙΩΤΙΚΗ ΑΦΑΙΜΑΞΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΣΤΡΩΜΑΤΩΝ
ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΡΑ ΓΙΑ ΕΝΙΑΙΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ,
ΤΗΝ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΛΗΣΤΡΙΚΟ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟ ΤΗΣ «ΕΕ» ΚΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ, ΓΙΑ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
ΓΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΦΤΩΧΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΜΟΝΑΔΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ,
ΤΟΝ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟ ΟΛΟΚΛΗΡΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ,
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΙΚΩΝ ΣΥΜΒΟΥΛΙΩΝ
Α ΜΕΡΟΣ
1. Το μεγάλο ΟΧΙ και η σημασία του
Με το συντριπτικό 61,31% ΟΧΙ του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, η εργατική τάξη και οι άλλοι εκμεταλλευόμενοι της χώρας, έκφρασαν, με αδιαμφισβήτητο τρόπο, την θεμελιώδη αντίθεσή τους στις προηγούμενες και επόμενες ληστρικές αντεργατικές και αντιλαϊκές επιταγές της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» του κεφαλαίου.
Όπως και στις 25 Γενάρη 2015, οι εργαζόμενοι, για δεύτερη φορά σε διάστημα 6 μόνο μηνών, εκδήλωσαν με αδιαμφισβήτητο τρόπο, την αγανάκτησή τους ενάντια στις βαριές συνέπειες της βαθιάς κρίσης και αποσύνθεσης του καπιταλισμού. Ιδιαίτερα οι εργάτες, (στις περισσότερες εργατικές περιοχές τα ποσοστά του ΟΧΙ ξεπέρασαν ακόμα και 12-14 μονάδες τον εθνικό μέσο όρο), μέσα από την ψήφο τους, βροντοφώναξαν ξανά την σαφή διάθεσή τους να μπει τέλος στις πολιτικές λιτότητας, στην φτώχεια την ανεργία και την εξαθλίωση. Και αντιμέτωποι με τους απροκάλυπτους εκβιασμούς και τις απαιτήσεις του διευθυντηρίου της κεφαλαιοκρατικής «Ε.Ε.» και του ελληνικού κεφαλαίου για νέα μνημόνια λιτότητας και για ακόμα μεγαλύτερους περιορισμούς στις εργατικές κατακτήσεις και στο λαϊκό βιοτικό επίπεδο, έδωσαν το μεγαλειώδες ταξικό ΟΧΙ. Που θα ήταν πολύ μεγαλύτερο και με ακόμα πιο σαφές περιεχόμενο κατά του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού μηχανισμού και της ντόπιας κεφαλαιοκρατίας αν η ηγεσία του ΚΚΕ δεν επέλεγε την «ουδέτερη» στάση του «Άκυρου» και συμμετείχε σ’ αυτό ενεργά, προβάλλοντας δυναμικά τις θέσεις της.
2. Οι πρωθυπουργικές προθέσεις που ναυάγησαν
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος , που σκόρπισε τον τρόμο σε όλα τα ξένα και ντόπια αστικά επιτελεία, είχε ιδιαίτερα αποκαλυπτικές επιδράσεις πάνω στα πρωθυπουργικά κέντρα της συγκυβέρνησης.
Παρ’ όλο που το αποτέλεσμα του ΟΧΙ έκανε τον Τσίπρα «κυρίαρχο» της ελληνικής αστικής πολιτικής σκηνής, το κλίμα που επικράτησε στο Μέγαρο Μαξίμου, μετά την γνωστοποίηση του, δεν ήταν και τόσο νικηφόρο. Αντίθετα, σύμφωνα με την περιγραφή του τότε κυβερνητικού αστέρα Ι. Βαρουφάκη, το μεγάλο ποσοστό του ΟΧΙ προκάλεσε στο Μέγαρο Μαξίμου «μια αίσθηση παραίτησης», «μια αρνητικά φορτισμένη ατμόσφαιρα», «ένα κλίμα ήττας».
Και αυτό δεν είναι καθόλου παράξενο. Γι’ αυτούς, που αποφάσισαν την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος με εντελώς αντίθετες προθέσεις και σκοπούς, το αποτέλεσμα ήταν αναπάντεχο και πολύ βαρύ. Αποφασίζοντας την διεξαγωγή του, θεώρησαν, λαθεμένα, ότι ο λαός θα εγκλωβιστεί και θα περιοριστεί στο κούφιο δίλημμα που αυτοί έβαζαν, δηλαδή στην επιλογή και μόνο της μιας ή της άλλης αντεργατικής «συμφωνίας» που έτσι κι αλλιώς θα υπέγραφαν. Υπολόγιζαν ότι η δήθεν προσήλωση του λαού στην «Ευρωπαϊκή Ένωση» θα περιόριζε το ΟΧΙ σε μια μικρή διαχειρίσιμη διαφορά πάνω από το ΝΑΙ.
Είχαν πιστέψει στα σοβαρά πως ένα τέτοιο αποτέλεσμα θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν για την αντιμετώπιση των αδιεξόδων που ραγδαία διαμορφώνονταν στις διαπραγματεύσεις με τους «θεσμούς» και στις πολιτικές διεργασίες στο εσωτερικό της χώρας. Ένα περιορισμένο ΟΧΙ, με ασαφή περιεχόμενο και χαρακτηριστικά, νόμιζαν ότι θα τους βοηθούσε να εξασφαλίσουν στη αντιλαϊκή συμφωνία που ετοίμαζαν, «βελτιώσεις» υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου και κυρίως ρυθμίσεις ελάφρυνσης του χρέους υπέρ της «εθνικής» καπιταλιστικής οικονομίας. Ταυτόχρονα, προορίζονταν να χρησιμοποιηθεί και ως μοχλός προώθησης πολιτικών «ελιγμών» για την ενίσχυση της κλονισμένης σταθερότητας του αστικού καθεστώτος, αναγκαίων και απαραίτητων απέναντι στις ισχυρές λαϊκές κοινωνικές δονήσεις των επερχόμενων (και σχεδόν συμφωνημένων πριν το δημοψήφισμα) νέων αντεργατικών αντιλαϊκών «μνημονιακών» συμφωνιών.
Η πραγματικότητα ξεπέρασε και ανέτρεψε εντελώς αυτές τις προθέσεις και τους υπολογισμούς. Και ως προς την έκταση του ΟΧΙ και ως προς το περιεχόμενο. Το τεράστιο 61,31% απόκτησε αναπόφευκτα αντίθετο περιεχόμενο απ’ αυτό που ήθελε η συγκυβέρνηση, όχι μόνο από τον όγκο και την αποφασιστικότητα της εργατικής και λαϊκής αγανάκτησης αλλά και από την ίδια την σφοδρή προπαγάνδα που αναπτύχθηκε κυρίως από τις αστικές ταξικές δυνάμεις υποστήριξης του ΝΑΙ στο εσωτερικό και στο εξωτερικό της χώρας. Ιδιαίτερα μ’ αυτήν, το δίλημμα του δημοψηφίσματος ξέφυγε από τα όρια επιλογής ανάμεσα σε χειρότερη και καλύτερη αντιλαϊκή συμφωνία και οδηγήθηκε στα επικίνδυνα για το αστικό καθεστώς ερωτηματικά του ΟΧΙ ή ΝΑΙ στην «Ευρωπαϊκή Ένωση».
3. Η «εθνικοενωτική» αντεργατική μετάλλαξη του ΟΧΙ σε ΝΑΙ και το νέο αντιλαϊκό μνημόνιο
Η τεράστια αναταραχή που προκάλεσε το αποτέλεσμα του ΟΧΙ στις εσωτερικές αστικές δυνάμεις και στα διευθυντήρια της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» αποτελεί μια ακόμα σοβαρή ένδειξη της σημασίας του. Δικαιολογημένα, όλοι τους, θεώρησαν ότι το ΟΧΙ αυτό αποτελούσε ένα ισχυρό πλήγμα κατά του καλλιεργούμενου μύθου περί «λαϊκής αποδοχής» του ιμπεριαλιστικού μηχανισμού της «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και έβαζε σε ανοιχτή αμφισβήτηση τα θεμέλια του «ευρωπαϊκού» στρατηγικού προσανατολισμού της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας. Γι’ αυτό και οι αντιδράσεις τους ήταν ανάλογες του διακυβεύματος.
Σύσσωμοι οι μηχανισμοί του αστικού καθεστώτος, πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρωθυπουργός, Κυβέρνηση, κράτος, ΜΜΕ και κόμματα, όλοι οι υπέρμαχοι της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας, σε κατάσταση αμόκ, ρίχτηκαν αυτόματα σε μια «μάχη» απροκάλυπτης και αυθαίρετης μετατροπής του ΟΧΙ σε ΝΑΙ.
Οι αρχηγοί των κομμάτων του ΝΑΙ και της συγκυβέρνησης, σε έκτακτη κοινή σύσκεψη υπό τον Π.τ.Δ. Παυλόπουλο, με «εθνικοενωτική» διάσταση, σε πλήρη αντίθεση με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, αποφάσισαν από κοινού την αποδοχή της όποιας συμφωνίας «πρόσφεραν» οι «θεσμοί», σαν ο λαός να είχε αποφασίσει «ΝΑΙ».
Την ίδια στιγμή, στα κέντρα της λυκοσυμμαχίας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, εν μέσω έντονων και αυξανόμενων ανταγωνισμών, αναζητούσαν εκ νέου και απεγνωσμένα, τρόπους και μορφές συμφωνίας, με σκληρά τιμωρητικά χαρακτηριστικά, για να κλείσουν το τεράστιο και επικίνδυνο ζήτημα αμφισβήτησης που άνοιξε και απειλούσε να απλωθεί πέρα από τα στενά σύνορα της Ελλάδας, σε ολόκληρη την ευρωζώνη και την «Ευρωπαϊκή Ένωση».
Παρ’ ότι η συμφωνία, αυτή που κατέληξαν, εμφανίζεται κάλπικα ως «σωτηρία της Ελλάδας» στην πραγματικότητα έχει να κάνει με την σωτηρία της ίδιας της κεφαλαιοκρατικής ευρωπαϊκής λυκοσυμμαχίας σε βάρος όχι μόνο της ελληνικής εργατικής τάξης και των άλλων εκμεταλλευομένων αλλά όλων των ευρωπαϊκών λαών.
Το νέο αυτό εξοντωτικό αντεργατικό και αντιλαϊκό μνημόνιο, με τα αμέτρητα, ασήκωτα και χωρίς τέλος «προαπαιτούμενα» μέτρα σε βάρος των εργατικών οικονομικών, ασφαλιστικών και κοινωνικών κατακτήσεων και του λαϊκού βιοτικού επιπέδου, αυξάνει σημαντικά το εξωτερικό χρέος, διευρύνει το βάθος και την έκταση της κρίσης του σάπιου ελληνικού καπιταλισμού, φορτώνει τις βαριές συνέπειές της ξανά στις πλάτες των εκμεταλλευομένων, και τους καταδικάζει σε μεγαλύτερη φτώχεια, εξαθλίωση και ανεργία, σε πιο εκτεταμένη «ανθρωπιστική» απελπισία, σε πιο βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση και αποσύνθεση.
Η εξέλιξη αυτή δεν είναι μεμονωμένη ούτε περιστασιακή. Αντίθετα από τους ψεύτικους ισχυρισμούς που ευθαρσώς διακηρύσσει ο «αριστερός» πρωθυπουργός, η πραγματικότητα αποδεικνύει ξανά και ξανά, με τραγικό τρόπο, ότι ο δρόμος της ιμπεριαλιστικής «Ευρωπαϊκής Ένωσης» και του καπιταλισμού είναι στρωμένος μόνο με τέτοιου είδους «συμφωνίες». Και η κάθε μια από αυτές γεννάει καινούριες, όλο και πιο σκληρές. Μια σειρά χωρίς τέλος, χωρίς πάτο, που δεν επιδέχεται καμιά «βελτίωση», «επιδιόρθωση» ή «εκσυγχρονισμό». Μια ολέθρια και αναπόφευκτη καπιταλιστική οικονομικοκοινωνική αλυσίδα κρίσης και αποσύνθεσης που κατατρώει τα εργατικά οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά δημοκρατικά δικαιώματα και καταβυθίζει τις κοινωνίες στην ανεργία, την φτώχεια, τις στερήσεις και την εξαθλίωση.
4. Τα παιγνίδια με τις ψευδαισθήσεις
Τα ΜΜΕ της παραπλάνησης και του εκφοβισμού, μαζί με τους αστούς πολιτικούς και τις «αριστερές» παραλλαγές» τους, όπως και κάθε άλλος, οποιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης, «αναλυτής», που θέλει να προβάλλει την έλλειψη εμπιστοσύνης του στην κοινωνική δυναμική της εργατικής τάξης και δεν θέλει να βλέπει τις συντελούμενες πολιτικές συνειδησιακές διακινήσεις μέσα στις εκμεταλλευόμενες μάζες, επαναλαμβάνουν μονότονα κάποια στερεότυπα ρεφρέν για την παραχάραξη ή τουλάχιστον την υποβάθμιση ή την απονεύρωση των αναπτυσσόμενων κοινωνικών διεργασιών. Με ισχυρισμούς του τύπου «ο λαός θέλει την ¨Ευρωπαϊκή Ένωσ稻, ή «η πλειοψηφία του λαού υποστηρίζει τον «ευρωπαϊκό προσανατολισμό» της χώρας», «ο λαός δεν θέλει αλλαγές» ή «δεν είναι έτοιμος γι’ αυτές» ή «δεν υπάρχει ο κατάλληλος συσχετισμός δυνάμεων» κλπ κλπ, επιχειρούν να εμφανίσουν κάθε αγωνιστική εργατική και λαϊκή δραστηριότητα ως «μυστήρια» και «υποχθόνια» συνωμοτική μειοψηφία για να την αποτρέψουν, να την απομοιώσουν, να την απομονώσουν. Ή με τον ισχυρισμό του ‘ανέτοιμου λαού» να δικαιολογήσουν την δική τους άρνηση και αδράνειά για πολιτικές αγωνιστικές πρωτοβουλίες απέναντι στις αναπτυσσόμενες κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις.
Αξιοποιούν τις αναμφισβήτητα πολλές αυταπάτες και ψευδαισθήσεις που υπάρχουν στην εργατική τάξη και πολύ περισσότερο στα μικροαστικά εκμεταλλευόμενα στρώματα, (που καθημερινά και με κάθε τρόπο οι ίδιοι καλλιεργούν),για να καθηλώνουν την πολιτική συνείδηση, να τους μετατρέπουν σε άμορφη ψηφοθηρική πελατεία των κομμάτων της διαχείρισης του αστικού καθεστώτος και να τους κρατούν υποταγμένους στα συμφέροντα και τους σκοπούς της κεφαλαιοκρατίας.
Από την άλλη, η απουσία μιας επαναστατικής προλεταριακής ηγεσίας και της πάλης για ένα προλεταριακό πρόγραμμα κατάληψης της εξουσίας και σοσιαλιστικής ανατροπής του σάπιου καπιταλισμού, επιτρέπει την πολιτική κυριαρχία θολών «αριστερών» μικροαστικών σχημάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Και μετατρέπει τις κοινωνικά πρωτοπόρες αλλά πολιτικά συγχυσμένες, ανοργάνωτες και ακέφαλες εργατικές μάζες σε «ουρά» των μικροαστικών αυταπατών και ψευδαισθήσεων, έχοντας διαλυτικά αποτελέσματα σε βάρος των εργατικών συμφερόντων και καταλυτικές αρνητικές επιδράσεις στην αναγκαία πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό καθεστώς.
5. «Εθνικοενωτικές» αναμορφώσεις πάνω στις κλονισμένες βάσεις του ΣΥΡΙΖΑ
Ωστόσο, παρά την σφοδρότητα των προσπαθειών του καθεστώτος και των «αριστερών» υποστυλωμάτων του, η κοινωνική πραγματικότητα, που γεννάει η ίδια η καπιταλιστική κρίση, ανατρέπει στους αστικούς σχεδιασμούς και προκαλεί βαθιά πολιτική και κοινωνική αναταραχή.
Η ποικιλόμορφη έκφραση της εργατικής οργής και της γενικότερης λαϊκής αγανάκτησης αναδεικνύει την μεγάλη όξυνση των βαθιών ταξικών κοινωνικών αντιθέσεων, κλονίζει τις μικροαστικές ψευδαισθήσεις και προκαλεί εκτεταμένες αναταράξεις και ραγδαίες εξελίξεις στην αστική πολιτική σκηνή. Υποχρεώνοντας τα κυβερνητικά και αντιπολιτευτικά κόμματα της κεφαλαιοκρατικής καθεστωτικής διακυβέρνησης σε εσπευσμένες αναδιατάξεις, αναδιαρθρώσεις και αναμορφώσεις όχι μόνο στο εσωτερικό τους αλλά και στις μεταξύ τους σχέσεις. Τα σημαδεμένα πολιτικά «χαρτιά» του αστικού καθεστώτος, εξαναγκαστικά ξανανακατεύονται και ξαναμοιράζονται για νέες συνθέσεις ελέγχου και διαχείρισης της λαϊκής οργής, για την διάσωση και την παραπέρα εμβάθυνση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Τώρα, όλες οι αστικές δυνάμεις του λεγόμενου «ευρωπαϊκού» και «δημοκρατικού» τόξου, οι κοινοβουλευτικές δυνάμεις της αστικής διαχείρισης , κλαψουρίζοντας και κάνοντας «κλεφτοπόλεμο» με συκοφαντικές επιθέσεις «φθοράς» κατά πρώην κυβερνητικών στελεχών της «αριστερής» πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, υποχρεώνονται να στοιχηθούν πίσω από τον μεταλλαγμένο «μνημονιακό» ΣΥΡΙΖΑ, που έχει γίνει η κύρια αστική δύναμη διακυβέρνησης του καθεστώτος. Και να παλέψουν μαζί του, με μια άτυπη «εθνικοενωτική» συμμαχία, για την παραμονή του ελληνικού καπιταλισμού μέσα στην «Ευρωπαϊκή Ένωση», για την προώθηση των αντεργατικών μέτρων που έχει ανάγκη η ελληνική και όλη η ευρωπαϊκή κεφαλαιοκρατία, για την εξασφάλιση της εσωτερικής «σταθερότητας» του εκμεταλλευτικού καθεστώτος ενάντια στην απειλούμενη αφύπνιση της εργατικής τάξης.
Ο «πρώτη φορά αριστερά» μικροαστικός ΣΥΡΙΖΑ, με την συγκυβέρνηση των ΑΝΕΛ και την επιλογή του Παυλόπουλου ως Π.τ.Δ., έκανε καθαρό ότι δεν αντιπροσώπευε τίποτα άλλο από την «αριστερά» του εκμεταλλευτικού καθεστώτος. Το πρόγραμμα και η πολιτική της ηγεσίας του, όχι μόνο τώρα που έγινε κυβέρνηση αλλά από την ίδρυσή του ακόμα, παρά τις γενικόλογες πλούσιες «φιλολαϊκές» αναφορές και υποσχέσεις, επικεντρώνονταν πάντα στον «καλλωπισμό» και την «εκσυγχρονιστική» διάσωση του ελληνικού καπιταλισμού και της ιμπεριαλιστικής «Ευρωπαϊκής Ένωσης».
Υιοθετώντας ακέραιες όλες τις στρατηγικές επιλογές του ελληνικού κεφαλαίου, όχι μόνο δεν έφερε ποτέ οποιαδήποτε «ελπίδα» αλλά, ως κυβέρνηση, ανέλαβε να συνεχίσει με θέρμη τις υποθέσεις της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, από εκεί που τις άφησε η προηγούμενη συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Κατηγορώντας τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο για την κακή διαχείρισή του, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την συγκυβέρνηση των ΑΝΕΛ επιστράτευσε όλες τις εθνικοσωτήριες δυνάμεις της για να κάνει, με το υπόλοιπο ευρωπαϊκό κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστικούς αντιδραστικούς του μηχανισμούς, «διαπραγματεύσεις» με «αξιοπρέπεια» για ευνοϊκότερους όρους συνεννόησης, υπέρ του ελληνικού κεφαλαίου και σε βάρος βέβαια των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων -παρά τα πλούσια λόγια περί του αντιθέτου.
Μέσα σε 5 μόνο μήνες, ο «αντιμνημονιακός» ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε να μεταλλάσσεται σε σφόδρα «μνημονιακό», προωθώντας σκληρά αντεργατικά και αντιλαϊκά μέτρα που ξεπερνούν τα ανάλογα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Επιβεβαιώνοντας την ιστορική αλήθεια ότι κάθε προσπάθεια βελτίωσης και «εκσυγχρονισμού» του σάπιου καπιταλισμού και των μηχανισμών του, και μάλιστα στην ιμπεριαλιστική εποχή της αποσύνθεσής του, καταλήγει να εξυπηρετεί την αντίθετη κατεύθυνση, την καπιταλιστική αντίδραση με την πιο χειρότερη μορφή.
Όσο για την «αριστερή πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ -που τα βασικά της στελέχη με ενθουσιασμό δέχτηκαν να γίνουν υπουργοί διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού και μάλιστα με μεγαλεπήβολα σχέδια αναπροσαρμογής των στρατηγικών ανάπτυξης του ελληνικού κεφαλαίου εντός και εκτός της χώρας- η «μνημονιακή» μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ αποκάλυψε και την δική τους εκκωφαντική κενότητα της διατυμπανιζόμενης «αριστεροσύνης» τους. Απέδειξε ότι τα οικονομικά και πολιτικά τους σχέδια δεν είναι παρά μια παραλλαγή της αστικής διαχείρισης του ελληνικού καπιταλισμού με κεντρικό στοιχείο διαφοροποίησης την έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα. Μια διαφοροποίηση που τους κρατά ξένους με κάθε οργανωμένη προλεταριακή σοσιαλιστική πάλη και τους δένει χειροπόδαρα στο αστικό διαχειριστικό άρμα του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα.
Διαβάστε το Β Μέρος του άρθρου…